donderdag 29 mei 2014

Sorry lieve mensen, niet op maandag, ik maak er een zooitje van. Gelukkig is Carolien wel heel trouw. Mijn nieuwe laptop blijkt echt een ramp te zijn. Ik moet een half uur wachten voordat hij eindelijk is opgestart en daarna stopt hij er om de haverklap mee, welke browser ik ook gebruik. Voel me een beetje ten einde raad. Met heel veel geduld kom ik vast tot een oplossing. Maar dat geduld heb ik even niet, want in ren en vlieg modus. Al weken. Ik hoop dat jullie maar vooral Carolien me kunnen vergeven. 

xxxx

Hallo Carolien, 

Wat een heerlijk moment van bezinning even een brief aan jouw tikken.
Eerder schreef ik al over behoefte aan rust, een pas op de plaats, even helemaal niets. Maar ik lijk iedere keer precies het tegenovergestelde te doen. Toch heb ik vrijdag een avondje niets gedaan. En dan voel ik me meteen weer schuldig. Want zo vaak ben ik niet in Rotterdam tijdens het weekend. Dus als ik hier ben, ben ik dan eigenlijk niet verplicht om die tijd met vrienden door te brengen? 

Ik kon de behoefte om vrienden uitnodigen onderdrukken en ben lekker enveloppen gaan versieren voor mijn snailmail vriendinnetjes all over the world. (over hen schreef ik ook al eerder) Een heerlijk nutteloze bezigheid. En ik weet dat het gewaardeerd wordt.
Want zij doen zelf ook altijd hun best om van de enveloppen mini artworks te maken.

Zaterdag moest ik echter vroeg uit de veren voor het zomerfeest van een van mijn werklocaties. Mijn collega had geroepen dat wij het samen wel zouden presenteren (zodat we niet hoefde op te treden) maar uiteindelijk kon zij niet, gingen alle optredens niet door en stond ik het in mijn eentje te presenteren. Heel fijn. Daarna als een gek door naar een vriendinnetje die modellen nodig had voor een fotoshoot. Ze wilde een jaren 50 pin-up girl achtige sfeer neerzetten met vooral heel veel ijsjes en moest daarbij aan mij denken. Uhhh oke, Nu had ik haar sowieso al veel te lang niet gezien. En is het altijd fijn om creatieve mensen om je heen te hebben. Dus hop in de trein. 

Op de terugweg reed ik bijna langs de liefde, dus toch maar een paar haltes blijven zitten om nog even samen te kunnen eten.

Ondertussen ben ik ook nog geslaagd voor mijn examen Nederlands. Ik kan het zelf bijna niet geloven. Ik weet dat ik nog de nodige d en t fouten maak. En krijg ook regelmatig commentaar dat mijn spaties iets te gretig gebruikt worden. Had dus verwacht dat ik het onderdeel spelling niet zou halen. Maar kennelijk was ik met spreken, luisteren en lezen zo goed dat het gemiddelde uiteindelijk goed genoeg was. (Eigenlijk heb ik geen idee hoe ze het precies berekenen).

Morgen met Blogpraat ben ik er trouwens al weer niet. Tori Amos is in town. En een vriend had een extra kaartje gekocht. Nu vind ik Tori op cd best leuk, maar live is het het meest vreselijke concert geweest waar ik ooit geweest ben. Ik geef haar dus een herkansing. Ben heel erg benieuwd of ze me dit keer wel weet te raken. 

Hoe was jouw week? 

En uhhh leuk trouwens dat verhaal over je tattoo. Als je verhalen achter tattoos weet gaan ze als vanzelf meer leven. De mijne is eigenlijk niet zo heel mooi. Veel te dik gezet. En toch ben ik er blij mee, misschien wel juist daarom. Maar daarover later meer. Voor nu hoor ik mijn kussen heel hard mijn naam roepen. Ik denk dat ze met gemist hebben. 

Liefs, 

Laura  

En ze schreef terug. Ik blijf me erover verbazen :)

...................................................................................................................................................................

Hi Laura, voor mij hetzelfde, * heerlijk moment van bezinning om een brief aan jou te tikken. Alleen bij mij denkelijk alweer in stukjes, omdat ook de maandag zich zo opdeelt.
Ik heb je brief klaargezet zodat ik in ieder geval een begin kan maken en er in de loop van de dag, het begin van de avond, verder aan kan schrijven.

Zometeen eerst naar, hoe heet dt in tegenswoordig Nederlands, Afvalscheidingsstation geloof ik. Vroeger noemden we dat de stort of de vaalt.
Er staat een en ander aan zakken plastic en glaswerk wat ik, omdat ik in de binnendorpsekern woon, cq voetgangersgebied, maar zeer sporadisch aan de ophaaldienst kwijt kan.
Hier zijn geen containers voor plastic etcetera in de buurt, en zelfs voor de gewone vuilnis moet ik een flink endje lopen.
Dat plastic mag één keer in de twee weken aan de straat, maar dan na 22.00 uur en vóór 07.00 uur en dat lukt mij bijna nooit. 

woensdag 21 mei 2014

Regrow that stuff

Als kind wilde ik niets liever dan mijn eigen moestuintje. Het hoefde echt niet groot te zijn, gewoon een klein hoekje in de tuin dat helemaal van mij zou zijn was voor mij voldoende.
Het tuintje werd mij wel steeds beloofd, maar ik kreeg het nooit. Toen ik ging samenwonen hadden we een balkon, maar het was erg onaangenaam om daar op te zitten. Want we hadden ook een onderbuurvrouw. Zo eentje die 24/7 in haar tuin zat en altijd heel erg HARD aan het praten was. Behalve als ze aan het roddelen was, over de buren of zo. Dan ging ze fluisteren.

Zodra ik een stap op mijn balkon zette ging dat als volgt:
Hebbie die theedoeken van de Hema? Ja zien er leuk uit he? Maar afdrogen, ho maar. Mijn dochter heb ze ook. En blablablablablablabla.......

of:
Ja ja ja ja, jij denkt dat je wel even sla op je balkon kan laten groeien, nou meid, bespaar je de moeite, want je doet het helemaal verkeerd. Weet je wat jij zou moeten doen, blablablablablablablablabla.

Ik trok de deur snel achter me dicht en hoopte dat ik in mijn huis onzichtbaar zou zijn. Het was niet alleen die buurvrouw die zo was. Later kwam ik nog weleens mensen tegen die claimde dat ze ook mijn buur geweest waren. Ik had hen nog nooit gezien, maar ja, wij waren nu eenmaal de roddel van de buurt, want ik woonde toch in dat huis met die twee vrouwen? Uhhhh nou meneer, technisch gesproken was ik een van die twee vrouwen.

Hoe dan ook, als ik toen had geweten hoe je snel en super leuk (en ook nog eens goedkoop) je eigen keukentuintje kon maken van de restjes die je over hebt in de keuken had ik dat vast en zeker gedaan.





Op de foto zie je bleekselderij en bosuitjes. Maar bij mij in de keuken vind je inmiddels ook sla, prei en basilicum. Tot ongeveer 5 cm boven de oorspronkelijke wortels afsnijden, en in het water zetten. Regelmatig verversen. En wonderen ontstaan. Er groeit gewoon een nieuwe plant uit de plant die je al had. De bosuitjes heb ik uiteindelijk in de aarde gezet. Maar dat hoeft niet perse.

Veel kook en regrow plezier!!!

Oh ja, de basilicum snijd je niet af tot aan de wortels, daarvan neem je juist mooie topjes die je in een borrelglaasje water zet :)






maandag 19 mei 2014

Heksendames, brief aan Caro deel 6

Hallo Carolien,

Ik herken wat je schrijft.Mijn briefblogjes aan jou zijn ook wel echt
aan jou gericht. Ik realiseer me dat we ze op onze blogs plaatsen. En
dat er dus andere zijn die mee kunnen (en zullen?) lezen. Maar ik
schrijf aan jou. Jij bent de persoon die ik beter leer kennen door
deze brieven. En dat er mensen zijn die daar bij mee lezen en mee
leven, dat is leuk, en fijn, maar zij blijven annoniem. En hoe kun je
je richten tot iemand die je niet kent?

Nee, in deze brieven ben jij mijn eenmanspubliek, of eenvrouws, zo je
wilt. En ik vind dat waardevol. Geen mindere waardige vorm van
schrijven of bloggen. Mensen zijn niet voor niets al zolang gek op
brievenboeken en dergelijke. Of e-mail boeken zouden dat dan
tegenwoordig worden denk ik. Het voelt anders. Het ademt
persoonlijkheid uit. Alsof je een kijkje in de keuken bij de ander mag
nemen. Nu zijn wij natuurlijk sowieso al bloggers. En lijkt het alsof
we constant openhuis houden. Alsof we onze vuile was op straat hangen,
geen filters kennen, geen prive, geen privacy. Maar als bloggers onder
elkaar weet je wel beter.

Je weet hoe je zelf bepaalde dingen weg laat. Je weet hoe je je eigen
prive, je eigen privacy, je eigen innerlijke wereld bewaakt en
tegelijk ook in staat bent om te delen, Echt te delen. Oprecht te
delen. Zoveel te delen dat het lijkt alsof je werkelijk alles deelt.

Wat een mooi moment omschrijf je trouwens met je Tante Ik heb nog maar
weinig familie over. Er zijn natuurlijk wel tantes, en ooms, vooral
heel veel ooms. Maar de meeste van hen zijn van de kant van mijn
vaders familie. Mensen die ik van mijn 10e tot mijn 19e nooit zag. En
na die tijd eigenlijk ook vooral op begravenissen. Er is te veel
gebeurd. Ik was nog een kind toen zij door een ruzie met mijn ouders
ook mij de rug toekeerde. En later hebben ze ook niet echt moeite
gedaan om dat contact te herstellen. Ze vonden dat dat vanuit mij
moest komen. Wat ik zelf lastig vond omdat ik totaal geen band meer
met die mensen had. En bovendien ook vond dat zij verantwoordelijk
waren voor dat contact. Ik bedoel was het nu echt zoveel moeite om een
kaartje te sturen met mijn verjaardag of met Kerst?

Mijn moeder heeft 1 broer. En ook daar is nooit een traditie ontstaan
van wekelijks bij elkaar op de koffie komen. We zien elkaar op
bruiloften en begravenissen. En zo vaak gebeuren die dingen niet. Soms
mis ik dat best wel. Familie waar je je leven mee deelt. Waar je voor
kunt zorgen en die voor jou kunnen zorgen. Maar ik geloof dat ik me er
maar bij neer moet leggen dat het is zoals het is.

Zelf heb ik nog niet voor nageslacht gezorgt. dus ik moet mijn
nichtjes maar extra vertroetelen zodat ik niet alleen en achter de
geraniums dood ga;)
Het lijkt me heel fijn als zij later een keer per maand in mijn tuin
(die ik niet heb) de maan zouden willen fotograven, wijn zouden willen
drinken, hapjes zouden willen eten en praten, heel veel praten over
het leven en dat soort dingen.

Fijne week,

En tot snel!

Laura

......................................................................................................................................................................

En ze schreef terug, dit keer een extra lieve brief. Alsof ze zelf niet veel deelt, alsof mijn reacties op haar niet openhartig zijn omdat zij zo openhartig is <3 <3 <3

 Hallo lieve Laura,

Wat ben ik vandaag extra onder de indruk van je brief die net op mijn digitale deurmat rolt. Het raakt me hoe en wat je deelt en doet me peinzend naar buiten staren.

Ik heb een akelige uitgestelde-klusjes dag, althans zo voelt het nu. Meestal als ik er dan eenmaal aan begin valt het reuze mee, ik hoop dat het vandaag ook zo is, maar daarnet in de keuken overviel de paniek me. En nu zit ik achter de computer een brief naar jou te schrijven in plaats van goed aan de gang te zijn.
Denkelijk hou ik hier een pauze. Om koffie te zetten, door te peinzen en aan de andere slag, de klusjes-slag te slaan, dan schrijf ik straks verder aan jou.

***
Ik kon eens uitslapen vanmorgen, na weer wat doorgehaalde nachten en las over Wubbo Okkels zijn doelgerichte afscheidsbrief en kort gesprek wat hij met een journalist had op de dag voor zijn overlijden. Hij heeft me altijd al geïnspireerd en greep na zijn initiële eerste en latere ruimtereis avondturen opnieuw mijn aandacht met zijn niet aflatende focus op duurzaamheid en schone brandstof.  Hoe hij tenslotte met zijn ziekte niercel kanker  is omgegaan heeft dat eigenlijk alleen maar versterkt.

Lees hierrrrr verder 

woensdag 14 mei 2014

Knutseltip #3 Schellenstok

Vandaag heb ik een muzikale knutseltip voor jullie. Want wat is er leuker dan zelf muziek maken? Juist ja, zelf muziek maken op je zelfgemaakte instrument. Ik ga jullie vertellen hoe je een leuk exemplaar kunt maken dat bijna niets kost. Ook dit is weer een workshop die Sprookjesjuf aan kan bieden. Neem contact op via mail om te zien wat er allemaal mogelijk is.



Voor deze activiteit heb je nodig:
Een lint (wij kochten deze bij Xenos, daar hebben ze een leuk assortiment met verschillende kleurtjes en patronen)
Een latje om verf mee te roeren. (als je een dikker latje hebt liggen is het aan te raden dat te gebruiken)
3 spijkers
3 kroonkurken
en een hamer

Wikkel het lint om het handvat. Dit ziet er leuk uit, en voorkomt tegelijk dat er splinters in je vingers komen van het latje. Timmer de kroonkurken in het latje vast. Zorg dat het spijkertje iets uit steekt zodat de kurk ruimte heeft om heen en weer te bewegen. Je kunt het gaatje in de kurk groter maken door het spijkertje een beetje heen en weer te wiebelen voordat je het geheel in het latje timmert.

Als je een dikker latje en langere spijkertjes gebruikt kun je ook meerdere kurken aan een spijkertje vast maken voor een extra mooi geluid. Het is dan aangeraden om de kroonkurken eerst plat te slaan met een hamer.


En schudden maar!!! Veel plezier met muziek maken.


maandag 12 mei 2014

Heksendames, over drukte en zo #5

Hallo Carolien,
Wat een week, wat een weekend, wat een drukte. Wel leuke drukte hoor, daar niet van. Maar eigenlijk had ik wel behoefte aan die rust en verstilling waar jij het over had.
Maar in plaats  van rust en verstilling was het Magisch festival op magische wijze ineens dit weekend al. En dan moest ik ook nog schminken op een kinderfeestje, vind ik altijd leuk om te doen.
Dus huppakee, even niet zielig op de bank ongesteld gaan zitten zijn, maar een paar pijnstillers in mijn mik en gaan met die banaan. En dan wilde ik eigenlijk ook nog langs bij de liefde (we wonen niet samen, en beide in andere steden, dus afhankelijk van weekenden) en moest ik oefen voor een modeshow ergens volgende maand.
Gelukkig was het schminken op het kinderfeestje van een achternichtje van de liefde. Dus dat kon mooi gecombineerd worden. En zo'n show lopen is leuk, maar geld verdienen met mijn eigen ding is eigenlijk nog veel leuker. Het mag weleens gaan lopen. Dan kan ik minder uur gaan werken bij mijn huidige baan zodat ik daar alleen de taken overhoud die ik echt leuk vind, en die combineren met mijn eigen ding, dat ik vanzelfsprekend echt leuk vind!

Ben jij trouwens alweer een beetje opgeknapt? En weer helemaal helder van geest en zo? Dat je weer weet welke dag het is, en dat op maandag best kans is dat de dokter gewoon open is?
Strakjes moet ik trouwens ook nog wat echte brieven gaan schrijven. Je weet wel met een pen op van dat postpapier dat ik al jaren koester in een la, maar maar zelden gebruik. En met echte postzegels en enveloppen en zo. Want dit geschrijf werkt besmettelijk. Als een virus grijpt het om zich heen. En dus heb ik weer een zooitje penvriendinnetjes uit alle streken van de wereld verzameld. Een uit Indonesie, die heb ik al heel lang, ik was geloof ik 16 toen ze op mijn penvriendinnenoproepje in de Fancy reageerde (zo'n tijdschriftje voor meisjes toen der tijd, geen idee of het nog bestaat). Een uit Japan, (die via Instagram zag dat ik naar Indonesie schreef en dacht dat ik Japan dan vast ook wel leuk vond, en laat ik Japan nu toevallig echt heel leuk vinden). En nog een uit Duitsland, want het is tenslotte ook wel eens fijn als een brief er geen 4 weken over hoeft te doen voordat hij eindelijk aankomt. Dan nog een uit Belgie en een uit Engeland, al is die laatste van origine Nederlands, dus dat telt niet echt mee. .
Ondertussen werkt de techniek zo niet mee dat ik bijna denk dat ik jou ook sneller had bereikt als ik deze brief gewoon ouderwets met de hand had geschreven. Moet ik voor de volgende keer misschien eens proberen ;)
Veel liefs,

Laura
(die iewat gefrustreerd is en inmiddels alleen maar meer behoefte heeft aan rust en verstilling)

........

En zoals we gewend zijn van Carolien schreef ze terug. Hoe lief, vooral omdat ik nu wel heel erg last minute was, dat komt dan weer door die week, met al die drukte en de falende techniek.

 Blogpraat ging vanavond over perfectie bij het bloggen-schrijven, wanneer je een perfect blog geschreven hebt of dat je daarnaar streeft of niet. Ik zal er zo wat door mij geplaatste tweets opzetten. [misschien].
Jouw brief / email als aanleiding voor deze brief/blogpost was – zolas ik nu lees door technische maar ook persoonlijke omstandigheden toen nog niet binnen, en dat terwijl we een streven hebben om net na 21.00 uur gezaemnlijk online te gaan. Net na blogpraat omdat dit blogidee van brieven/emails aan elkaar schrijven en posten op onze blog, tijdens blogpraat geboren is. ter ere van zeg maar.
Ik realiseer me dat ik me helemaal niet druk maak over hoe lang of hoe kort het wordt wat ik je schrijf, en net als met echte dagdagelijkse andere brieven die niet voor blogpublicatie bedoeld zij – op dit moment meest via mijn WhatsApp, ga ik maar gedeeltelijk in op wat jij zegt en schrijft maar is het wel degelijk aan jou gericht, het is geen niemendalletje zoals mijn innerlijke criticus het eerst bijna omschreef. Dat doet mij en jou en ons project en mijn sincerity te kort.
Mijn oprechtheid te kort. [weet niet meer hoe je sincerity schrijft].

voor de hele blog lees hier

kusjes van ons 

woensdag 7 mei 2014

Knutseltip #2 Maskers maken

Het is weer woensdag en dus tijd voor een leuke kindgerichte tip.
Ik bied deze activiteit ook als workshop aan, voor meer informatie neem een kijkje op Sprookjesjuf.

Een masker maken is altijd leuk. Natuurlijk kun je een kleurplaat uitprinten, op karton plakken en op die manier een mooi masker maken. Maar is het niet leuker om een masker te maken dat niet scheurt na 1 keer gebruiken?

Benodigdheden:
Kippengaas
Gipsverband
Stokje
Verf, glitters, veertjes, lijm, stickers en wat je maar kunt vinden om jouw masker mee te versieren.

Knip het kippengaas in de vorm die je wilt. Scherpe stukjes kun je omvouwen. Steek het stokje door het gaas aan de zijkant. Het stokje dat wij op de foto gebruikte is eigenlijk niet stevig genoeg. Ik zou een iets dikker en korter stokje gebruiken.

Knip het gipsverband in kleine lapjes, maak het goed nat, en vouw het om het gaas heen. Zorg ervoor dat je beide kanten van het masker met een laagje bedekt. Het verband blijft het best zitten als je de stukjes eromheen vouwt. Op die manier blijft het aan zichzelf kleven.

Als je het masker helemaal bekleed hebt laat je het drogen. Als je het masker wilt verven kun je het masker het best 24 uur laten drogen. Wil je het masker beplakken kan het niet zoveel kwaad als het nog niet helemaal droog is. Wij waren erg ongeduldig dus zijn met lijm, glitters en veertjes aan de slag gegaan.

Alle maskers van de kinderen bij elkaar. Je ziet dat je eindeloos kunt variëren in vorm. Je kunt het gaas eigenlijk in iedere gewenste vorm knippen/vouwen.

Nadat ik mijn exemplaar onder handen heb genomen met versierseltjes ziet het er zo uit. Maar ook in versiering kun je natuurlijk eindeloos variëren.

Veel knutselplezier. Oh en uhhhh als jullie hier zelf mee aan de slag gaan zie ik natuurlijk graag foto's van het eindresultaat. 








dinsdag 6 mei 2014

Draken brieven deel 2

Ha die Draak,                                                                                                                    Dag 3

Ik had je nog helemaal niet verteld dat ik speciaal voor deze onderneming nieuwe schoenen heb gekocht. Een aanschaf waar ik erg blij mee ben, want ik ben nu al drie dagen non stop aan het lopen.

En dat brood met die kaas  is allemaal leuk en aardig, maar het komt mijn neus een beetje uit. Ik heb geslapen is portieken en stadsparken. Hoe ik ook loop, de bewoonde wereld blijft maar om me heen. Nu weet ik vrij weinig van draken, maar ergens lijkt het me niet logisch dat je je in de bewoonde wereld ophoud. Ik bedoel, dat zou toch veel te veel opvallen? Iedereen zou je direct als draak herkennen, dan heb je toch geen leven meer? Ik denk dus dat je ergens in the middel of nowhere woont. Helemaal zeker weten doe ik dit echter niet.

Ik heb het voordat ik vertrok voor de zekerheid dus maar aan mijn vrienden op Facebook gevraagd. Maar de antwoorden liepen nogal uiteen. Zo zou je in een Kasteel wonen in ter Apel. Ik heb geen idee waarom je daar zou willen wonen. Maar het is mogelijk. Weer anderen beweren dat je in de bergen woont en schatten consumeert, of maagden, daar zijn de meningen over verdeeld. Ook zijn er mensen die beweren dat je in Skyrim woont. Maar in Skyrim worden alle draken vermoord. Als ik een draak was zou ik dus zeker verhuizen.

Wat mij betreft woon je net zo lief in een flatje in zo'n Chinese spookstad, waar winkels wel gevuld zijn, maar waar niemand woont. Heel modern en van alle gemakken voorzien, maar te duur voor de lokale bevolking. Ideaal voor een draak als jij lijkt me.

Liefs,

Een meisje

maandag 5 mei 2014

Heksendames - deel 4 over geheks en domme dingen

Hi,

Zoals jij koude koffie drinkt, zo drink ik koude thee. Ik krijg het maar niet afgeleerd om een kopje thee mee te nemen als ik naar bed ga.
Natuurlijk drink ik die thee dan niet op, ik ging immers naar bed omdat ik wilde slapen, en oke toegegeven heel soms ook omdat ik televisie wil kijken. De televisie staat namelijk in mijn slaapkamer.
Ik denk er vaak over of ik mijn televisie abonnement moet opzeggen. Want ik kijk er eigenlijk nooit naar. Maar ja, dat voelt dan weer zo drastisch of zo.
Hoe dan ook die thee wordt dan koud, en de volgende morgen als ik dorstig wakker wordt is koude thee binnen handbereik, dus die drink ik dan op.
Als het kruidenthee is, waar ik het zakje in heb laten zitten, krijg je dan een lekkere sterke thee. Vind ik dus echt heel lekker.

Ondertussen moet ik nu eigenlijk slapen, maar toen ik net een lampje wilde vervangen en op de tafel ging staan, zodat ik er bij kon, begon de tafel iets te wankelen.
Ik kon of blijven staan en met tafel en al omkieperen, of van de tafel af springen in de hoop dat de tafel in ieder geval zijn evenwicht zou herstellen. Ik sprong dus zo elegant mogelijk van de tafel af.
Toen ik op de grond lag en blij was dat mijn nek niet gebroken was, vond ik het toch wel pijnlijk, dat wordt een blauwe plek dacht ik nog. Toen ik langs de spiegel liep, me nog nergens van bewust zag ik ineens een grote rode vlek op mijn hoofd, bloed! Ik met een watje een beetje deppen, bleek er toch wel een flinke wond onder te zitten. Je snapt het al, ik eindigde mijn avond op de eerste hulp. Daar werd ik door een vriendelijk meneer weer netjes dicht geplakt. Maar eerst kreeg ik een college over hechten, nietten en lijmen. Waarbij vooral het onderdeel hechten veel aandacht kreeg. Want je hebt allerlei draad diktes en hoe dikker de draad, hoe lelijker de genezing. Ondertussen lag ik daar een beetje pijn te hebben en me af te vragen wanneer hij eens zou gaan beginnen met lijmen. Toen dat eindelijk gebeurd was kreeg ik nog het vaderlijke advies mee om de volgende keer een beetje beter uit te kijken. Ik beloofde dat ik de volgende keer een trapje zou pakken en mocht gaan.

Thuis aangekomen kreeg ik een mailtje of ik een onderdeel wil zijn in het Beltane ritueel waar ik morgen heen ga. Ik ben de wachter van de poort van het noorden, element aarde. En moet een kommetje aarde aanbieden aan de cirkel. Best spannend, want natuurlijk heb ik zoiets wel eerder gedaan, maar dan in mijn eigen kleine vriendengroepje. Nu heb ik geen idee wie er gaan komen. Hoewel ik maar twee zinnen hoef op te zeggen ben ik toch een beetje bang dat ik die ga vergeten. Of dat ik zo zenuwachtig ben dat mijn stem helemaal trilt als ik wil gaan praten. En dat er dan niets meer dan een klein iel stemmetje overblijft. Beltane is trouwens een vruchtbaarheidsfeest. De vruchtbaarheid van moeder aarde wordt gevierd. Mensen springen over vuren en dansen rond de meiboom. Dat is een soort stok met linten eromheen die je door in een bepaald patroon om elkaar en de stok heen te dansen tot een mooi patroontje vlecht. Aangezien onze viering binnen is denk ik niet dat wij een van deze dingen gaan doen. Ik ben heel benieuwd wat Anke (zo heet de mevrouw die het organiseert) wel voor ons bedacht heeft.

....

Inmiddels is het feestje geweest. Mijn stem sloeg niet over en klonk eigenlijk best ontspannen en relaxt voor zover ik daar zelf over kan oordelen. En hoewel ik niet helemaal tekst vast was, waren de reacties van andere deelnemers wel positief. Ik geloof dat het dus best een succes was. Verder hebben we gewoon alle dingen gedaan waarvan ik van te voren had gedacht dat we ze niet zouden doen. Er was wel geen boom, maar er waren linten, en daar werd mee gedanst. En het vuur waar we overheen sprongen was een waxinelichtje met wat wierrook voor het rokerige effect.

Inmiddels begint mijn laptopje te miepen dat hij opnieuw wil opstarten. Misschien moet ik het hier maar bij laten voor deze week.

Hekserige groetjes,

Laura 
................

En ze schreef weer terug, aardig he!

Hmmm, koude koffie koude thee, ik moet er even niet aan denken. Ik ben juist op zoek naar waar de kruik ligt.
Vanmogen heb ik wel een kop
koude lauwe Himalaya thee opgedronken, dat dan weer wel. Ook in slaap gevallen vannacht, voordat ik dat opgedronken had.
Hier  lees je de hele brief 

zaterdag 3 mei 2014

Uit de oude doos, Istanboel

Op mijn laptopje zie ik foto's voorbij komen van voorbije tijden. Als ik die foto's voorbij zie komen wordt ik weer overspoelt door herinneringen en ben ik in gedachten weer even daar. In het moment waarop de foto werd genomen, soms in oorden hier ver vandaan. Andere keren op plekken die nu dichterbij zijn dan toen. Ik neem jullie graag mee op reis door mijn herinneringen.

Deze foto is ergens in de omgeving van Istanboel genomen. Eigenlijk zou ik niet mee gaan op deze reis. Mijn vriendinnetje van toen had mij nog niet voorgesteld aan haar ouders. Sterker nog, ze had haar ouders nog helemaal niet verteld dat de mogelijkheid bestond dat ze vriendinnetjes had. Haar vriendin voor mij had ze angstvallig weggehouden.

Zij zou met haar ouders, broer en zijn vriendin op vakantie gaan. Ik geloof dat het ter ere van een zoveeljarig huwelijk was, of iets met verjaardagen. Broer en zijn vriendin gooide echter roet in het eten en verbraken hun relatie vlak voor deze reis. Aan de kinderen werd gevraagd of ze niet iemand anders mee konden nemen. Iemand van de scouting of zo, waar ze allebei opzaten.

Vriendin lief vond dat echter wel een goede gelegenheid om mij in de familie te introduceren. Ik moest nog wel even auditie komen doen. Omdat ik graag een goede indruk wilde maken had ik me zo "normaal" mogelijk gekleed. Maar al bij de eerste happen riep mijn schoonmoeder to be, "jij bent toch zo'n Gothic meisje?". Ik voelde me betrapt. En vroeg me af waar ze dat dan aan had kunnen zien. Ik mompelde iets als "Gothic is wel een stijl die ik erg kan waarderen, ja". "Oh cool!", reageerde de schoonmoeder to be. En er volgde een leuk gesprek over de Gothic subcultuur en literatuur.

Ik was aangenomen in de familie en mocht mee op reis. Mijn vriendinnetje maakte deze foto terwijl ik over het water kijk naar weet ik het wat. Ik geloof dat ze vooral mijn rode haar dat afsteekt tegen het blauw van het water mooi vond. Ik vind de mijmering erin wel mooi. Waar zou ik aan hebben zitten denken? Bijna jammer dat ik dat niet meer weet.