dinsdag 29 april 2014

Koningsdag

Het had zo'n leuk idee geleken, schminken met Koningsdag op de vrijmarkt.
Want iedereen wil toch zeker geschminkt worden op zo'n dag?
Ik had mijn koffertje nog niet uitgepakt of de eerste klant diende zich aan.
"Mevrouw, gaat uw schminken?, want mijn zoontje wil graag spiderman worden".
Dat begint al goed dacht ik.

Maar ik had het mis. Want ik zat een uur in de zon, en er kwam helemaal niemand meer.
Er ging nog een uur voorbij, nog steeds helemaal niemand.

Ik ging naar een ander plekje. Een dronkenman wilde een vlaggetje op zijn hand. Hij kreeg een vlaggetje en wilde vervolgens niet meer weg gaan. Wat niet heel bevorderlijk was voor de klandizie. Er ging nog een uur voor bij, Raafje kwam, en er liep een kindje langs. Ik schminkte op allebei haar wangen een kroon.

Ik schminkte mijn linkerarm, en mijn rechter. De Gesprekspartner kwam langs, en ik ging verder op zijn armen. Maar kinderen werden haastig mee getrokken door hun ouders, nee, nu niet, strakjes misschien. Ik moest plassen, en had dorst, dus verhuisde ik naar een terrasje. Mijn koffertje was dicht. "Mevrouw, dat wat u op uw arm heeft, dat wil ik ook".  Dus kreeg ze een eenhoorn, en deed ik extra mijn best, want het zou de laatste van de dag worden.

Volgend jaar zoek ik een ander plekje. Dus als er iemand nog een tip heeft voor een spot met kinderprogramma, ik hou me aanbevolen.

maandag 28 april 2014

Knutseltip

In mijn drang naar structuur, geen idee waar die ineens vandaan komt, ben ik eens gaan nadenken over onderwerpen waarover ik zou kunnen bloggen. Makkelijk voor mezelf als kapstok op dit moment, maar ook voor jullie als lezer. Het meest gehoorde commentaar op mijn blog is immer, waar gaat het in hemelsnaam over? Leuk hoor, dat je blogt, maar ik heb gewoon totaal geen idee waar ik aan toe ben bij jou.

Nu ja, dat weet ik zelf dus meestal ook niet. Ik heb eerder een structuur geprobeerd. Maar meestal lukte dat me niet. Toch heb ik het idee dat het dit keer wel gaat lukken. Omdat ik ze stiekem al op een ander moment schrijf en klaar zet. Hoef ik op de dag van plaatsen alleen nog even op de verzendknop te drukken.

Op woensdag wil ik een tip geven over iets dat met kinderen te maken heeft. Dat kan een leuk uitje zijn, een theatervoorstelling, een knutselwerkje, liedje, yoga oefening, het maakt niet uit, als het maar met kinderen te maken heeft. Leuk is, en bij voorkeur ook nog een beetje creatief.
Ben jij zelf nu heel erg creatief, of ergens geweest waar het heel erg leuk was, en waar iedereen van op de hoogte moet zijn? Dan ben je hier ook aan het juiste adres voor een gastblog met jouw tip.

De tip van deze week is: Washi tape. Zo'n beetje overal te koop, en overal voor te gebruiken ook nog eens. Ik ben er helemaal verslaafd aan geraakt.

Je kunt er bijvoorbeeld een paasei mee versieren. Geen geklieder meer met verf. Gewoon een beetje tapjes plakken en klaar. Bijkomend voordeel je kunt de rolletjes ook als eierdopje gebruiken.

 
 
Of je kunt er een saaie tekening me opleuken. Je hoeft geen tekentalent te zijn om toch een heel leuk resultaat te krijgen.
 
 
Als je de tape dubbelvouwt en een klein plakrandje overhoud kun je het ook gebruiken als boekenlegger. Hoe cute is dat dan!!


Je kunt er ook een bloempotje mee versieren. Ziet er super leuk uit. En je hebt er weinig rotzooi van.

 
 
 

 
Je kunt het natuurlijk ook gewoon als plakband gebruiken, hoewel dat natuurlijk wel de meest saaie toepassing is ;) Alhoewel niets echt saai is na een washi tape behandeling. Dus schaf een paar rolletjes aan en plak erop los!!!!

Draken brieven deel 1

Een tijdje geleden daagde Roelien mij uit om een drakenverhaal te schrijven. Ik ben er aan begonnen. Heb het voorgelezen aan een testpubliek, die het overigens erg leuk vonden. En toen deed ik er niets meer mee. Daarom heb ik besloten ze op mijn blog te publiceren. Als stok achter de deur om ermee verder te gaan.

Vandaag dat 1 en dag 2

Draak,                                                                                                                              dag 1

Ik heb het plan opgevat om je te vinden.
Want ergens geloof ik dat je bestaat.
Op mijn reis naar je toe zal ik je schrijven.
Eigenlijk zijn het meer dagboek notities, maar ik doe net alsof ik ze naar jou schrijf, omdat dagboeknotities zo nutteloos aanvoelen. Ik zou je ook wel echt willen schrijven, maar ik heb geen idee waar ik de brieven naar toe zou moeten sturen.
Ik ben in ieder geval naar je onderweg. Wacht je op me?

Een avontuurlijk meisje

Hallo Draak,                                                                                                                    dag 2

Mijn spullen zijn gepakt. Wat brood, wat kaas, wat wijn, want helden in verhalen leven op brood, kaas en wijn. Kijk maar naar Remi, uit alleen in de wereld. Wat een hompen brood en kaas gingen er daar doorheen. Ik heb nog nooit iemand zoveel brood en kaas zien eten als Remi. Om onverklaarbare redenen moeten dat brood en die kaas los van elkaar gegeten worden. Als dat is wat helden doen, zal ik mijn lot niet tarten, en kaas en brood los van elkaar eten.

Een heldhaftig meisje

Nieuwsgierig naar hoe het verder gaat? Volgende week plaats ik deel 3.

Heksendames deel 3

foto: Carolien
 
 
Hoi Hoi,

Macrobiotisch heb ik nooit zo goed gesnapt. Wel eet ik al jaren min of meer strikt vegetarisch. Dat betekend geen vlees en af en toe zondingen met vis. Hoewel ik dat eigenlijk ook steeds minder eet. Wat mijn moeder dan weer niet mag weten, want dan gaat ze zich weer zorgen maken en me vol stoppen met vis als ik bij haar ben. ;)

Ik had het net met een collega over een vriend van haar die van zijn moeder geen rode snoepjes mocht eten omdat dat niet goed zou zijn voor weet ik het wat. Toen mama 20 jaar later weer zwanger werd was haar mening veranderd en mocht de tweede leg wel rode snoepjes eten. Wat een soort van trauma voor die vriend is. Want met zusje lief gaat het toch ook gewoon goed, en die mag wel rode snoepjes. Ik heb haar gezegd dat ze tegen die vriend maar moet zeggen dat rode kleurstof vaak gemaakt is van geplette luizen. Dan vind hij het vast minder erg dat hij de rode snoepjes moest laten staan.

De film over Lucia de B was werkelijk om te janken, en dat deed ik dan ook maar. Als meisje, toen haar zaak speelde zei ik al verontwaardigd tegen mijn moeder dat dat helemaal niet kon, en dat ik zeker wist dat die vrouw dat niet gedaan had. Helaas besloten rechters anders. Onbegrijpelijk. Ik kan me gewoon zo slecht voorstellen hoe het is om haar te zijn. Meer dan zes jaar onschuldig opgesloten zitten. En waarom? Omdat iemand een foute berekening in een statistiekje heeft gemaakt.  Ondertussen moest ik die hele film denken aan dat vreselijke witte servies. Lucia en mijn moeder hadden een tuin op hetzelfde volkstuinencomplex. Waar mensen ook allerlei vrijwilligerswerk konden doen. Je kent het wel, computerles aan ouderen, bardienstjes, dat soort dingen. Lucia kocht voor de vaste klanten mooie gebloemde kopjes. Ze had genoeg wit servies gezien voor de rest van haar leven zei ze. Toen had mijn moeder nog geen idee dat Luuc, Lucia was. Ik gun die vrouw een leven vol met gebloemde kopjes.

Mijn moeder figureerde trouwens ook nog in de film. Maar ik heb haar niet gezien. Wist ook niet zo goed waar ik op moest letten. Behalve dan op dat het een ziekenhuisscene was. Maar zoals je je kunt voorstellen waren die er best veel.

Ik raak trouwens ook altijd de klus kwijt van die feestdagen. Dat het dan voor je gevoel nog maandag is, maar eigenlijk al dinsdag is. Waar ik overigens ook de klus van kwijt raak zijn de dingen die je geacht wordt te doen tijdens de feestdagen. Tot een jaar of twee geleden ging je op tweede paasdag naar de meubelboulevard omdat de rest dicht was. Nu zie ik overal gourmetschotels liggen, en vragen collega's "jij gaat zeker niet gourmetten met de Pasen he?". Ze beginnen me te kennen. Nee, ik eet een ei met Pasen. Ik wil het nog wel verven ook (of nu ja met washitape versieren), maar gourmetten? Serieus? Wat zouden die mensen met hemelvaart doen? Of goede vrijdag? Hoe lang duurt het nog voordat je daar ook speciale gourmetschotels voor kunt kopen? Of ook leuk, gourmetten voor 2, met Valentijnsdag, met in hartjes geknede hamburgertjes en zo. Nu ja, ik draaf door. Je snapt mijn punt zo ook wel denk ik.


Liefs,

Laura
 
....................................................................................................................................................................
 
Heerlijk dat je even doordraaft,

Mijn aandacht blijft even hangen bij 'ik gun die vrouw een leven lang gebloemde kopjes' over Lucia de B.
Klinkt heel indrukwekkend, die film, zeker als je het toch een soort van zijdelings en paralel van dichterbij hebt meegemaakt zoals jij.
Nog geen film voor mij, wilde ik schrijven, maar ik kan beter uit de voeten met waarschijnlijk nog een film die ik nooit ga zien. Want met  al wel veel meer incasseringsvermogen dan tijdens het begin of episch centrum van mijn burnout, zijn er nog steeds talloze emofilters down, en moet ik vreselijk goed uitkijken met wat ik wel en niet lees of kijk. En het is nog maar de vraag of dat substantieel verbeteren gaat want pre burnout was ik ook altijd al een gevoelig zieltje.
 
Lees hier de volledige brief van Carolien!

vrijdag 25 april 2014

Vrouwelijkheid

Er werd mij gevraagd waarom ik stelde dat iedere vrouw eigenlijk wel een godinnencursus zou kunnen gebruiken. Nu wil ik dat best nuanceren, want ik denk niet dat iedere vrouw iets met godinnen kan. Er is hier in het westen nu eenmaal een beeld van 1 mannelijke god, ergens ver weg op een wolkje. Als je daar in gelooft kan ik me voorstellen dat het wel heel erg ver van je bed show is om te geloven in een heel scala aan godinnen met allemaal zo hun unieke eigenschappen.

Toch denk ik dat het goed is om al die unieke eigenschappen van jezelf eens te onderzoeken. Hoe ben je als je jaloers bent? Of als je boos bent? Als je zorgzaam bent? En als je sensueel bent? Hoe ben je als je je sexy voelt? Of juist als je je heel erg onaantrekkelijk voelt.

Het is fijn om te dansen, en je vrij te kunnen bewegen zonder dat er een oordeel aan vast zit. Het is ook fijn om te praten over dingen die belangrijk zijn met vrouwen van diverse leeftijden en achtergronden. Het helpt je om je referentiekader te verbreden. Van de cursus die ik volgde was ik de jongste deelnemer. Maar zoals die vrouwen oud geworden zijn, of nog steeds aan het worden zijn, zo wil ik dat ook wel. Stuk voor stuk waren het vrouwen die volop in het leven staan. Die werken, reizen, al dan niet moeder geworden zijn, zorgen, dansen, flirten, giebelen, dansen, kortom leven.

En ja, haren zijn grijs geworden en worden nu geverfd in wilde kleuren, en ja er zit weleens ergens een rimpel of een vetrol. Maar het zijn stuk voor stuk echte vrouwen. Met echte verhalen. En echte ervaringen. Die ervaringen delen, ook over onderwerpen als menstruatie, seksualiteit en overgang hebben volgens mij een meerwaarde, voor ieder meisje, wat je achtergrond ook is.

In een van de docu's van Sunny Bersman zie je een groepje vrouwen in een badhuis. Zij zien elkaar naakt. Epileren elkaars lichamen, en gaan zoveel vrijer met elkaar om dan wij hier in het wilde westen. Want hier mag je alleen half naakt zijn als je jong en mooi bent, daarna wordt je geacht alles te verstoppen onder vele lagen kleding. Omdat niemand er meer op zit te wachten een oude vrouw in rimpelvel te zien. Dat vinden we vies en ongehoord. En dat vind ik best een beetje vreemd. Want om maar met Shappo te spreken "Schoonheid duurt een oogopslag, maar goedheid duurt eeuwig".

Ik denk dat we een raar beeld van een lichaam krijgen doordat we niet precies meer weten wat vrouwelijkheid (of mannelijkheid, het is mij om het even) nu precies is. Er is een beeld dat gefotoshopt, bijgeknipt en opgepompt is. Echt contact met echte mensen die geen schaar, siliconen of botox in hun lijf hebben gezet lijken me daarbij helpen. Een godinnencursus bied die voorwaarden. Maar ik kan me voorstellen dat andere vrouwengroepen (of mannen groepen, laten we daar vanaf zijn) eenzelfde functie kunnen hebben. Experimenten met de godin in jou, jouw vrouwelijkheid, en hoe die overeind blijft staan in tal van situaties, dat lijkt mij alleen maar nuttig om te doen. En wat vrouwelijkheid dan precies voor jou is, dat is aan jou. Ik wil je niet in een rolpatroon van rokjes, hakjes en make-up duwen. Maar het een keertje uitproberen, dat kan, denk ik, geen kwaad!

dinsdag 22 april 2014

Heksendames, brief aan Carolien

Hi Carolien,

Teletext herinner ik me nog wel. Evenals kabeltv. Bestaat dat eigenlijk nog? Toen ik een jaar of 12 was speelde ik in een musical waarbij alle kinderen uit groep 7 die in mijn dorp woonde auditie mochten doen. Toen ik werd uitgekozen was ik natuurlijk uitzinnig blij. Ter promotie van die musical hielden we echte interviews, en kwam er een meneer foto's maken. Ons werd beloofd dat die foto's in kleur! op de regionale kabelkrant  zouden verschijnen. Je kunt je voorstellen dat ik op het puntje van mijn stoel zat. Foto's op de kabelkrant gebeurde al zelden, en dan ook nog eens in kleur. Toen de foto in zwart wit aan mij verscheen wat ik teleurgesteld. Tot mijn moeder me er aan hielp herinneren dat we een zwart wit televisie hadden, de kleurentelevisie was stuk gedaan en nu deden we het voor zolang met de oude van Opa en Oma. Was ik even vergeten.

Kindertelevisie probeer ik zoveel mogelijk te vermijden als ik niet aan het werk ben. Meestal is het vreselijk. Van de beestenboerderij heb ik nog nooit gehoord. Ik ben wel fan van het Zandkasteel. Maar ik geloof dat ik daar vrij alleen in ben. Ik vind het echt de minst irritante peutertv.

Oh, nog een overeenkomst. Mijn eerste liefde was ook een vriendinnetje. Overigens kreeg ik van haar voornamelijk boeddhistische cadeautjes. Terwijl ik toen toch al uit mijn boeddhistische periode was. Op de middelbare school probeerde ik een tijdje zenboeddhisme uit. Ik was heel streng. Geen vlees, geen alcohol, en natuurlijk geen verdovende middelen. Ging me eigenlijk best af. Toch voelde de overstap naar hekserij heel vrolijk. Alsof het leven ineens een feestje mocht zijn. Hoewel ik af en toe zeker met boeddhisme ben blijven flirten voelt heks zijn voor mij gewoon goed.

Ik kom uit een tijd waar het individu voor de groep ging. Wat dat aan gaat viel er niet zo heel veel te protesteren. En kreeg je daar zeker geen grote groepen mee in beweging. Onze protesten waren stiller. Eindeloze gesprekken met de gemeente over homo-emancipatie. Voorlichting op middelbare scholen. En af en toe een persberichtje over het homohuwelijk. Ik was toen voorzitter van een homojongeren vereniging. Ik wilde perse op de bres springen voor het homohuwelijk. Niet omdat ik zelf nu zo'n voorstander ben van het huwelijk in welke vorm dan ook. Maar ik vond het wel belangrijk dat andere mensen daar wel een keus in hadden, en in elke gemeente mochten trouwen. Daar stelling in nemen koste me mijn bestuurlijke baantje. Want er zat een erg christelijk meisje in datzelfde bestuur die pro weigerambtenaren was. Uiteindelijk werden dat meisje en ik vriendinnen.  We herkende een bepaalde vurigheid in elkaar die we wel konden waarderen.

Feministische vraagstukken zijn er natuurlijk nog steeds. Maar ook dat lijkt een steeds individualistischer iets te worden. Thank god for Sunny Berman die met haar docu's het publieke debat in ieder geval blijft opzoeken. 

Al met al komt het er dus op neer dat ik vorig jaar met de Zwarte Cross mijn eerste echte protestactie had. Free Pussy Riot!  

Ik zie overigens helemaal voor me hoe jij die wijkkrant wat pit probeert te geven. Een beetje vlotte foto's zouden daar al enorm bij helpen vrees ik. Ik zelf heb een Nee, Nee sticker, dus ik krijg nooit een wijkkrantje onder ogen. Maar in mijn herinnering zijn ze vrij saai.

Als het projectje #100dagenvangeluk zou heten zou ik denk ik niet mee gedaan hebben. Maar happy staat voor mij meer voor blij. En je kunt blij worden van een heleboel dingen, al is het maar voor een klein moment. Maar ik snap je weerstand tegen gelukprojectjes. Het lijkt wel alsof geluk tegenwoordig een recht is. En dat iedereen maar moet nastreven zo gelukkig mogelijk te zijn, koste wat het kost. Ik erger me daar verschrikkelijk aan.

Na periodes van tegenwind is het soms ook gewoon even nodig om niet te veel tegelijk te willen daarna. Gewoon even jezelf rustig de tijd geven om er boven op te komen en nu ja dat hoef ik jou ook allemaal niet te vertellen. Volgens mij weet je dat allemaal prima zelf.

Ik moet zo werken, en me nog even voorbereiden op de taaltoets die vanavond afgenomen gaat worden. Spppaaanend. Ik ga er dus maar eens een einde aan breien.

Groetjes,

Laura

Carolien schreef mij ook een brief terug nieuwsgierig naar het antwoord? Klik dan hier :)

vrijdag 18 april 2014

Dingen waar ik blij van wordt

Op instagram werd ik uitgedaagd om mee te doen aan de #100daysofhappy chalange. Nu gebruikte ik mijn instgram kanaal al voornamelijk om een happy feeling de wereld in te slingeren. Daarnaast was ik opzoek naar een manier om er actiever gebruik van te maken omdat veel meisjes die bij mij op de BSO gezeten hebben mij toegevoegd hebben op dit medium. Zij gebruiken het vooral voor het maken van fashion shoots, selfies en dierenplaatjes. Hoe kan ik het contact dat zij met mij zoeken onderhouden, professioneel blijven en tegelijk ook mezelf blijven? Een uitdaging!

Maar wel een leuke uitdaging. Ik zou ineens ook allerlei fashion shoots kunnen houden met tips over wat hot is en wat not is. Denk alleen dat het volslagen belachelijk over zou komen. En om nu de hele dag selfies te gaan maken van mij en mijn vriendinnen zie ik ook nog niet echt gebeuren. #100daysofhappy is voor mij daarom een uitkomst. Iedere dag post ik een foto van iets waar ik blij van wordt, of wat mij ontroerd. De commentaren die ik daar bij geef geven er subtiel iets meer diepgang aan, maar vooral niet te veel, want het draait tenslotte om beeld. Als er al commentaar wordt gegeven is dat vooral om het goed gevonden beeld te prijzen. Dat dat beeld vaak zo goed tot zijn recht komt door mee geleverde filtertjes lijken we voor het gemak maar even te vergeten. Iedereen kan fotograferen met Instagram. Ik ook. Dat mijn commentaren te lang zijn en zo een soort van microblogs worden wordt me vergeven. Sterker nog, hoe fanatieker ik mijn foto's deel op Twitter en Facebook hoe meer vriendschapsverzoeken ik krijg van mensen die toch ook maar een account aan gemaakt hebben.

Wat de meiden waar het allemaal om begon van het project vinden weet ik niet. Ik ben in hun ogen nog steeds de juf. Dus op mijn foto's kunnen ze niet reageren dat ik mooiiiiiii ben of een skatje. Wel krijg ik heel veel hartjes. Maar of die hartjes voor hun betekenen "ik heb je foto gezien" of "ik vind je foto leuk", daar ben ik nog niet over uit.

Hier in ieder geval een lijstje van dingen die ik op de foto heb gezet voor het project.

dag 1, mijn moeder voor een beeld dat in Spijkenisse staat en voor mensen uit deze plaats een duidelijk herkenbare plek is. Ik merk dat het me goed doet om te kunnen zeggen dat mijn roots daar liggen. Het is de plek waar ik opgroeide en waar veel van mijn oude vrienden nog steeds wonen. Voor mij voelt het alsof ik eraan ontsnapt ben. Maar nu kon ik het voor het eerst ook omarmen en erkennen als een plek die wel degelijk belangrijk voor mij is (geweest).

dag 2, mijn vrolijk gekleurde badschuim en fluffy spons. Gewoon omdat die kleurtjes het goed doen op de foto, en omdat het cadeautjes zijn.

dag 3, een treurwilg, omdat dat mijn lievelingsboom is. Het is goed om lievelingsdingen te hebben. Ze zorgen voor instant geluk.

dag 4, een Orchidee die ik samen met een vriend kocht. Omdat we een heerlijke dag gehad hadden en omdat de bloemetjes zo vrolijk zijn.

dag 5, ik ben op een festival en wordt uitgenodigd voor een ritje in een cabrio. Ik hoef niet lang na te denken en ga mee. Heerlijk dat hippie gevoel dat zo'n auto vol met vrouwen meteen oproept.

dag 6, ik ben samen met een vriend in het museum en drink een smootie. Dit soort dagen zouden we vaker moeten hebben mijmeren we iedere keer als ze ons min of meer overkomen.

dag 7, mijn buurtje, anderhalf jaar geleden kocht ik hier een huis. Nog steeds wordt ik soms overdonderd door een geluksgevoel omdat ik hier toch maar even mag wonen. Het voelt bijna als een voorrecht dat ik deel uit mag maken van dit buurtje. Al heb ik weinig interactie met de buurt.

dag 8, een kleurposter die ik met de meiden van mijn werk in kleur, iedere dag een stukje.

dag 9, mama en ik zijn op bezoek bij vrienden die we kennen via een online heksen community (mijn moeder is ook een heks), ik teken poppetjes met de dochter des huize, ze pikt het snel op en maakt een tekening voor mij.

dag 10, mijn oude huisgenoot en vriend waar het contact een beetje mee verwaterd is staat in eens op mijn werk met een regenboogsjaal die hij voor mij gebreid heeft. Hij is werkelijk prachtig.

dag 11, madeliefjes in het gras, wie wordt er nu niet blij van madeliefjes?

dag 12, een van mijn oudste en beste vrienden is jarig en viert een klein en intiem feestje, daar hoort gebak bij.

dag 13, ik bereid een workshop voor en versier een spiegeltje en een doosje, het resultaat is heel vrolijk.

dag 14, ik doe mee aan de #blogpraat twitter chat, en maak een foto van mijn nieuwe laptop met een grote mok thee ernaast. Ik vind dit een heerlijke manier om mijn maandagavonden door te brengen. Heel berustend en naar binnen gekeerd.

dag 15, ik kan nog even een boek lezen voordat ik aan het werk moet. Ik lees Sletvrees van Sunny Bergman en heb van washi tape leuke boekenleggertjes gemaakt, die de boel een beetje opfleuren.

dag 16, paasontbijt op de PSZ, soms kan geluk zo klein zijn.

dag 17, ik vind het boekje met gebeden uit de lotus soetra terug. Ik kreeg dit mee op een Nichiren boeddhistische chant bijeenkomst. Ben nog steeds dankbaar dat zij mij zo open ontvangen hebben en deze ervaringen met mij hebben gedeeld. Ook al was ik een buitenstaander.

maandag 14 april 2014

brief aan Caro Vrouw en Praat Heks en Co

Hallo Caro,

Ik ken je niet heel goed. Eigenlijk alleen van Twitter. En toch heb ik het gevoel dat ik je een beetje ken. Omdat ik bijvoorbeeld een ´ohhhhh wat leuk` gevoel over hield aan jouw projectje met je volkswagenbusje. En later ook met je open deuren blogs. Fascinerend al die foto's van bijzondere deuren. En het gaf me meteen ook een gevoel van zie je wel, je bent niet gek, deuren fotograven is best normaal, anderen doen het ook.

Later toen ik twitterde (en blogde) over mijn Godinnencursus reageerde jij daar weer ontzettend leuk op. Dat iedere (jonge) vrouw eigenlijk eens in een godinnentraditie (of hoe men het ook wil noemen) mee zou moeten lopen. En stiekem ben ik dat wel met je eens. Ik denk dat het ontzettend waardevol zou kunnen zijn om het goddelijke in jezelf te erkennen en te herkennen. (als je het niet goddelijk wilt noemen mag je het van mijn part ook je eigen kracht, levensenergie or what ever noemen)

Nog weer later toen ik uit de doeken deed over mijn polyamoreuze experimenten bleek dat voor jou ook niet helemaal vreemd te zijn. Nu dan wel niet, maar ooit was dat wel zo.

Kortom er waren genoeg momenten waarbij ik dacht, die Caro dat is toch eigenlijk een best een stoer wijf. Lekker open minded, niet zo doorsnee en nu ja gewoon leuk dus!

We hebben ook gemeen dat we van (creatieve) projectjes houden. Dingen waarmee we onszelf scherp kunnen houden. Die nuttig kunnen zijn, of gewoon alleen maar leuk. Op het moment ben ik met twee projectjes bezig. Het 100 dingen minder project, waarin ik en een groep mensen die ik om me heen heb verzameld kijken of we kunnen leven met 100 dingen minder. We hebben een Facebook groep waarop we bij houden wat we weg gedaan hebben en vooral ook wat we doen met de spullen die we wegdoen. De meest creatieve ideeën komen voorbij. Erg stimulerend. Daarnaast ben ik met een fotoproject gestart waar ik voor werd uitgedaagd op Instagram. Het project is terug te vinden onder de #100daysofhappy, en het is de bedoeling dat je 100 dagen lang iedere dag een foto maakt van iets waar je happy van wordt. Ik ben nu op dag 8 en het is verbazingwekkend te noemen wat het positieve effect van dit project op mijn leven is. Constant ben je op zoek naar dingen waar je gelukkig van zou kunnen worden, zodat je daar een mooi plaatje van kunt schieten. Waardoor je dus ook veel meer dingen ziet waar je eigenlijk best wel een beetje happy van wordt. Ik denk dat ik al voor zeker nog 8 dagen plaatjes in mijn hoofd heb.

En hoe zit het met jou? Ben jij nog met leuke projectjes bezig? Of zit je in een plan fase?

Ik hoop snel van je te horen 😊

Groetjes,

Laura

......................................................................................................................................................................

 Ha wat leuk Laura,

Zit ik me daar op de vroege ochtend (05.58)  jouw mail te lezen terwijl er een soort teletekst - ouderwets begrip misschien - nieuwsprogramma, in letters dus, op staat met een keurig zijkmuziekje en nu het kinderprogramma begint.
Ik kan wel bij de zapper, maar de zapperstraal niet bij het oog van de receiver komen, dus ik zal even overeind moeten komen.
De beestenboerderij heet het en er praat een haan, tijd om weg te zappen.

Wil je het hele antwoord lezen, klik dan hier

zaterdag 12 april 2014

Kleding voor teenage witches?

Onderweg naar de hobbywinkel zie ik ineens heel veel tienermeisjes samen klitten voor een winkel.
Ik heb haast, de hobbywinkel sluit al bijna, maar ben ook ontzettend nieuwsgierig. Snel loop ik dus door zodat ik op de terugweg nog even kan kijken wat er zo bijzonder is aan de winkel.

In het voorbij rennen werp ik snel een blik naar binnen, in de etalage zit een meisje op een schommel, ze heeft stippen op haar lippen. En zoals we allemaal weten zijn dingen met stippen leuker.



Ik wordt snel en vriendelijk geholpen door de mevrouw van de hobbywinkel. Ze wijst me het gipsverband en vraagt terloops wat ik ermee ga doen. We hebben een kort gesprekje over workshops. Ik koop ook nog even een spiegeltje om te testen hoe dat werkt met foamklei. Ik heb een behoorlijke verpakking van dat spul gekocht voor een workshop die ik weg heb gegeven op een website. Maar heb er zelf ook nog nooit mee gewerkt. Morgen maar eens voor gaan zitten.

Als ik terug loop staan er nog steeds veel tienermeisjes voor de winkel. Samen met een enkele moeder. Ik besluit ook maar eens binnen te lopen. Het assortiment verrast me.Hoewel de moddeltjes van de shirts niet zouden misstaan in de kledingkast van een jaren '80 teenager zijn de prints die ik zie vooral leuk voor heksen en sjamanen. Ik zie dromenvangers, en dieren van allerlei pluimage. En wordt er zelf meteen een beetje hebberig van Het is dat ik consuminder, en dat ik hartstikke blut ben. Maar anders......


 De meisjes die hun tasjes in de winkel vulde waren overigens alles behalve heksig.Zij waren vooral heel erg grootsteldelijk. Zoals meisjes in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag kunnen hebben. Toch denk ik dat de teenage heksjes onder ons (of hun moeders) hun hart op kunnen halen in deze shop. En uhhhh ik ga zeker ook nog een keertje terug. xxx

donderdag 10 april 2014

De heksjes van het oosten

Gisteren ging ik met Mama op bezoek bij de heksjes in het Oosten.
Ik was van plan daar een plogje aan te wijden. Maar het was zo gezellig dat ik gewoon weg vergat om foto's te maken.

Ik besloot het ploggen dan ook maar te laten voor wat het was en me gewoon over te geven aan het moment. Dus liep ik door het weiland. Zag ik schapen. En een werkplaats vol met bot, veer en gewei. At ik een heerlijk prei soepje. Gingen we met de auto op pad naar een dorpje verder waar een ander heksje woont. Werden we daar volgestopt met lekker gebakjes (wel suikervrij). Tekende ik poppetjes met de dochter des huizes die het verbazingwekkend snel op wist te pikken. En nu dus echt veel leukere poppetjes tekent dan ik. En propte onze kitchen witch ons vol met forel, slades en aardappeltjes. Om je vingers bij op te eten zo lekker.

Ondertussen moest onze groep Ordinary Witches, ook nog even op de hoogte gehouden worden en werd er virtueel ook wat afgeknuffeld met de heksjes die er niet bij konden zijn. Maakte we plannen voor logeerpartijtjes bij elkaar, en bij de andere heksen die we op de hoogte stellen op het moment dat we met onze slaapzakjes voor de deur komen staan ;)

Maar foto's maakte ik niet. Dat bewaar ik voor een volgende keer. Want het was zo gezellig dat ik me eigenlijk niet voor kan stellen dat er niet nog een volgende keer komt.

p.s overigens vergat een van de andere dames haar MRI afspraak door alle gezelligheid, dus ik was niet de enige die er "last" van had

zondag 6 april 2014

Het verschil en de overeenkomsten tussen Wicca en Hekserij



Miss, kun jij niet even uitleggen wat het verschil is tussen Hekserij en Wicca, wordt er aan me gevraagd als ik op het heksencafé ben. (Soms komen heksen bij elkaar in een café, om elkaar daar te ontmoeten en van gedachten te wisselen. Dit doen we in gewone cafés, tijdens gewone openingstijden, misschien heb je ons weleens zien zitten)

Ik moet er even over nadenken. En ondertussen is er ook nog een stemmetje in mij dat zich afvraagt waarom dit aan mij wordt gevraagd. Gelukkig wordt dat stemmetje snel bevredigd met een antwoord, dit blog! Het komt allemaal door dit blog, en het stukje dat ik schreef over waarom men zichzelf een heks zou noemen. (of althans, waarom ik dat doe)

De eerste vraag die je jezelf zou kunnen stellen is, is er verschil tussen Hekserij en Wicca? Of zijn het twee namen voor hetzelfde? Hoewel ik ervan overtuigd ben dat er meer overeenkomsten dan verschillen zijn, zie ik zelf wel degelijk verschillen. Let wel, ik geef mijn eigen mening, het lijkt me niet verstandig die mening voor waar aan te nemen. Maar misschien kun je hem gebruiken bij het vormen van je eigen mening. Het kan ook dat je al een eigen mening hebt, en dat die lijnrecht tegenover mijn mening staat. Ook dat kan, en mag.

Het eerste verschil is dat Wicca een religie is, er worden een God en een Godin vereerd (die beide met meerdere namen aangesproken kunnen worden). Hekserij is een levenswijze, in die levenswijze is ruimte om te geloven in die God en die Godin, maar het hoeft niet. Je kunt een prima heks zijn zonder de God en de Godin aan te roepen of zelfs maar te erkennen.

Het tweede verschil is dat Wicca een inwijdingsreligie is met een duidelijke hiërarchische structuur. Er zijn een Hoge Priester en een Hoge Priesteres die een coven (een groep van meestal maximaal 13 heksen die samen rituelen doet en jaarfeesten viert, binnen de coven wordt je opgeleid en ingewijd) vormen samen met hun leden. Binnen hekserij kun je ook ingewijd worden, maar de nadruk ligt er veel minder op. Ook kent de hekserij geen covens en is een vaste hiërarchie vaak ver te zoeken.

Er zullen vast nog veel meer verschillen zijn. Maar dit zijn naar mijn idee de belangrijkste. Er zijn echter nog veel meer overeenkomsten. Nu ben ik zelf geen Wiccan, en ook niet ingewijd in een traditie, het kan dus zijn dat mijn blik te smal is, en dat mensen die wel ingewijd zijn, mijn beweringen maar onzin vinden. Het kan zijn dat zij veel meer verschillen zien die ik niet weet omdat ik hun geheimen niet ken. Maar ik ken wel veel Wiccans, ik vier feesten met hen, kom samen met ze in heksencafés of in woonkamers. Ik denk dat we elkaar niet bijten. Hoewel de ene groep heus wel eens minachtend wil doen tegenover de andere groep en vice versa. Uiteindelijk zijn we als we bij elkaar komen allemaal heksen, spreken we dezelfde taal, werken we met ongeveer dezelfde attributen, herkennen we elkaars rituelen en normen en waarden. We zullen het heus niet altijd met elkaar eens zijn. Er zal weleens gekift worden. Maar bovenal vieren we het leven, want ook wij zijn gewoon maar mensen, niets menselijks is ons vreemd.