donderdag 30 mei 2013

Fun with glass(es) markers

Iedereen (her)kent het volgende scenario wel, je geeft een feestje, een spelletjesavond bijvoorbeeld, de fles mede (of elke andere willekeurige drank) staat al klaar, de vrienden zijn onderweg en jij begint hem al zachtjes te knijpen. Want hoe gaat iedereen straks onthouden welk glas van hem of haar is?!?!? Begrijp met niet verkeerd, ik ben niet vies van mijn vrienden, maar die koortslippen houden ze maar lekker bij zich!

Een van mijn vrienden heeft de meest gênante oplossing ever bedacht. Bij binnenkomst op een feestje krijg je daar standaard een plastic bekkertje en een marker in je handen gedrukt met het vriendelijk verzoek of je je naam op het bekertje wil zetten. Om het helemaal erg te maken zegt hij er dan nog bij, "je bekertje niet kapot maken hoor, je moet er de hele avond mee doen. Alsof ik weer 4 ben en op een kinderfeestje!

Niet echt een charmante oplossing of liever gezegd, echt geen charmante oplossing! Dat kan charmanter, dachten ze ook bij Alles in Wonderland. Dus kwamen ze met deze uber schattige glass markers.
Zeg nu zelf, dat ziet er toch meteen een stuk gezelliger uit?!?!

Heb je een feestje met meer dan 6 mensen? Geen nood, dan zijn ze er ook in vogeltjes design. Voor ons is het wachten nu alleen nog op een setje in dezelfde kleuren als de Horigen (pionnetjes) van Carcassonne (ons lievelingsspel), zodat we maar een kleur hoeven te onthouden! Want dat kan nog wel eens mis gaan naar mate de avond vordert. (lees na twee slokken alcohol, maakt niet uit wat)

En uhhh als het feestje is afgelopen hebben de markers ook nog een hele decoratieve waarde!!!
Bijvoorbeeld als versiering van je glasses, je badkamerspiegel, je badkamer in het algemeen of je koelkast. En jij? Wat voor een creatieve bestemmingen heb jij voor deze markers?!?










Politie

We waren jong en wilde uitgaan in Rotterdam, waar ik toen nog niet woonde. Eigenlijk zouden we terug gaan naar mijn huis, en daar dan logeren. Maar mijn moeder had afgezien van dat logeerpartijtje. Niet geheel onterecht, een logeerpartijtje in Zeeland, waar zij woonde was voor mij niet zo heel leuk afgelopen. Haar moeder was woest geworden dat we te laat thuis gekomen waren, terwijl wij ons niet bewust waren van een tijd waarop we thuis hadden moeten komen. Uiteindelijk werd ik de deur uit geflikkerd met de mededeling dat het maar beter was dat ik zou gaan. En nog iets over een slechte invloed die ik kennelijk had. Ik moest heel blij zijn dat ze me welgeteld 2 uurtjes hadden laten slapen. Omdat ik toch wel graag wilde ontbijten besloten we bij een vriend van haar aan te bellen. Toen hij niet thuis bleek te zijn hebben we een briefje achtergelaten, net zoals dat in de film Ghost World gebeurde die wij totaal adoreerde.

"Dear Josh, we came by to fuck you, but you were not home. Therefore you are gay. Signed Tiffany and Amber."

Hoewel we nu ontzettend gelachen hadden, hadden we nog steeds niet gegeten. Dus besloten we om dan maar naar de supermarkt te gaan. Toen we daar net binnen waren, zagen we haar ouders aankomen, we hebben nog geprobeerd ons te verstoppen achter een prei, maar dit was zonder succes. Ik geloof dat het enige resultaat was dat haar ouders nu helemaal dachten dat ik voorgoed uit het leven van hun dochter moest verdwijnen. Ongetwijfeld was het ook mijn schuld dat ze lesbisch was.

Bovenstaande omschrijft vast voldoende over onze vriendschap om te snappen dat wij ons niet gehinderd voelde te gaan stappen in Rotterdam ook al hadden we geen slaapplaats. Er zou vast wel iemand zijn waarmee we mee naar huis konden gaan, en anders waren er ook kroegen tot 6 uur open. Vol goede moed gingen we dus naar Rotterdam. Om 4 uur hadden we nog geen logeeradres, dus gingen we een hapje eten bij Spookie's een restaurant dat 24 uur per dag open was. Om daarna door te halen in de kroeg die tot 6 uur open was.

De eerste metro zou pas om 7 uur richting mijn huis gaan. De Mc Donald's ging pas om 9 uur open. er zat niets anders op dan alvast naar centraal station te lopen en daar te wachten.

Kennelijk had centraal station een beleid tegen wachten, nergens een bankje te bekennen. Wij waren echter te moe om op onze benen te blijven staan en zijn tegen de muur van een winkeltje aan gaan zitten. Langzaam aan werd het steeds drukker om ons heen.Het station kwam tot leven. Maar wij waren zo moe dat er in ons weinig leven meer zat. De winkel achter ons ging open, mensen liepen om ons heen. Er werd gevraagd of we misschien door Jezus gered wilde worden. En er liep ook nog iemand rond met een protestbord tegen abortus of iets dergelijks. Maar wij verroerden ons niet. Wij bleven zitten, kletsen en giebelen.

Totdat er 6! politieagenten op ons af kwamen lopen. Een ervan had tot taak gekregen ons aan te spreken. Hij kwam met de briljante observatie dat het hem was opgevallen dat wij daar al enige tijd zaten.Wij complimenteerde hem met zijn scherpe observatie vermogen en vertelde dat wij ons er niet van bewust waren dat dat crimineel was. De andere agenten stonden ons dreigend aan te kijken. Verder gebeurde er niet zoveel. Dus stonden we op en beloofden we weg te gaan en nooit meer uren voor een winkel op het station te gaan zitten.

Onderweg naar de Mc Donald's waar we een ontbijtje nuttigde gniffelde we nog wat na. Twee meisjes, tieners nog, die door 6 agenten aangesproken moesten worden. Waar waren ze bang voor? Dat we agressief zouden worden? Was 1 niet genoeg geweest? Of twee? Waarom moeten ze ons zo intimideren met zijn zessen? Hadden we er zo gevaarlijk uit gezien?

Ik denk niet dat ik het antwoord ooit zal weten.

Deze blog schreef ik naar aanleiding van de Write on thursday, iedere donderdag krijgen we een woord waar we over mogen bloggen, dit keer was dat politie.

woensdag 29 mei 2013

Miss Artemis over beauty

Van beautyblogs krijg ik vaak zin om ook iets aan beauty te gaan doen. Dus kocht ik de halve Sephora leeg toen ze opheffingsuitverkoop hadden. En begint het te kriebelen als ik mooi gelakte nageltjes zie. Dan wil ik dan met een satéprikker gaan prutsen en leuke patroontjes op mijn nagels gaan tekenen. Meestal waait dat gevoel weer over en doe ik er vervolgens niets mee, of gewoon een keertje met een feestje of zo. Verder staan de producten vooral stof te vangen. Ik ben namelijk een naturel meisje. Meestal gebruik ik helemaal niets, nog geen mascara! Het enige product dat hier veelvuldig wordt gebruikt is foundation om lelijke plekjes weg te werken.

Als ik wel make-up gebruik is er van naturel nauwelijks sprake. Dan ga ik voor knallen en lekker extreem. Mijn favoriete producten zijn dan ook:

 Rode lipstick, hoe roder hoe beter. Ik besteed dan ook veel tijd en aandacht aan het uitzoeken van de meest rode lipsticks die ik op dat moment kan vinden. Het liefst een beetje een matte, zonder oranje of roze ondertoon.

Eyeliner, geef mij maar gitzwarte ogen, en dat ik daarmee tegen alle beautyregels in, aandacht naar en mijn mond en mijn ogen trek kan me niets schelen. Dat ik er een beetje sneeuwwitje van wordt trouwens ook niet.

En nagellak, het liefst rode of paarse, maar ik heb ook leuke roze kleurtjes voor als ik eens behoefte heb aan lief of jeans kleurtjes,voor die zeldzame keer dat ik eens een jeans draag.

Omdat ik niet zo heel vaak make-up gebruik kan wat ik heb wel wat duurder zijn. Mooie pigment oogschaduw van MAC, of van die super fijne nagellak van Orly, ooit in Duitsland gekocht tijdens een Absint ontbijt. De meeste mensen daar aanwezig waren duidelijk de hele nacht doorgegaan. Wij kwamen net uit ons bedje rollen en wilde weleens weten hoe dat er aan toe zou gaan, een Absint ontbijt. Visualiseer een donker hol waar iedereen te dronken is om te beseffen dat 'ie nog in leven is. En waar absint rijkelijk vloeit. Zelfs bij het ontbijt. Ik hoef vast niet uit te leggen dat er aan sommige tafeltjes mensen in hun eigen overgeef liggen te slapen. Visualiseer vooral ook mij en mijn moeder in mooie victoriaanse jurken (alvast voor de victoriaanse picknick later die dag) tussen dit langharige tuig. Op zijn plek kun je toch niets anders doen dan de wereld een beetje mooier maken met een paars lakje dat je daar speciaal voor de gelegenheid ook kun kopen. Op zo'n moment wil je de wereld zo graag mooier maken dat je niet eens nadenkt over de prijs, wat zeg je? 15 euro? Pak maar in! (het hielp ook wel mee dat mijn moeder 5 euro mee sponsorde moet ik zeggen).

 Nu ik zag dat ze bij MissLipgloss in de uitverkoop zijn moet ik zeggen dat ik toch wel heel erg twijfel of ik niet nog wat moet inslaan, voor je weet maar nooit! Sterker nog ik had ze al in mijn digitale winkelmandje gemikt totdat er een stemmetje fluisterde, je moet die ene rekening nog betalen juffie, zou je dat niet eerst eens doen?!?

dinsdag 28 mei 2013

Heilige boontjes

Op de Facebook groep Ruilhandel Rotterdam plaatste ik een oproepje dat ik best wel een reading met mijn orakelkaarten wilde doen in ruil voor iets dat degene die de reading ontving de reading waard vond. Het liep niet direct storm, maar er was een vrouw die de uitdaging wel aan durfde gaan. In ruil zou ik twee bijzondere soorten bonen krijgen om te kunnen planten op mijn moesbalkon.

Weken gingen voorbij, en ik hoorde niets meer. Hoewel de mevrouw beloofd had ze echt nog op te sturen ging ik er eigenlijk al vanuit dat ze het zou vergeten. Iets dat ik niet heel erg vond, het orakelen vind ik ook gewoon leuk om te doen. Des te verraster was ik toen ik vandaag de bonen in mijn brievenbus vond. Geadresseerd aan "Laura Caja Artemis". Ik word altijd extra vrolijk als mijn post aan Laura of Caja Artemis geadresseerd is. Want dat betekend leuke post!

Bovendien heeft het "Heilig Boontje" ook nog een heel leuk verhaal!

Ook kreeg ik een "Rasta boon" maar daar heb ik verder geen informatie over kunnen vinden. Op het briefje viel te lezen dat het een kleine plant is die tot de vergeten groenten behoort.
Op het briefje van het heilige boontje viel te lezen dat het een stokboon is. Als ik zie wat voor een constructie ik daarvoor moet bouwen vraag ik me af waar ik aan ben begonnen. Hoe moet dat ooit op mijn balkon passen?

Voorlopig eerst maar eens tien dagen wachten om te zien of mijn boontjes op gaan komen. Ben benieuwd!


maandag 27 mei 2013

Dag Tess

Lieve Tess,

Ik zou graag willen dat ik iets origineels kon zeggen.
Of iets moois.
Over de vele uren die wij samen doorbrachten in de polder.
Hoe jij Schotse Hooglanders stond uit te dagen in het park.
Of die keer dat jij in het water was gesprongen en Zusje je niet uit het water durfde te halen, waardoor ik moest komen om je te redden en in mijn onderbroek de sloot in ben gesprongen.
En weet je nog, toen we met Romeo zo verdwaald waren en we uiteindelijk in Biert terecht kwamen? Of hoe jij heel macho dacht dat je best een hele boom mee kon zeulen, want takjes zijn voor baby's, dat weet de kleinste pup.

Na vandaag komen er geen nieuwe herinneringen meer bij. Want ze hebben besloten je in te laten slapen, zonder ons, zonder mij, afscheid van jouw kleine kwispelstaart te laten laten nemen.

Lieve schat, rust zacht!

zondag 26 mei 2013

De vegetarische snackbar

Wat een uitvinding! De Vegetarische Snackbar! Dat ik zelf nou niet op dat idee gekomen ben. Toen ik nog een tiener was, en net vegetarisch begon te eten miste ik het snack en kluifwerk. Nu, zo'n 14 jaar later ben ik zo gewend aan het "anders" eten dat "anders" de norm is geworden.

Maar daar was De Vegetarische Snackbar, en ineens komen de fantasieën over tofukippenpootjes weer  bovendrijven. Tofukippenpootjes stonden (helaas ;) ) niet op het menu, wel hadden we berenklauw, saté, bitterballen, garnalen en een patatje met veganistische mayonaise. Behalve vegetarisch kun je hier ook 100% veganistisch snacken namelijk.



Van de mayo was ik als echte DL fan niet meteen onder de indruk. De Berenklauw was lekker kruidig van smaak en smaakte zeker naar meer. De bitterballen (je kunt kiezen uit een stuk of drie soorten) waren erg smakelijk.Gek eigenlijk dat die niet allang in de supermarkt liggen naast de vegetarische kroketten. De garnalen waren kwa structuur bijna niet van echt te onderscheiden (alleen een klein beetje minder sappig) en de structuur van de saté was zeker indrukwekkend te noemen. Zelfs als je er stukjes afscheurde bleef het er vlezig uitzien.

Wij hebben smakelijk gegeten. Of je een hardcore vleeseter met deze vleesvervangers zou kunnen bedotten weet ik niet, maar dat zal ongetwijfeld de doelgroep ook niet zijn! Nee, dit is gewoon een snackbar helemaal voor ons!

Natuurlijk ga ik wel nog een keer, om een vleeseter mee te nemen en te kijken wat die er van vind. Er hebben zich al twee vrijwilligers aangemeld, maar mochten er meer mensen mee willen hoor ik het graag. Ik heb een menukaart mee genomen die we van te voren kunnen bestuderen, want wij werden er met ons gestuntel, help! ik sta in een snackbar en ik kan kiezen tussen meer dan een kaassoufle en een groentekroket, meteen tussen uit gehaald als nieuwkomers, dat wil ik jullie natuurlijk niet aan doen ;)



donderdag 23 mei 2013

Muze

Toen ik net mijn hoofdgerecht kreeg opgediend kwam hij binnen. De ex. Hoewel de eetgelegenheid nagenoeg leeg was nam hij plaats aan een tafeltje precies in mijn zicht. En hoewel ik merkte dat hij zich bewust was van mijn aanwezigheid, bij ieder hap, iedere beweging die hij maakte, keek hij geen enkele keer op. Ik kon dat zien omdat hij precies achter mijn tafelgenoot zat. Zodoende zag ik hem iedere keer dat ik mijn tafelgenoot aan keek, wat je nu eenmaal wel eens doet als je met iemand in gesprek bent.

Zijn tafelgenoot was een telefoon, zolang hij daar zat ging zijn hand wisselend van zijn vork naar zijn telefoon. Ik hoopte dat hij iemand sms'te, een nieuw lief bij voorkeur, en dat die iemand onderweg was om hem gezelschap te houden. Maar de linnen tas, dat smoezelige ding waar ik altijd zo'n hekel aan had, die pontificaal op tafel lag deed anders vermoeden. Er zou geen vrouw zijn die dat zou accepteren, geen homo ook trouwens, mocht hij tegenwoordig de voorkeur geven aan de mannenliefde.

Je hebt hem echt pijn gedaan hè? Vraagt mijn tafelgenoot. Ik knik, ik was zijn grote liefde, zijn muze, ik accepteerde hem, precies zoals hij was, en omdat hij nogal buiten de norm viel, niet gewend was geaccepteerd te worden, vond hij dat nogal bijzonder.

Even denk ik dat hij misschien een blog schrijft, op die telefoon, en dat ik een laatste keer zijn muze ben. Maar ik weet beter, die periode is voorbij.










Nog wat later bedenk ik dat het voor hem natuurlijk ook heel naar was dat Romeo mijn tafelgenoot was, hij was altijd al jaloers op onze vriendschap. Omdat hij wist dat wij elkaar over 10 of 20 jaar vanaf nu waarschijnlijk nog steeds zullen kennen. Vriendschap duurt langer dan liefde.

Deze blog schreef ik in het kader van #WOT (write on thursday) een creatieve schrijfopdracht waar je naar aanleiding van een woord of begrip een blog schrijft.

dinsdag 21 mei 2013

Eeuwige vakantie

De jongens hadden hun koffer gepakt, vol met T-shirts en korte broeken, een pyjama en een tandenborstel, meer zouden ze niet nodig hebben, want ze zouden met papa een weekje op vakantie gaan. Thuis hadden ze een niet al te dramatisch afscheid gehad, gewoon een kus en een hand in de lucht, volgende week zouden ze hier weer zijn, dat gebeurde wel vaker.

Wisten zij veel, dat ze zeker wel op reis zouden gaan maar voor deze reis geen koffers nodig zouden hebben. Het had geleken op een echte vakantie, zo een die ze nog van vroeger kende, toen papa en mama nog bij elkaar waren. Bij het benzinestation begon de pret al, papa kocht snoep en blikjes limonade voor ze, nu was de vakantie dan eindelijk echt begonnen.

Papa, waar gaan we ook alweer naar toe, hadden ze gevraagd, dat land hoe heet dat nu toch weer. Misschien had er een belletje moeten gaan rinkelen toen papa het had over een land waar het altijd zomer was. Maar wisten zij veel, ze waren nog zo klein en hadden bovendien geleerd te vertrouwen op volwassenen.

Even later stopte de auto alweer, stap maar uit, had papa gezegd, we zijn er. De jongens hadden elkaar aangekeken. Dit leek niet op vakantie, dit was vlak bij huis! Maar ze luisterde gedwee. En papa die oreerde, dat een weekje en een weekend een keer in de zoveel tijd voor hem niet genoeg was, dat hij er voor zou zorgen dat ze eeuwig samen zouden zijn. Dat hij ze zou brengen naar een paradijselijk land, hier niet zo ver vandaan. Met glijbanen zoveel ze maar wilde, en dat ze daar voor altijd samen zouden zijn. Ze hoefde alleen hun ogen maar te sluiten.

Die arme schatten hadden hun papa ook best wel gemist, en wilde hem heus wel wat vaker zien. Dus sloten zij hun oogjes toe en wachtte wat gebeuren zou. Daar wisselde papa het tijdelijke voor het eeuwige en bracht zijn twee schatjes naar het paradijs. Niet denkend aan hun moeder, die op ze wachten zou. Tranen rolde over zijn wangen, wat had hij gedaan? Zou hij zijn lieverds zo terug zien aan gene zijde?Terugkrabbelen kon niet meer, hij moest het nu doen. Dus pakte hij zijn auto en reed in het rond. Daar nam hij zijn leven, en begon ook zijn reis.

Ik geloof niet in de hemel, maar voor dit gezin, laat er een hemel zijn die lijkt op aan vakantieparadijs, met korte broeken, waterglijbanen en ijsjes van een meter hoog. En laat het mogelijk zijn dat zij hun moeder nog een keer een zoen kunnen geven ten afscheid, haar in haar oor kunnen fluisteren dat het hier goed is, en het weer mooi, en dat zij op haar wachten tot ook zij begint aan haar reis.

Miss Artemis geeft weg week 6 t/m 11

Door ziekte is het weggeef project niet helemaal van de grond gekomen zoals het de bedoeling was. Wel ben ik spullen weg blijven geven. Meer dan er weken verstreken zijn. Ik doe maar even net alsof ieder ding dat ik weggaf of ruilde (ruilen is ook duurzamer dan weggooien) in een andere week is weggeven. Want ik heb geen zin om terug te rekenen hoeveel weken er echt verstreken zijn sinds mijn laatste weggeef blog.

Liefs, 

Miss Artemis

Week 6 Oke ik geef toe het is niet helemaal weggeven geweest, maar ik had een schort liggen dat mij veel te groot was. En bovendien gekregen van een ex waar ik liever geen souvenirs meer van bewaar. De Gitarist had een schort dat wel kleiner te maken is, klein genoeg om een minimeisje als ik in te laten passen. Een ideale ruil zou ik dus zeggen.

Week 7 De Gitarist verzuchte dat hij graag een dienblad zou hebben. Toevallig had ik er nog eentje liggen die heel handig had geleken maar in de praktijk vooral in de weg stond. Dat is nog eens iemand op zijn wenken bedienen.

Week 8 De Gitarist kreeg een heleboel logees en had niet genoeg dekbedovertrekken. Ik had er nog wel een paar liggen, gekregen van iemand die ze nooit gebruikte om ze daarna zelf ook niet te gebruiken want ik vind ze niet mooi. (ja zo erg ben ik) Gelukkig heb ik de Gitarist er blij mee kunnen maken.

Week 9 Studenten hebben weinig geld, dat weet iedereen, dus scharrelde ik een tasje kleding bij elkaar zodat onze stagiaire een kortingsbon van de H&M kreeg en zo met korting een nieuw vest kon kopen

Week 10 Ik had nog een oude spiegel staan, leuk, hip en kleurig maar net iets te leuk, hip en kleurig voor mijn nieuwe paleisje. Gelukkig kwam onze stagiaire even een kopje thee drinken, en laat zij nu net die spiegel wel zien zitten!

Week 11 De tas van de stagiaire ging kapot, Miss Artemis is een echte miss met een leuke tassenverzameling. Daar zat er nog wel eentje tussen die precies bij haar paste. Zij blij, ik blij.

Kijk zeker ook op de blog van de verdubbeldame voor nog veel meer tips om de wereld een beetje mooier te maken. verdubbeldame

maandag 20 mei 2013

Ambivert

Ik heb mezelf altijd een rare combinatie gevonden van introverte en extraverte eigenschappen.
Want ja ik hou van feestjes, ik sta als eerste op de dansvloer om er als laatst weer af te komen. En kennelijk ben ik makkelijk aanspreekbaar want ik zit niet snel zonder gesprekspartner hoewel dat niet ligt aan mijn vaardigheden een gesprekje met iemand aan te knopen. Een gesprekje beginnen met een wild vreemde vind ik namelijk dood eng. Dan zit ik veel te veel in mijn hoofd, kan ik niets leuks bedenken om te zeggen of denk ik alleen maar dat die wild vreemde vast niet op mij zit te wachten.
Maar zodra iemand een gesprekje aanknoopt ben ik een dankbare gesprekspartner, en zeker wel in staat een leuk gesprek met iemand te hebben. Als ik een rol heb die mij duidelijk is, en die voor degene die ik aanspreek ook duidelijk is vind ik dat aanspreken van mensen ineens een stuk minder eng.
Dus sta ik als BSO, PSZ en TSO juf voor groepen en ga ik gesprekjes aan met ouders over hoe het gegaan is. In het begin, toen ik nog niet helemaal wist wat ik wel en niet moest vertellen of hoe ouders zouden reageren, vond ik dat overigens ook eng.

En op die BSO was het me wel opgevallen dat ik met de extraverte kinderen gezellig sta te dansen en te springen, terwijl ik ook degene ben die met een introvert kind even een boekje ga lezen om het op die manier aandacht te geven. Ik heb heel wat kinderen uit hun schulp zijn kruipen omdat ik ze stapje voor stapje het vertrouwen gaf dat dat kon. Maar nooit bedacht ik dat dat ligt aan mijn vermogen beide kanten die kinderen kunnen hebben te herkennen en te erkennen.

Als Sprookjesjuf vind ik het heerlijk om mijn verhalen te vertellen voor een groep, maar als ik daarna in de kantine sta met andere "artiesten" of juffen en meesters voel ik me ineens heel klein worden. Ik weet dat ik die mensen moet overtuigen van de kracht van de Sprookjesjuf, en dat dat niet kan door stilletjes in een hoekje weg te kruipen, maar eigenlijk doe ik dat wel het liefst in dat soort onoverzichtelijke situaties. Ik weet mezelf dan net iets zelfverzekerder op te stellen dan dat ik ben. Maar dat kost me moeite.

Als ik voor Oxfam Novib mensen mag aanspreken om op de foto te gaan voor het goede doel op Parkpop of op Lowlands met een megafoon mag roepen dat het echt wel een goed idee is om je afval in een afvalzak te gooien ben ik helemaal in mijn element. Zet mij achter een bar neer en ik dans en straal. laat mij kaartjes verkopen aan de deur van je feest en ik  heb zat leuke gesprekken. Geef mij een rol, een taak en ik ben extravert tot op het bot. Maar laat mij aan mijn lot over en ik word verlegen en weet mezelf niet zo goed een houding te geven. Wat in sommig gevallen vrij onhandig is als je wel met een roze pruik, een groene jas, een rade baret of een gothic jurk al dan niet met stippen loopt rond te stampen. Want ik hou van rare uiterlijkheden. Ik voel me fijn met paars haar en een pattycoat. En als ik op een podium mag stralen in een toneelstuk zie je mij op mijn gelukkigst.

Als ik met mensen afspreek in een café zorg ik dat ik precies op tijd ben of net iets te laat. Want ergens alleen zitten en dan zo overduidelijk aan het wachten zijn vind ik dan weer eng. Terwijl alleen een broodje eten bij de v&d geen probleem is. Of alleen een kopje thee drinken in een café waar ik heel vaak kom ook geen probleem is.

Bij de vereniging waar ik lid van was en in het bestuur zat zagen mensen mij als de kern van het feestje, de gangmaker. En ik organiseerde vrolijk bandjes avonden, vond het heerlijk bandjes te zoeken en te boeken. Kon uren met ze mailen over muziek. Maar als ik ze dan in het echt moest ontvangen vond ik dat weer eng en liet ik dat liever over aan mijn vriendinnetje. Terwijl ik op een popfestival een paar jaar eerder met veel plezier de artiestenopvang deed. En gewerkt heb als (kinder) animator op diverse campings, bungalowparken en in een hotel.

Ik hou van mijn vrienden om me heen, maar kan ook goed alleen zijn!!!

Het lijken tegenstellingen en een rare mengelmoes van eigenschappen, maar dat blijkt het niet te zijn. Er is gewoon een naam voor, ambivert. Ik ben Ambivert. En er zijn veel meer mensen zoals ik. Die in de ene situatie extravert zijn om in de volgende situatie als introvert persoon het allemaal maar een beetje op zich af laten komen. Ben ik toch weer een beetje minder speciaal dan ik dacht ;).

zondag 19 mei 2013

50 books 14

Welk boek heeft jou verliefd doen worden op een stad of land?

Ik ben nog nooit verliefd geworden op een stad of land door een boek, meestal gebeurd het andersom, ik ben in een stad of land en vind daarna toevallig boeken over dat land, of die stad. Zoals ik bijvoorbeeld Rode rozen en tortilla's vond toen ik net terug kwam uit Mexico.

Wel heeft "Het geheim van Rotterdam" van Thea Beckman me nog verliefder gemaakt op de stad waar ik vandaan kom, de stad waar ik nu woon, Rotterdam! Want wat anders dan alchemie kan de oorzaak zijn van de werkstad die Rotterdam is? En verklaard daarmee de bijzondere sfeer van deze stad. Ja, ik kom ook graag in andere steden. Ik hou van de mogelijkheden van vegetarisch/veganistisch uit eten kunnen gaan en de alternatieve uitgaansscene van Amsterdam. Ik hou van pannenkoeken eten bij dat enne leuke pannenkoekenhuisje in Utrecht, en van Tivoli hou ik ook natuurlijk. Ik hou van Den Haag en zijn musea en stranden. Ik hou van Tilburg voor de Malle Heks, de roze kermis en voor de 013. Maar dat alles weegt niet op tegen Rotterdam, waar ik iedere keer weer thuis kom. (ook als ik er niet woon voel ik me er thuis).

Ik denk dat iedereen die dit boek leest een heel klein beetje Rotterdam in zijn of haar hart sluit, en als vanzelf daarmee een beetje verliefd.


Dingen met stippen zijn leuker


Dat dingen met stippen leuker zijn, weet iedereen. Of althans dat ik in die overtuiging leef, dat weet iedereen. Zo werd ik ooit op een bruiloft uitgenodigd, toen ik voorzichtig naar de dresscode informeerde werd me verteld dat er geen dresscode was, zolang ik het maar niet in mijn hoofd haalde met polka dots of een hoedje op te komen. Wat dus zoveel betekend als, je mag komen, maar je mag  vooral jezelf niet zijn. Gelukkig denken ze daar bij Alles in Wonderland anders over! Daar weten ze ook dat dingen met stippen gewoon weg leuker zijn. Ze verkopen  namelijk dit super vrolijke ontbijtsetje, met stippen ja! Ik hoef nooit meer bang te zijn dat ik wakker word met een ochtendhumeur. Want met zoveel vrolijkheid verdwijnt dat als sneeuw voor de zon. Zelfs bij iemand die niet van ontbijten houd, sterker nog helemaal niet van ochtenden houd, zoals ik!



Bij het uitpakken van de doos riep Shopvriendin, die kennelijk aanvoelde dat er wat te shoppen viel dat de mok jaloers makkend groot is. Nu ben ik vrij grote mokken gewend, maar ze heeft gelijk, deze is net weer een slag groter. Ik moet moeite doen hem met twee handen te kunnen omvatten. En dat is fijn voor thee freaks zoals wij! Hoewel het inmiddels lunch tijd was hebben we het bordje meteen aan een test onderworpen. En ook dit ondervond onze goedkeuring. Past precies een boterhammetje op. Volgens shopvriendin heeft het kommetje de ideale hoogte voor haar muesli, en zij kan het weten, want zij leeft op dat spul.

Mijn beoordeling?
Word ik er vrolijk van? JA!
Is het nuttig? Je kunt nooit genoeg servies hebben, helemaal niet als het met stippen is!
Doet het wat het moet doen? Meer dan dat, je kunt er en van ontbijten, en je ochtendhumeur verdwijnt! Als dat niet het geval is kun je zelf altijd nog even verdwijnen in de mok!



vrijdag 17 mei 2013

Nieuwe regels

In huize Artemis zijn 2 nieuwe regels geintroduceert.
Regel 1


Regel 2 





Dus bewaar ik geen spullen meer voor ooit, als er een bijzondere gelegenheid komt. 
Ga ik lekker in bad met mijn Lush bubblebar, die ik een half jaar geleden kreeg! (foto 1)
En neem ik een maskertje als ik daar zin in heb, ik ga geen twee jaar meer wachten tot iedereen eindelijk tijd heeft voor een meidentutavond! (foto 2)

Omdat Ruud Ketelaar zich zorgen maakte dat mijn huis nu voortaan heel saai zou worden met alleen maar nuttige en bruikbare dingen. 


Heb ik speciaal voor hem nog een derde regel in het leven geroepen. 




Maar omdat iedere dag een bijzondere gelegenheid is en ik dus niets meer hoef te bewaren voor een speciaal moment. Gebruik ik mijn chinees porselein gewoon, drink ik die champagne op en draag ik die diamanten. Daarom zou er eigenlijk nog een regel bij moeten komen. 

Verzamelingen kun je ook gebruiken!!!

Misschien dat ik daar later nog een leuke foto onder knutsel.
Maar nu ga ik even een bad nemen met maskertje, die bijzondere badschuim en champagne!

donderdag 16 mei 2013

WOT Koffie

Er zijn mensen die er bij zweren, het gretig innemen om te kunnen functioneren alsof het een drug is waar ze verslaafd aan zijn. Liefkozende noemen ze hun bakkie leut het zwarte goud.
Ik snap daar helemaal niets van, ik lust namelijk geen koffie! Mij maak je niet blij met Coffee Company of Starbucks, nu ja, wel als je me hun warme chocolademelk aan bied, die nog echt met melk gemaakt word, en dan een scheutje hazelnootsiroop erdoorheen, slagroom erop en ik ben gelukkig. Dan kan ik weer een maand of drie vooruit.



De Gitarist denkt daar anders over, die ik gek op koffie. Heeft hele theorieën over hoe je het beste koffie kunt zetten en welke malingen en merken voor welk apparaat het meest geschikt zijn. Zo heb ik dus wel een hele collectie koffie in huis en een percolator want die zijn klein en nemen niet zoveel ruimte in beslag. Leuk voor als er bezoek komt. Bovendien vind ik ze er ook wel charmant uit zien. Zo'n potje heeft wel iets weg van een theepotje. En van thee en theepotten hou ik dan weer wel, heel erg veel zelfs!



Overigens vind ik koffie dan weer wel lekker ruiken. En als ik deze leuke gekleurde percolator familie spot vind ik het bijna jammer dat ik geen koffie drink. Gelukkig heb ik ook een hele familie hele leuke theepotten om het leed te verzachten!

Foto: percolators www.allesinwonderland.nl

woensdag 8 mei 2013

Het leven is allang begonnen

"Ja ja, afstuderen" zegt de studentenjongen tegen het studentenmeisje. En samen vervallen ze in een stilzwijgen. Alsof het daarna allemaal gaat komen, alsof het leven daarna pas echt begint.

Ik zit op mijn eigen balkonnetje, mijn oase van rust in de drukke stad en hoor en zie dit aan. Even kost het me heel veel moeite om niet naar de overkant te roepen dat het leven allang begonnen is. Dat er daarna helemaal niets komt, dat dit het is!!! Hier en nu! Dat je met zo'n houding alleen maar angst zult kennen, voor een leven dat eindigt nog voordat het begonnen is.

Maar ik houd mijn mond en nip van mijn thee. Ooit zullen ze door hebben dat het leven is dat wat je gebeurd terwijl je andere plannen maakt. Laat ze tot die tijd maar wachten op dat grootse dat kennelijk nog komen moet. Laat ze maar een belofte aan zichzelf zijn. Ze zitten echt niet te wachten op wijze raad van een buurvrouw.

Over planten en opvoeden

Gisteren ben ik begonnen met de beplanting van mijn balkon. Op de markt kocht ik wat leuke kruiden, handige voor een stadse heks die toch een beetje groen wil zijn. Eerder deze week kocht ik al super leuke plantenbakken van Elho. Super handig voor mensen die wel willen tuinieren maar niet heel veel ruimte hebben, zoals op een balkon vaak het geval is. Dat van die ruimte dan.

Verder scoorde ik bij Xenos de nodige zaden voor nog meer kruiden en groenten en uber schattige kasjes, zodat die zaden ook nog een beetje voorspoedig groeien. Voor 45 euro heb ik 2 kasjes en zaden voor 21 potjes, want alles moest in mei gezaaid worden en was dus in de uitverkoop!!! De rest van mijn onverwachte vrije middag heb ik besteed aan het zaaien, bewateren en vertroetelen van mijn plantjes. Meteen kwam het idee om daar heel veel foto's van te maken, en alle vorderingen van mijn plantjes bij te houden, hier op mijn blog.

Een leuk idee, een idee dat ik al eerder had, toen ik een appelboom kreeg. Iets meer dan vier jaar geleden. En waaraan ik enthousiast begonnen was. Ik schreef over de zware verantwoordelijkheid die het krijgen van een appelboom met zich meebracht. Maar hoe ik er toch het beste van probeerde te maken door het te vertroetelen met water (in een erg leuke en hippe gieter) en mest. Even plotseling als het project begonnen was hield het ook weer op.

Want na mijn eerste blogje hoorde mijn zusje dat ze zwanger was, al een maand of 8. We hadden een maand de tijd om een babykamer in te richten. Een taak die we haar meteen uit handen namen. Omdat zij, net 18, nog maar een maand te tijd had om te beseffen dat ze moeder zou worden. Als ik iets geleerd heb in die tijd is het te vertrouwen op de goedheid van de mens. Binnen no time hadden we een volledig ingerichte babykamer, zakken vol met kleertjes, speelgoed en een leuk zakcentje voor de baby bij elkaar gesprokkeld. Mijn vriendinnen schakelde hun netwerken in en mensen die wij niet eens kende leefde zo mee dat ik nog steeds ontroerd raak als ik eraan denk.

Maar goed, de verantwoordelijkheid voor de verzorging van een appelboom valt in het niet bij de verantwoordelijkheid van het verzorgen van een baby. Dus met dat blog hield ik op. Hoe kon ik het hebben over emmers water terwijl mijn zusje moest nadenken over borstvoeding en luiers? Nu vier jaar later ben ik vooral heel erg trots op mijn zusje, en hoe ze haar dochtertje (want het werd een meisje) opvoed. Het is zo'n leuk kindje! Misschien is het omdat ik bij de bevalling was (een van de zwaarste dingen die ik ooit heb meegemaakt trouwens, mijn moeder die er ook bij was zei achteraf, de pijn die zij voelde kon ik op jouw gezicht zien, en ik geloof dat ik ook echt zo heftig met haar meeleefde dat dat wel waar moet zijn). Ik zie de rijkdom die dit kleine meisje mijn zusje maar ook ons geeft. Maar ik zie ook wat mijn lieve kleine zusje ervoor in moet leveren. Ik zie ook hoe mijn zusje weer een klein meisje wordt, die ene keer per jaar dat ik haar mee neem naar Lowlands, om even weer jong te zijn, om even los te komen uit dat leven van steeds verantwoordelijk moeten zijn. Hoe fijn ze het dan vind dat ik haar grote zus ben, en altijd van haar zou blijven houden. Dat ik haar zie als de vrouw die ze geworden is, maar ook als het meisje dat ze was.

En natuurlijk rationeel gezien weet ik dat kinderen en planten niets met elkaar te maken hebben. Dat ik gewoon mag genieten van het verzorgen van mijn plantjes. Dat ik daar over mag bloggen zoveel als ik maar wil, met heel veel foto's en vrolijke verhalen. Dat niemand, behalve ik de link zal leggen naar die periode, waarin ons kleine wondertje geboren werd. Datzelfde wondertje dat nu geholpen heeft met het uitzoeken van de plantenbakken. En die evengoed geniet van mij helpen met dat tuinieren. Maar emotioneel gezien kan ik het bloggen over planten en hoe ze groeien op de een of andere manier nog steeds niet loskoppelen. Misschien is het tijd om daar verandering in te brengen, door gewoon te beginnen!!!

donderdag 2 mei 2013

Herdenken #WOT

Herdenken

2 minuten stilte

Omdat er ooit

een oorlog was

Toen Opa en Oma nog leefde

Herdenken

Omdat we nooit mogen vergeten

Hoe erg het was

Dat er honger was

En kinderen niet spelen konden

Herdenken

Omdat de geschiedenis

Zich niet herhalen mag

Terwijl bijna niemand nog weet

Hoe bloembollen smaken

Foto (sesie) 5 van 30

Het foto per week project neemt nog niet echt de vaste vorm aan die ik van plan was. Misschien heeft dat er ook wel mee te maken dat ik met meer dan de helft van de te fotograferen onderwerpen nog minder dan helemaal niets heb. Dit keer stond er op mijn lijstje....

Something you wore

Ja hallo, ik ben toch geen beautyblogger? Even dacht ik erover het mezelf makkelijk te maken, mijn kastdeuren op te zetten, een foto te maken en er onder te schrijven dat ik dit allemaal vast wel een keertje gedragen heb, ooit. (Hoewel ik weet dat er ergens onderin mijn kast een outfit ligt dat ik voor een themafeestje gekocht had en toen uiteindelijk toch maar niet had aangedaan, dus ik zou een beetje liegen in dat geval)

Tot ik gisteren foto's toegestuurd kreeg van de dag waarvan ik niet wist dat die komen zou.
De dag dat ik met een chihuachiua in een tas, door de stad heen slenterde. Kan het nog erger? Ja hoor dat kan, het was ook nog eens een roze tas. En wat voor mij persoonlijk nogal een schok was, er was NIEMAND die het VREEMD vond dat IK met zo'n beest rondliep. Iedereen keek alsof het heel NORMAAL was om met een hond in een tas rond te lopen, sterker nog mensen knoopte gezellig een gesprekje met me aan over hoe LEUK het wel niet was, zo'n accessoire op pootjes.

 Daar is hij dan, de foto die bewijst dat ik ooit een hond in een tas gedragen heb.

Ik twijfelde meer aan de hele onderneming dan het hondje zelf. Zat geen beweging in. Zo een wil ik wel als logeerhond, beter dan te terror Jack Russel die een paar jaar geleden mijn hele huis sloopte. Zelfs nadat ik de hele dag met het beest gewandeld had was haar energie niet op en sloopte ze wat nog niet gesloopt was.


Nog even het totaalplaatje!!!!

Nu moet ik vast ook iets over de andere kleding vertellen.
Sjaal, geen idee meer waarvandaan.
Jasje, nep leer Jane Norman, 35 euro (wel drie jaar geleden) Oh en de rits is kapot, hij kan dus niet meer dicht. Ik ben heel erg gehecht aan dit jasje, dus als iemand zoiets weet te vinden met werkende rits, please let me know!!!
Corsetje (zonder baleinen in dit geval) Jane Norman 7,50 in de aanbieding.
Rokje, special made for me by Shopvriendin
Laarzen, 15 euro bij de Tango in de opheffingsuitverkoop
Rode tas, 35 euro Funky House

That's all Foks

woensdag 1 mei 2013

Koninginnedag een fotoverslag


De laatste Koninginnedag dus ben ik toch maar naar buiten gegaan.

Eerst heb ik een rondje over de vrijmarkt gedaan, voor 4,50 ben ik nu de volgende troep rijker. En blij dat ik ben met mijn troep :)

Een roman van de Mexicaanse schrijfster Laura Esquivel, eerder schreef zij Rode rozen en tequila.
Een plaat van the Talking Heads <3
En twee theedoeken nog in de verpakking met hysterische print.

Inmiddels had Neelis via Twitter vernomen dat ik buiten was, dat leek hem ook wel een goed idee. Dus zijn we samen aan de sapjes en gebakjes gegaan nadat we een rondje door de stad hadden gelopen.


En leuk dat Neelis dat vond ;) Hij kwam bijna niet toe aan het opeten van zijn gebakje.

 Voor de gelegenheid mijn Tiara opgezet zodat ik als een echt prinsesje rond kon stampen. En natuurlijk mijn nagels voorzien van een vers lakje, het is niet echt oranje maar ach, wie kan dat wat schelen?

Uiteindelijk voegde er zich een groep bij ons die nogal dynamisch was kwa omvang. Het enne moment stonden we met zijn vijven aan een tafeltje het andere moment waren we met zijn tienen om een ogenblik later weer met zijn viertjes te eindigen met een hapje eten.

Zo ik zit goed hier in het zonnetje. Helaas moest ik de zonnebril na de foto weer terug geven.


Heksenfeesten

Op Twitter kreeg ik de vraag of wij heksen ook iets vieren met Pinksteren. Daar kan ik kort over zijn, nee dat doen we niet. Wat vieren we dan wel? Er zijn 8 jaar feesten, welk van deze feesten als belangrijkst wordt ervaren ligt heel erg aan persoonlijke voorkeuren en tot welke stroming je behoort. Ook de invulling van de feesten kan verschillen per individu en stroming. Het verschil in stromingen is te vergelijken met het verschil tussen Katholieken en Protestanten of anderszins christenen.  Het zijn nuance verschillen die ogenschijnlijk niet opvallen, maar als je tot een van de groepen behoort of juist niet zijn ze een wereld van verschil.

Er zijn 4 feesten te onderscheiden die het veranderen van de seizoenen markeren. Deze feesten vallen daarom ook ongeveer samen met belangrijke christelijke feesten die eigenlijk ook seizoenen markeren.

Yule, ofwel midwinter, 21 december heeft overeenkomsten met het kerstfeest, zoals het binnen halen van een altijd groene boom om die te versieren.

Ostara, ofwel lenteviering, 21 maart heeft overeenkomsten met Pasen, het rood verven van eieren.

Litha, ofwel midzomer 21 juni kwa tijd valt dit rond Pinksteren, verder zijn er geen overeenkomsten.

Mabon ofwel herfstviering 21 September

Daarnaast kennen we 4 oogstfeesten. Die hun oorsprong vinden in belangrijke punten in de landbouw.

Samhain ook wel Halloween Allerheiligen, 31 oktober, heksen zien deze datum als nieuwjaar. Het feest heeft weinig te maken met Amerikaanse verkleedpartijen, al die je dat er steeds vaker een combinatie van het rituele feest en het verkleedfeest word gevierd. Er word eer betoond aan de doden. Het einde van de zomer en het sterven van de god (die in de zomer weer opnieuw geboren word) zie je ook terug in de natuur die afsterft.

Imbolc, 1 Februari  
We eren de maagdelijke godin en de terugkeer van het licht. Ook dit zie je terug in de natuur. De dagen worden weer langer en de nachten weer korter.

Beltane, 1 mei
We vieren de gemeenschap van de God en de Godin (heilige huwelijk) en dit is dus een seksueel feest. Mochten mensen dit in groepen vieren zal die gemeenschap symbolisch verbeeld worden met een kelk en een Athame (ritueel mes). Voor mensen die het vieren door daadwerkelijk gemeenschap te hebben zal het bijna altijd een privéfeestje zijn. Tevens markeert deze datum het einde van de winter.

Lammas of Lughnasadh, 1 augustus
Eren van de heiligheid van het goddelijke huwelijk, eren van de zonnegod en de oogst.

Daarnaast worden er ook maanfeesten gevierd, waar ik al eerder over schreef en hier te lezen is.