maandag 29 april 2013

Wat zijn jouw plannen eigenlijk?!?

Wat zijn jouw plannen voor de koninginnennacht, vragen de meiden op mijn werk aan elkaar. En allemaal vertellen ze honderduit over een feestje hier en een feestje daar. Dan kijken de ogen vragend naar mij. En jij? Wat heb jij voor een plannen?  Even weet ik niet wat ik hiermee aan moet. Ik kan me niet herinneren dat je vroeger voor de nacht al plannen moest hebben. Dat wil zeggen, ik wist wel dat je naar Den Haag kon om daar de Nach te vieren, en dat dat leuk gevonden werd. Maar voor de rest van Nederland begon het gewoon de volgende dag met de vrijmarkt, bier en bandjes.

Ik weet het nog niet zeg ik. Maar eigenlijk weet ik het heel goed, ik heb vandaag een half dagje gewerkt en ik ben kapot. Rond een uurtje of 9 zal ik mijn bed wel induiken om de volgende morgen om een uurtje of half 8 weer wakker te worden. Dan zal ik in mijn bed blijven liggen tot een uur of 1. Ik zal kijken of ik nog iets van een lunch/ontbijt kan fabriceren met wat er in mijn koelkast ligt, en dan zal ik het gezelschap van een vriend opzoeken. Misschien nog even een rondje over de vrijmarkt, of een biertje op een terras. Om vervolgens weer vroeg mijn bed in te duiken. Want zo verlopen mijn dagen tegenwoordig allemaal.

Maar dat is vast het foute antwoord. Ik behoor plannen te hebben, afspraken te maken, te feesten. Het lijkt verdorie wel kerst. Ik MOET iets doen. Of in ieder geval een legitiem verhaal hebben waarom ik niets doe. Want niets doen staat gelijk aan zielig. Alles moeten we steeds grootser aanpakken. Tegenwoordig is met Pasen een ontbijtje met een leuk geverfd eitje ook niet meer genoeg, nee, je moet met je hele familie bij elkaar komen en dan net als met kerst gezellig gaan gourmetten. Dank je feestelijk. Wat is de volgende stap? Gaan we met Pinksteren ook aan een pinksterdiner? En wat zijn eigenlijk jouw plannen voor dodenherdenking? Ja, ik vraag het maar alvast. Voordat jij straks de enige bent die zielig thuis nog niets heeft gepland.


zondag 28 april 2013

50 books vraag 13

In hoeverre mag je rekening houden met de persoon van de auteur bij het lezen van zijn/haar fictie?

Mijn eerste impuls is om te zeggen dat we geen rekening dienen te houden met de persoon van de auteur bij het lezen van zij/haar fictie. Wij dienen zo weinig mogelijk van de schrijver te weten. De schrijver dient in afzondering te leven en op een zolderkamertje zijn boeken te schrijven, des nachts bij kaarslicht. Overdag heeft de schrijver namelijk een baan als docent, of als receptionist in een hotel zo je wilt. Ik heb begrepen dat nachtreceptionist ook prima te combineren valt met het werk van de schrijver. Dan kun je schrijven en receptionistje spelen op hetzelfde moment! Ideaal.

Maar dit is een hopeloos ouderwets beeld van de schrijver. Tegenwoordig ben je niet alleen schrijver maar slash artist. Hoe meer /////// je achter je naam kunt schrijven hoe beter. Je bent schrijver/entertainer/theatermaker/danser/kunstschilder/zanger/van alles en nog wat//////.

En een slash artist is publiek domein, die snabelt, die signeert tieten, geeft lezingen, is te zien in programma's als wie is de mol, heeft een eigen cabaretvoorstelling en zit op circusles, voor je weet maar nooit. Dus weten we van alles over het leven van de schrijver. We weten dat dat leven zich niet afspeelt op een zolderkamertje. Omdat we biertjes drinken die de schrijvers voor ons halen. Want nu de schrijvers mensen zijn moeten ze de gunsten van de lezer kopen. Dus lachen ze vriendelijk en doen ze alsof ze je kennen.

En als je (net doet alsof) je iemand kent, dan is het wel heel lastig om geen rekening te houden met het aanzien des persoon als je zijn of haar fictie leest. Want die moeder van Ernest van der Kwast is echt zo als beschreven in Mama Tandoori, ik heb haar zelf ontmoet. Als ik zo'n vriendinnetje had als Arnon Grunberg zou  ik haar ook in mijn fictie op die manier beschrijven. En hoe toevallig is het dat de hoofdpersoon uit het boek dat ik nu aan het lezen ben van Jeanette Winterson homoseksueel is, zich afzet tegen religie en geadopteerd is? Zijn dit niet allemaal dingen die over haar gaan?!? Die haar in het echte leven zijn overkomen? Om nog maar te zwijgen van de verhalen die in zowel de boeken van Ischa Meijer als Conny Palmen te lezen zijn. Een van beide of beide hebben ze geromantiseerd, want in haar verhaal is zij de held en in zijn stukje was zij er helemaal niet bij, dus nam hij automatisch de rol van de held in. Maar als je de boeken van beide uit dezelfde periode leest zie je toch duidelijk terug dat ze intensief samen waren in die tijd. Dezelfde dingen mee maakte die ze wel moesten verwerken tot fictie.

Hoewel mijn impuls dus is NEE! weet ik dat het antwoord is JA! Want wie de schrijver is beïnvloed zijn of haar kijk op de wereld. En je kijk op de wereld beïnvloed je werk, beïnvloed je schrijven. De fictie die ik zelf schrijf komt veelal ook uit mezelf en mijn directe omgeving. Natuurlijk heb ik het fictief gemaakt, heb ik van 4 personen 1 gemaakt, laat ik een gebeurtenis die bij de een gebeurde bij de ander gebeuren, verzin ik er hier en daar wat bij. Maak ik dingen mooier, of juist lelijker. Haal ik een grappige wending uit de krant. Maar de inspiratie komt vanuit mij en hoe ik me tot de wereld verhoud. Ik ga er vanuit dat dat voor andere, echte schrijvers ook op gaat. Schrijvers zijn net mensen, niets menselijks is hen vreemd.  

donderdag 25 april 2013

Volle maan WOT

Nu het WOT (write on thursday) woord volle maan is lijkt dat me de uitgelezen kans om weer een heksenblogje te schrijven. Van het weinige dat er over moderne hekserij bekend is, is het feit dat heksen iets speciaals met volle maan hebben er een. In de meest wilde fantasieën van mensen pakken we dan massaal onze bezems, vliegen we naar een open plek in het bos om daar gezellig in ons nakie te gaan dansen en hier en daar een baby te offeren, of een man, als dat zo uitkomt.

Ten eerste, als we al konden vliegen waren we heus niet zo dom om dat met volle maan te gaan doen, de kans dat we dan gezien worden is veel te groot. Vliegen is meer iets voor nieuwe maan.

Ten tweede, we gaan echt niet eerst 9 maanden een baby dragen om die vervolgens te offeren, en de bijbehorende man is wel zo praktisch als oppas mochten we een volle maanviering hebben, dus ook die laten we in leven.

Wat blijft er dan nog over? Oh ja, naakt dansen in het bos. Ik ben er nog nooit bij geweest, dat wil zeggen ik heb weleens een maanviering gedaan, en ook weleens in het bos, en ik heb ook gedanst, maar nog nooit naakt. Toch weet ik dat er covens zijn (zo wordt een groep heksen die samen rituelen en vieringen doen genoemd, de leden van een coven hebben doorgaans een geheimhoudingsplicht en geven elkaar informatie door die je alleen kunt weten als je onderdeel van die coven bent, meestal wordt een coven voor gezeten door een hoge priester en een hoge priesteres) die wel naakt dansen/rituelen uitvoeren. Maar ik ben geen coven heks, dus geen idee hoe dat precies in zijn werk gaat. Vragen kan ik het ook niet, want geheimhoudingsplicht. *zucht*

Eerder schreef ik al eens over dansende heksen
Hoewel de volle maan op mij altijd al een bijzondere uitwerking heeft gehad en ik op de een of andere manier het gevoel heb dat ik me weer helemaal op kan laden met maanenergie alleen al door te wandelen in die volle maan, niets meer en niets minder dan dat kreeg de volle maan tijdens een van die danssessies nog een extra betekenis. Iedere maan heeft namelijk ook nog een thema, waar je in aanloop naar de volle maan toe al mee bezig kunt zijn, leerde ik tijdens zo'n bijeenkomst. Het thema van deze maan is ontwaken, ofwel wedergeboorte. In de natuur is dat goed waarneembaar. De bomen hebben weer knoppen, bloemen steken hun kopjes weer boven de grond uit en je hoort weer vogeltjes fluiten. Al lijkt het weer nog niet echt mee te werken, je voelt, ziet en ruikt de lente al wel om je heen.

Ook voor ons gaat die groei, dat ontwaken op, misschien heb je de afgelopen maanden dingen los moeten laten, misschien ben je daar nog mee bezig. Sta daar vanavond eens bij stil. Wat wil je bereiken? Wat moet je doen om daar te komen? Wat moet je loslaten, heb je niet meer nodig?

Daarnaast is het vandaag ook nog een maansverduistering, die gedeeltelijk in Nederland en België te zien zal zijn vanaf 20.02. Dus is het bij uitstek de gelegenheid om na te denken over wat er bij jou in de schaduw staat. Waarom staat het daar? Moet het daar blijven? Of is het tijd om te gaan stralen?

Ik ga mezelf hier vanavond eens mee bezig houden. Ik hoop dat ik jullie ook een klein beetje heb kunnen inspireren. Want heks of geen heks, nadenken over je doelen en wat je tegenhoud die doelen te bereiken kan nooit kwaad! 




woensdag 24 april 2013

30 songs 6

Een liedje dat je aan een plek doet denken.

Wat pak je in als je voor drie maanden van huis gaat? Wat kleding, niet te veel want het grootste gedeelte van de tijd zou ik bedrijfskleding dragen. Handdoeken en badkleding, een paar nette schoenen en een paar sandalen, het liefst donkerblauw, want dat was de kleur van de bedrijfskleding. Wat pennen, een dagboekje, een fototoestel en muziek natuurlijk, ja muziek was essentieel. Maar wat neem je dan mee? Zeker als er een kans bestaat dat je je slaapplek moet delen met je collega's en hen dus jouw keuze moet opdringen. In ieder geval die ene cd van Frederique Spigt waar het nummer Rotterdam op staat, want dat kun je dan luisteren als je terug naar huis verlangt. En iets van Suzanne Vega, dat is zo jaren 80, dat kan eigenlijk niet mis gaan, haar hits kun je niet niet leuk vinden. Diamanda Galias gewoon omdat ze zo geniaal is dat je je niet kunt voorstellen dat je het drie hele maanden niet wilt luisteren. An Pierle, om diezelfde reden. En vooruit, ook nog die ene cd van Bloem de Lingy.

Op de plaats van bestemming aangekomen bleek ik mijn eigen appartementje te hebben, en al snel genoeg dus ook mijn eigen radiootje. Gekocht bij de plaatselijke Lidl. Overal in Europa kun je goedkoop radiootjes scoren bij de Lidl, zomaar even een tip voor de reizigers onder ons. En wat heb ik daar dankbaar gebruik van gemaakt, ik blerde in mijn vrije uurtjes keihard mee over hoe cool Rotterdam wel niet was, kreeg kippenvel van Diamanda, maar bovenal zong ik heel vaak lekker hard mee met Bloem en haar bizarre teksten.

He's eating all my vegetables and i can't find my gun, no i can't find my gun!!!

Klonk het met enige regelmaat door mijn appartementje heen. Vond ik een heel geschikte tekst als jonge vegetariër in een land waar vlees eten gelijk stond aan eten.

Helaas heb ik op youtube niet het hele liedje kunnen vinden, maar om u een indruk te geven van hoe het klonk zal ik de halve versie die ik wel kon vinden plaatsen. Ondertussen doe ik mijn ogen dicht, zie ik mijn appartementje aan het strand weer voor me en ben ik even, heel even, ver weg in Europa!!!!



dinsdag 23 april 2013

Ik heb met je gedanst.....

Toen ik 17 was liep ik stage bij het plaatselijke jongerenwerk. Na een maand besloten ze te gaan reorganiseren, en voor meisjes was er geen plek meer. Ik mocht nog wel iets in het kinderwerk doen, maar daar paste ik voor. Ik had me in mijn hoofd gehaald dat ik met jongeren ging werken en met kinderen gaan werken voelde als een degradatie. Met veel moeite en wat hulp van mijn stagebegeleider die het ook heel stom vond dat ik weg moest wist ik een plekje te vinden bij het jongerenwerk een paar dorpen verderop. Het was daar stukken minder leuk, maar ik hoefde tenminste niet met kinderen te werken.

Er waren meer mensen die het heel stom vonden dat ik weg moest bij het jongerenwerk, een meisje met zoveel talenten laat je toch niet zomaar gaan? Om hun schuldgevoel af te kopen mocht ik met de programmeur van het plaatselijke popfestival mee naar het Noorderslag festival om daar nieuwe bandjes te gaan spotten voor dat festival. De programmeur had zijn zinnen vooral gezet op Kirsten. Een slim marketing dingetje, zet een chick met blond haar en strakke tieten in een fleurig roze hemdje op de cover van je cd die je the Chicksinger noemt, en het good old boy's netwerk der festivalprogrammeurs willen je wel boeken. Daarna kun je dan in ieder interview gaan klagen hoe vervelend het is dat je alleen maar gezien word als een lekker wijf, want je kunt heus ook wel iets. Haar liedjes klonken alsof ze geschreven waren toen ze 14 was, en haar grootste hit was een liedje over internetdaten, want dat was ook een opkomend dingetje, dat internet. Die zomer was Kirsten overal, dus ook bij ons. Die deal hadden we in ieder geval al binnen.

De meeste artiesten kende ik niet.Het gerucht ging dat Anouk de popprijs zou gaan winnen, maar Krezip was ook in zijn geheel aanwezig terwijl alleen Jaqueline een liedje zou gaan zingen met haar stoere rapper vriendje I.M. Dus er was ook nog een kans dat die het zouden gaan worden. De programmeur hoopte op de laatste, ik op de eerste! Kennelijk hoopte ik net iets harder, Anouk won. Verder hadden we een tactiek afgesproken waarbij we gezamenlijk zoveel mogelijk bandjes zouden zien door steeds op te splitsen en alleen samen te komen als we het idee hadden dat iets buiten gewoon goed was. Zoals Floris en Johan.

Omdat ik een meisje was en ik nog zwaar in de kast zat werd democratisch besloten dat ik de boybands als 16down zou doen. En hij alles met hete chicks mocht doen. Ik verdwaal nogal snel en was zeker toen nog heel erg verlegen. Dus stelde ik me ontzettend cool en zelfverzekerd op om maar niet door de mand te vallen. Nee hoor, ik vond het helemaal niet erg om de halve avond alleen door te brengen, ben je mal, ik was een vrouw van de wereld! Mijn tikkeltje alternatieve uiterlijk met kanten handschoentjes en schattig bolhoedje versterkte die houding voor zover mogelijk. Ik ben cool, ik kan dit, dit is helemaal niet eng, hield ik mezelf bij iedere stap die ik zette voor. Om mezelf vervolgens heel erg klein te voelen en zo ongezien mogelijk op te gaan in de massa, ergens achterin de zaal. De boyband deed wat een boyband doet. Het publiek reageerde zoals het hoort te reageren. En ik begon voorzichtig te dansen. De mevrouw die naast me stond kreeg de dans kriebels ook te pakken en samen danste we verder. Ik vond haar ontzettend mooi, en geneerde me een beetje dat ik zo met haar stond te dansen. Stel je voor dat ze zou weten dat ik lesbisch was. (in die tijd vond ik mezelf nog heel lesbisch)

Terwijl ik daar zo stond te dansen kwam de programmeur aan, we hadden namelijk bij dit concert afgesproken om elkaar te meeten. Hij tikte me op mijn schouder en fluisterde in mijn oor, uhhhh Laura, weet je met wie je staat te dansen? Ik schudde van nee. Dat mijn lieve is nu Ellen ten Damme, aangenaam. Mijn ogen werden groot als schoteltjes, ik wilde me bijna verontschuldigen voor mijn brutaliteit, maar bedacht me toen dat zij begonnen was. Met een rood hoofd liep ik weg, dus zo zag Ellen er van dichtbij uit. Net een gewoon mens!


maandag 22 april 2013

Bloginterview door Mary

Als een leuke Twitterpersoonlijkheid vraagt of ze je mag interviewen zeg je natuurlijk ja! Zeker als er al even leuke Twitterpersoonlijkheden je voor gingen!!! Zelf speelde ik ook al even met het idee mensen te interviewen voor een blogrubriek. Ik mis het interviewen dat ik voor het blaadje van mijn werk deed namelijk best wel een beetje. Misschien komt dat nog, als er zich leuke mensen aandienen die een vraaggesprek met mij aan durven. Maar nu eerst het interview van @marysjabbens.



·         Wil jij je even voorstellen?
Ik ben Laura, een meisje van 30. Werkzaam in de kinderopvang en freelance Sprookjesjuf. Ik heb een latrelatie zoals ze dat zo mooi noemen met een muzikant en gitaarleraar uit Amsterdam. Heb een half jaar geleden een huisje gekocht in Rotterdam, want dat is en blijft toch wel mijn stadje!
 
·         Wat is de reden dat je bent gaan bloggen?
Eigenlijk schrijf ik al zolang ik me kan herinneren. Maar met bloggen ben ik niet direct begonnen. Al maakte ik wel een vrij uitgebreid reisverslag toen ik op Kreta werkte in 2004. Via een msn-group hield ik het thuisfront dagelijks op de hoogte van mijn avonturen. Dat werd zo goed ontvangen dat mensen het zelfs uitprinten en aan hun oma's lieten lezen. Je zou kunnen zeggen dat dat mijn eerste blog stapjes waren, al leefde ik nog enkele jaren in de veronderstelling dat bloggen stom was. Een vriend schreef zonder ons medeweten blogs waarin ik en mijn vrienden met naam en toenaam genoemd werden terwijl wij onze wankele eerste stapjes in de gayscene zette. Dat was voor mij te kwetsbaar. En dat gaf mij een negatief gevoel over bloggen. In 2007 maakte ik een blog aan waar ik wel geteld 1 post op schreef.Wel blogde ik af en toe op Hyves. In 2008 ontdekte ik mijn blog weer terug, mijn relatie met mijn vriendin waarmee ik 4 jaar samenwoonde werd verbroken. Het bloggen was voor mij een uitlaatklep, een nieuw lief, tevens blogger stimuleerde mij om vooral zelf ook meer te gaan schrijven. Dat ben ik sindsdien altijd blijven doen.
  
·         Hoe lang blog jij al?
Officieel op een "echt" blog sinds 2008.
 
·         Hoe vaak blog jij?
Ik heb hele periodes minimaal 5 keer per week geblogt. Alleen in de weekenden mocht ik verlof nemen. Het moeten is er nu wel een beetje van af. Soms schrijf ik 3 blog posts op een dag, soms schrijf ik 3 dagen helemaal geen blogs.
  
·         Heb jij vaste tijden waarop jij je blogs schrijft?
Het was het idee om dat wel te gaan doen, op Zaterdag wilde ik een 30songs post doen. Zondag een 50books. Maandag 30pictures. Dinsdag Miss Artemis geeft 30 weken weg, blogs over duurzaamheid. En donderdag als het woord me aan staat mee doen met de WOT. Maar toen kreeg ik de griep en ging die griep maar niet over. Ik bleek een vitamine d3 gebrek te hebben en daarom steeds zo moe en down te zijn. Mijn hele blog schema viel in duigen. Misschien komt het ooit wel weer. Voor nu is het goed zoals het komt. Hoop dat mijn lezers dat ook vinden. 
 
·         Heb jij altijd een thema of idee waarover je wilt bloggen of komt dat pas als je er voor gaat zitten?
Nee, ik heb niet altijd een thema, soms wil ik gewoon bloggen over een grappige situatie met een van de kinderen van mijn werk. Andere keren wil ik schrijven over iets dat me is overkomen. Soms is er wel een thema waar ik het ineens over wil hebben. Nu zit ik met een berichtje in mijn hoofd dat een vergelijking maakt tussen de periode van Rumspringa die bij mensen uit de Amish gemeenschap heel gebruikelijk is en onze studententijd die daar in mijn opinie veel van weg heeft. Meestal komt het pas als ik er even voor ga zitten, en vaak wordt het totaal anders dan ik van te voren bedacht had. Plots en personages hebben de nijging een loopje met me te te nemen. 
 
·         Blog jij over alles?
Ik blog over bijna alles. Maar meestal pas nadat het verwerkt is. Dat is een soort ongeschreven regel. Als ik me daar niet aan houd word ik vaak wel door mijn omgeving op mijn vingers getikt. 
 
·         Hoe zou jij jouw blogs omschrijven?
 De dagelijkse beslommeringen van een meisje van 30 in de stad? Ik heb werkelijk geen idee. Jullie wel?
 
·        In hoeverre en waarom houd jij rekening met jouw lezers, of doe je dat helemaal niet?
Als ik heel eerlijk ben weet ik niet wie mijn lezers zijn, en iemand die je niet kent, daar kun je ook geen rekening mee houden. Misschien zou ik weten wie mijn lezers waren als ik wel rekening met ze hield. Door op gezette tijden te bloggen bijvoorbeeld. Maar misschien heb ik nu al precies die lezers die bij me passen! 
 
·        Zijn er onderwerpen waarover je wilt schrijven maar het nog niet durft/wil/kan?
 Dingen die privé voelen, daar blog ik niet zo snel over. Zo staat er in mijn blog bio dat ik een heksje ben maar eigenlijk schrijf ik daar nooit over. Ook heb ik op het moment niet een standaard monogame relatie. De goede verstaander zou dat uit mijn blog kunnen halen, maar ik benoem het nooit expliciet. Evenals het feit dat ik ook op vrouwen val niet vanzelfsprekend een onderdeel van mijn blog is. Ik vermijd het ook niet. Maar er is al een hele tijd geen vrouw geweest die lang genoeg in mijn leven was om dat plekje op mijn blog te veroveren. 
 
·        Hoe belangrijk zijn de statistieken voor jou?
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik helemaal niets met statistieken heb. Maar ook als ik zou zeggen dat ik ze super belangrijk vind. Het is fijn om te weten dat ik tussen de 30 en de 50 trouwe lezers heb. En als ik meer dan 200 lezers op een dag heb vind ik dat echt wel cool. Maar verder doet het me weinig. Daar is mijn blog niet groot genoeg voor. 
 
·        Op wat voor manier en waar, maak je kenbaar dat je een nieuw blog hebt geschreven?
Door het te delen op Twitter en Facebook, verder maak ik niet echt veel reclame. Oh ja op mijn visitekaartje staat mijn blog wel vernoemd!!! 
 
·        Ben je tevreden over jouw site?
Ik zou de lay-out nog weleens onder handen willen nemen. Maar ik ben daar zelf niet zo heel erg handig in. Misschien dat als ik er aandacht aan besteed ik het zo onder de knie heb. Op de een of ander manier vind ik daar de tijd en de rust niet voor. Dus kennelijk ben ik tevreden genoeg met wat ik nu heb. 
 
·        Wat vind je van de reacties van lezers op jouw blog?
Natuurlijk word ik net als iedere blogger blij van reacties. Ik krijg op mijn blog zelf niet zo heel veel reacties. Meestal vertellen mensen op Facebook of Twitter wat ze ervan vonden. Toch zijn er twee dames Anna en Linda die met enige regelmaat reageren. Misschien laat ik het niet altijd merken, maar daar ben ik dus erg blij mee. En nu ik toch de kans heb, Anna, hoe ben jij eigenlijk op mijn blog gekomen? Via de WOT?!?!?

Dank je wel Marry voor dit super leuke initiatief. Ik hoop dat je me weer een klein beetje beter hebt leren kennen. En voor de andere lezers hoop ik dat natuurlijk ook. Mocht er nog iemand een vraag hebben, stel ze gerust! Wie weet krijg je nog antwoord ook!!!! 

p.s bezoek ook de blog van Mary !!! Doen hoor!  

zondag 21 april 2013

Koningslied



(of laat ik ook eens een mening hebben) 

Dat Koningslied vond ik bij eerste beluistering al helemaal niets. Het was meer iets voor een geliefde dan voor een Koning, het klinkt alsof we massaal verliefd zijn op de beste man. Voorzichtig Tweete ik dat. Want ik was er van uitgegaan dat het aan mij lag, dat de rest van Nederland het helemaal geweldig zou vinden.

 Maar ik was niet de enige die het niets vond. Twitterend Nederland was het er bijna unaniem over eens dat het lied het niet helemaal was. “Het is meer iets voor een ouder naar zijn kind” las ik bijvoorbeeld. Daarnaast waren er mensen die kritiek hadden op de grammatica, de taalfouten en inhoudloosheid van het lied. Iedereen maakte grapjes over stamppot bij het ontbijt en drie vingers in de lucht voor Willem Lex werd al snel drie vingers op je tiet voor Maxima. Hou je veilig is de nieuwe afscheidsgroet geworden.
Sylvia Witteman wenste niet langer een onderdaan van Nederland te zijn als we echt dit lied namens het volk aan zouden bieden en begon gekscherend een petitie tegen het Koningslied. Onschuldig leek mij. En ook overduidelijk een grapje. En ja nu de eerste mensen grapjes durfde te maken, en kritiek durfde te hebben durfde steeds meer mensen dat in overtreffende trap. Het werd zo erg dat de componist zich genoodzaakt voelde het lied terug te trekken.

Ook hier had Twitter weer een mening over. Hij zou zichzelf nu nog meer voor lul zetten. Wij hadden met zijn allen een creatief proces kapot gemaakt wat door het overgrote gedeelte van mijn timeline jubelend werd ontvangen. Hahahaha, ik met mijn tieten heb het koningslied kapot gemaakt, wat zal ik nu weer eens kapot gaan maken? Maar ook, als we zoveel macht hebben over onbelangrijke dingen hoeveel macht hebben we dan over dingen die er werkelijk toe doen? En aanklachten tegen deze plotselinge verbroedering, want hadden we elkaar niet allemaal ontzettend zitten opjutten? Is de beweging die hier is ontstaan niet ontzettend gevaarlijk? 

Het resultaat, het terugtrekken van het Koningslied en de bejubeling van de mensen die hieraan mee werkte met hun “onschuldige” acties zouden suggereren van wel.  Toch durf ik dit in twijfel te trekken. Je weet van te voren dat er in dit land verdeeldheid heerst over die hele kroning. Je weet ook dat dit een land is van 1500 meningen. Een land waar mopperen en klagen tot de cultuur van het land behoort. Als je zo’n lied maakt weet je dat een groot deel van de Nederlanders het geweldig zullen vinden, en voor 5 euro per kaartje mee gaan staan bleren in Ahoy, maar je weet ook dat een ander groot deel van de Nederlanders het verschrikkelijk zullen vinden en ook die mening niet onder stoelen of banken zullen steken. Is het terug trekken van dat lied dan niet een beetje kinderachtig? Bedoeld om de kritische mens een schuldgevoel aan te smeren? Was het echt zo erg en gevaarlijk wat zich op Twitter afspeelde? Of hebben we hier meer te maken met het aangetaste ego van iemand die niet tegen kritiek kan?

50 books 12

Welk dierenboek is je altijd bijgebleven?

Bij een verhaal met dieren erin moet ik direct denken aan dat sprookje met die tondeldoos en die drie honden. Een hond met ogen zo groot als schoteltjes, een hond met ogen zo groot als borden en een hond met ogen zo groot als molenstenen. Maar ja, een enkel sprookje kun je nu niet direct een boek noemen. Bovendien werd het voorgelezen door de meester van groep 6 toen ik het voor het eerst hoorde. 
Alice in Wonderland heeft natuurlijk ook de nodige dieren, maar het boek ben ik nooit doorheen gekomen, wel zag ik de tekenfilm een stuk of 500 keer, en later natuurlijk ook de Tim Burton versie waar beduidend minder dieren in voor kwamen. 

Maar de aller bijzonderste reeks met dierenverhalen zijn denk ik van de hand van de vorig jaar overleden Hanna Kraan. Haar verhalen van de Boze Heks zijn een lust om voor te lezen. Ik blijf er eindeloos van genieten. 


50 books 11

Welk boek las je onlangs dat je aan iedereen wil aanraden?

Ik moet dan meteen denken aan een citaat van Marc-Marie Huibregts dat prijkt op zo'n beetje alle in het Nederlands vertaalde boeken van David Sedaris. "Ik zeg niet snel : " dit moet je lezen", sterker nog, ik zeg nooit: "dit moet je lezen", maar dit moet je lezen"

Waarmee ik u overigens niet aan wil sporen om David Sedaris te gaan lezen, hoewel hij bij vlagen behoorlijk hilarisch is en het zeker fijne kost is als u eens licht leesvoer tussendoor wilt. Het gaat mij er meer om dat ik ook nooit zeg dat je iets moet lezen. Er is eigenlijk maar een persoon in mijn leven die ik aan- of afraad bepaalde boeken te lezen. Maar dat is dan ook iemand waarmee ik gesprekken kan voeren als:

"Weet je nog dat ik je vertelde over die roman van Chuck Palahniuk die nu bij de ramsj ligt? Koop hem toch maar niet, want hij is echt veel minder goed dan Rant, het verhaal is wel interessant, maar de dialogen zijn niet zo treffend, en het lijkt minder goed uitgewerkt."

"Is het verschil net zo groot als tussen Tommy Wieringa's Joe Speedboot en Caeserion?"

"Ja, precies dat verschil!"

"Dan hoef ik het niet te lezen!"

Als je zulke gesprekken kunt voeren, en allebei precies snapt waar je het over hebt, dan ken je elkaar lees patronen, en dan mag je elkaar altijd ongevraagd leesadvies geven. Maar de meesten van jullie ken ik  (daar) niet (goed genoeg voor). En over smaak valt oneindig te twisten. Dus zou het arrogant zijn om jullie zomaar random lezersadvies geven. Dus zal ik jullie drie boeken geven die mij de afgelopen tijd (jaren) het meest verrast hebben.

Rant door Chuck Palahniuk




Een fractie van het geheel door Steve Toltz


De dood van Bunny Munro door Nick Cave








 Bij interesse vertel ik u graag waarom ik deze boeken zo mooi vond, of waarom ik denk dat ze zeer lezenswaardig zijn. Maar tot die tijd kijkt u maar lekker zelf wat u ermee doet!

p.s Het is opvallend te noemen dat het allemaal mannelijke auteurs zijn, omdat ik over het algemeen fan ben van vrouwelijke auteurs, geeft weer stof tot nadenken.




donderdag 18 april 2013

Soms heb je gewoon je jaar even niet

Ik kende eens een heel naar mens. Ze hield alle mensen op een afstandje en kon, alleen al door je aan te kijken je heel erg klein laten voelen. Haar hobby's waren ook heel naar. Het liefst ging ze naar lezingen of workshops, en dan ging ze de hele tijd kritische vragen stellen aan de persoon die de lezing hield of de workshop gaf. Als ze niet het gewenste antwoord kreeg dan bleef ze door gaan met de spreker of docent te triggeren, treiteren zou je het bijna kunnen noemen. Zij schepte daar een enorm genoegen in, zo leek het. En ik vond haar dan ook ontzettend irritant. Want ik wilde gewoon een workshop volgen. En nee, ik was het ook niet helemaal met de spreker eens, maar ik zat daar ook niet om het met hem eens te zijn, ik zat daar om zijn mening, zijn visie op bepaalde dingen te horen. En zij was daarbij een storende factor die mijn plezier behoorlijk vergalde. Dat vertelde ik dan ook aan mijn vrienden die dezelfde cursus volgde. Ja, voor een deel had ze gelijk, de cursus was belachelijk duur voor het weinige dat je er voor terug kreeg. Ikzelf was per uur goedkoper, en de materialen waarmee je bij mij mocht werken waren vele, vele, vele malen mooier. Maar daar ging ik toch ook niet de hele tijd over zitten zeiken? Waarom moest zij dan wel ons plezier vergallen met haar gezeur?

Op een gegeven moment gebeurde er iets bijzonders, een van mijn vrienden raakte bevriend met haar. Hoe was het mogelijk. Zo'n verschrikkelijk mens, en daar dan vrienden mee worden. Nou mij niet gezien!

Maar op een avond bleven hij, zij, een vriendin van ons en ik alleen met elkaar over. En die feeks bleek helemaal zo'n feeks niet. Het vriendinnetje begon voorzichtig te polsen, waarom deze vrouw nu ineens zo uhhhhh vriendelijk was, terwijl ze ons normaal aan keek alsof ze ons met een blik wilde dood maken, en ons geen woord waardig gunde. Had ze soms haar uhhh...... Jaar niet, vulde ik aan. Want om een dag, week of maand ging het niet echt meer, nee minimaal een jaar behandelde ze ons nu al zo. De vrouw, de feeks lachte hartelijk. Hahahahahaha mijn jaar niet, dat is een goede. En vanaf dat moment veranderde er iets. Ze liet ons toe. Al snel leerde we dat ze echt haar jaar niet had gehad. Dat haar man en jeugdliefde dat jaar was overleden. Dat dochterlief en schoondochter bij haar waren komen wonen, maar nu ook hun vleugels hadden uitgeslagen. Dat het zo oorverdovend stil in huis was. Dat ze hem zo ontzettend gemist had. En dat ze eigenlijk niets anders kon doen dan gal spuwen, gewoon omdat ze daar zoveel van had. Omdat ze niet wist hoe ze moest rouwen. Omdat ze niets kon met goedbedoelde adviezen. Omdat niets dat gemis kleiner maakte, en ze eigenlijk ook wilde missen. Dat was ze hem verplicht, had ze gevonden.

Langzaam aan stelde wij ons oordeel bij. Soms hebben mensen gewoon hun jaar niet. En het valt niet goed te praten dat ze anderen daarom maar als shit behandelen. Maar als je hoort over de shit die hen is overkomen wordt het wel een klein beetje begrijpelijker.