dinsdag 29 januari 2013

50books vraag 1

Op de blog van Petepel kwam ik een leuk initiatief tegen. Hij gaat dit jaar 50 vragen stellen over boeken, waar je dan fijn een blogje over kunt schrijven. Natuurlijk kwam ik dit weer veel te laat tegen. En loop ik inmiddels drie vragen achter. Maar dat doet er niet toe. Het is ideaal voor een boekenwormpje (bij tijd en wijlen) als ik.

Vraag 1:
Welk boek heeft in je vroegste jeugd de meeste indruk op je gemaakt?

In mijn vroegste jeugd zijn er vast boeken geweest die me voorgelezen zijn waar ik erg van genoten heb. Zo herinner ik me "De kleine Kapitein" die voorgelezen werd door de juf. Of een heel dik sprookjesboek waar minder standaard sprookjes in stonden, zoals dat verhaal van de tondeldoos dat de meester voor las. Van mama weet ik vooral dat ze" Jip en Janneke" voorlas, maar ze zal ongetwijfeld ook andere boeken voorgelezen hebben. Hoewel ik zelf mijn jongste zusje veel heb voorgelezen, ik weet niet of mama dat mij liet doen omdat ze mijn leesvaardigheid wilde bevorderen, zag hoeveel plezier ik hier uit haalde, of omdat ze zelf misschien niet zo van voorlezen hield.

Samen met zusje heb ik erg genoten van de boeken over "Madelief", ook het boek "Ik maak nooit iets mee" behoorde tot onze favorieten. Soms las ik haar boeken voor die ik zelf ook las toen ik nog jonger was. "Inka's reis naar de maan" was onze gezamenlijke favoriet. 

Als ik vroeger in vriendenboekjes moest schrijven wat mijn lievelingsboek was, was dat steevast "Verdriet met Mayonaise". Wat op de middelbare school veranderde in "Portret van Sanne". Maar toen waren er niet zoveel vriendenboekjes meer om in te schrijven. 

Maar als je me vraagt om het boek dat echte de meeste indruk heeft gemaakt. Het boek waarvan ik nog steeds heel helder beelden voor me zie als ik mijn ogen sluit, soms zelfs zomaar onverwacht. Het boek waarvan mijn hart een sprongetje maakte toen ik zag dat het bewerkt was voor het theater. Het boek waarvan ik nog steeds niet snap dat niemand het ooit verfilmd heeft, ja dan kan ik alleen maar antwoorden "Momo en de tijdsspaarders".

Momo is een natuurkind. Ze woont in een oude ruïne buiten de stad, zonder vader of moeder. Maar ze is niet vaak alleen. Veel mensen en kinderen komen bij haar op bezoek, want Momo kan goed luisteren. Daardoor heeft ze veel echte vrienden. Dat verandert vanaf het moment dat de grijze heren opduiken, de tijdspaarders. Die zetten iedereen aan om tijd niet te verdoen met 'nutteloze' dingen; het komt erop aan dat je in het leven iets bereikt en dat je veel spullen hebt. Voor vriendschap en spelen is geen tijd meer. Het leven verkilt, wordt gehaast en vreugdeloos. De tijdspaarders krijgen iedereen in hun macht, behalve Momo.
 Wat heb ik genoten van dit boek, en wat kon ik slecht begrijpen dat dit niet dezelfde aandacht kreeg als "Het oneindige verhaal" (the never ending story) dat van de hand van dezelfde auteur is. Ja, het staat buiten kijf dat dit het boek is dat in mijn vroegste jeugd de meeste indruk op me gemaakt heeft.



p.s even googelen leerde me dat het wel degelijk verfilmd is, in 1986 al.
p.s 2 ook 'de Spiegel in de spiegel' van deze meneer maakt heel erg veel indruk op mij, maar dat was later, toen ik al op het MBO zat en vrienden voorlas terwijl we in bomen klommen, of op de Euromast.

De emotie van een huis

Op een feestje word ik voorgesteld aan Charlie.
"Dit is, Charlie", word er gezegd, "jullie hebben allebei net een huis gekocht, dus nu kunnen jullie fijn praten over verbouwingen en hypotheken en zo". Ik kijk Charlie aan, eigenlijk heb ik helemaal geen zin in gesprekken over hypotheken of verbouwingen. Ooit kende ik iemand die nergens anders over kon spreken dan over hypotheken, hij voorzag iedereen random van hypotheek advies, zich niets aantrekkend van het feit dat de meeste mensen die hij kende huurders waren, het was een van de meest irritante personen die ik ooit kende. Zelfs een potje Monopoly eindigde in hypotheekadvies.

Toch beginnen we een gesprekje over vloeren, maar daar valt niet zo heel veel over te zeggen. Behalve dan dat we allebei een mooie houten vloer hebben, niet van dat laminaat, maar echt hout. Plotseling neemt het gesprek een interessante wending, en gaat het over emotie. Ik heb me er me er lelijk op verkeken hoeveel emotie er komt kijken bij het kopen van een huis.

Dat begint al met de locatie, huren kun je overal waar je het denkt enige tijd uit te kunnen houden, maar als je gaat kopen wil je op zijn minst een beetje gelukkig worden van de locatie. Dat je met enige regelmaat denkt, wow, wat ben ik toch een geluksvogel dat ik hier mag wonen. Of WTF! Ik heb een huis gekocht, gewoon hier, op een van de tofste plekken op aarde. Soms moet ik ineens heel hard lachen als ik mijn straat in loop, gewoon omdat het me zo gelukkig maakt dat het mijn straat is.

Daarnaast is het gewoon heel erg lekker om een plekje helemaal voor jezelf te hebben, dat niet gedeeld hoeft te worden met huisgenoten of geliefden. "Ja!" roept Charlie enthousiast, of dat je blij bent dat je zoveel ruimte hebt dat je een hele avond alleen maar rondjes in je huis rent, gewoon omdat het kan. Ik ken deze Charlie verder niet, maar ik zie het helemaal voor met, gewoon omdat ik het gevoel zo goed ken.

Als snel lijken onze gesprekken voor buitenstaanders helemaal niet meer over huizen of verbouwingen te gaan. Maar wij weten wel beter, een huis is veel meer dan een paar verbouwingen en een hypotheek. Een huis is emotie! En wij voelen ons verdomd goed.

p.s in het kader van #jankblog, ja die emotie was ook wel eens huilen omdat ik door de bomen het bos niet meer zag en dacht dat ik het allemaal nooit in mijn eentje voor elkaar kreeg. But i dit it! Oh zo! 


maandag 28 januari 2013

Jankblog maandag

Eigenlijk gaat het vandaag best goed met mij.

* Ik heb de afspraak bij de tandarts, die ik al twee maanden voor me uit zit te schuiven, gemaakt.

* Mijn adres eindelijk gewijzigd op mijn werk, en weer toegang tot het digitale portaal waar je dit soort dingen tegenwoordig zelf moet doen.

* Ik heb de stapeltjes post die door mijn hele huis lagen bij elkaar geharkt en er stapeltjes van gemaakt die ik van de week vast van plan ben verder te gaan ordenen. Daardoor heb ik ook meer inzicht in wat er verder nog geregeld moet worden (verzekeringen overzetten naar het nieuwe adres, een nieuwe dokter regelen, gemeentelijke heffingen betalen)

* Een stapel post van de vorige bewoners voorzien van het commentaar dat ze wegens verhuizing retour afzender moeten. En klaar gelegd om morgen op de post te doen.

Allemaal van die kleine dingetjes waar ik steeds de energie maar niet voor had, maar die vandaag kennelijk ineens moesten gebeuren. Misschien is het de lente die er aan komt. De dagen die weer langer worden, de sneeuw die verdwenen is, die er voor zorgen dat ik eindelijk weer een beetje energie voel.

Maar het is vandaag Jankblog maandag, heb ik zelf besloten tijdens het wekelijkse twitteruurtje over bloggen. Te volgen met de #blogpraat. Dus moet er ook janknieuws komen. En dat is er ook. Maar het is nog zo onwerkelijk dat ik het zelf nog niet helemaal lijk te geloven. Per 1 april gaat een vestiging waar ik drie dagdelen werk haar deuren sluiten. Het gaat namelijk niet zo goed met het bedrijf waar ik werk, en onze vestiging is erg duur omdat hij maar drie uurtjes per dag benut wordt. Het is nog niet duidelijk waar ik en mijn collega's onze werkzaamheden verder mogen vervullen. Sterker nog, het is helemaal nog niet zeker of ik straks nog wel een baan heb. Want we gaan reorganiseren, en er gaan hoe dan ook ontslagenen vallen.

Dat is kut, erg kut, want misschien behoud ik mijn baan wel, maar dan zijn er wel collega's die plaats hebben moeten maken voor het behoud van mijn baan. Die onzekerheid is naar. Zusje is pas haar baan verloren van de een op de andere dag. Ik kan haar niet zoveel geld lenen als ik graag zou willen, omdat ik nog niet weet wanneer ik er zelf aanspraak op moet maken. Bij iedere aankoop die ik wil doen denk ik, kan dat wel, wat als ik straks geen geld meer heb? Of moet ik het dan juist nu kopen omdat het nu nog wel kan? En voor dat vrijgezellenfeestje van een vriendin heb ik me toch maar afgemeld, want leuk zo'n dagje voor lul lopen in een onbekende stad, maar kan ik daar op dit moment wel 70 euro voor missen?

Hoewel ik er nog niet van wakker lig, stiekem denk dat het allemaal wel goed komt, dat het allemaal wel los loopt, houd het me wel bezig tijdens dat soort kleine beslissingen.

Pfff en ergens, is het best wel lekker, dat ik dit nu speciaal voor jankblog maandag even van me afgeschreven heb. Normaal zou ik dit lekker in mijn eigen kleine binnenwereldje gehouden hebben. Maar voor een keer is mijn binnenwereld ook de buitenwereld. En nu ga ik even een potje janken in mijn Hello Kitty zakdoekjes!

maandag 21 januari 2013

Anders oud

Tegenover me in de trein zitten twee dames, die zich gedragen en kleden zoals alleen vrouwen van boven de 40 dat kunnen. Ze hebben een air over zich heen alsof je hun niets wijs hoeft te maken, alsof zij het allemaal wel weten. En tegelijkertijd stralen ze een rust uit alsof het allemaal niets uit maakt, er niet toe doet, dat wat zij weten en ik nog niet.

Ik kan alleen maar naar ze kijken, ze van een afstandje observeren, en me afvragen of ik ooit zo word als zij. Natuurlijk snap ik dat ik ooit ouder word, net zou oud als zij, maar word ik zo oud? Zal ik in de komende tien/ twintig jaar besluiten om een mevrouw te worden? En hoe komt zo'n besluit tot stand? Komt dat met de eerste blijvende rimpel die dieper is dan een krasje aan de oppervlakte? Is het iets dat je zomaar overkomt? Is het iets dat altijd al latent aanwezig was? Zijn deze vrouwen ooit jong geweest? En als ze in de spiegel kijken, hebben ze dan heimwee naar het meisje dat ze ooit waren? Of vinden ze het wel best zo, zijn ze tevreden met de mevrouwen die ze nu zijn?

Het staat allemaal zo ver bij mij vandaan, ik kan me niets voorstellen bij deze transformatie. Terwijl ik me realiseer dat jaren sneller voorbij gaan dan je lief is. Je knippert met je ogen en er is alweer een jaar voorbij. En ja, ik paste mijn kapsels en kleren aan naar of tegen de huidige mode, mijn voorkomen veranderde meer dan eens, maar ik bleef steeds dezelfde. Ik denk dat dat zo blijft. Dat ik anders oud word. Altijd iets van een meisje in een veel te grote mensen wereld over me heen zal blijven houden. Een geruststellende gedachte.

maandag 14 januari 2013

Een nieuw begin


Posted by Picasa
Ze heeft niet veel inbeeldingsvermogen nodig om te bedenken hoe hij daar zit. De derde barkruk bij binnenkomst in het rokershok, zodat hij met de barman kan praten over de lekkere wijven die binnen komen. Maar er komen geen lekkere wijven binnen dus word er zwijgend naar een wedstrijd gekeken.
De wedstrijd interesseert hem niet, wel vind hij het fascinerend dat er op ieder scherm een andere wedstrijd te zien is. Zijn gedachten laten de spelers van het ene scherm naar het andere scherm lopen. Ze zullen raar opkijken daar op de tribune, als er ineens een American football speler het voetbalveld op komt lopen. Hij lacht, voor niemand is duidelijk of hij lacht om een grap die niemand hoorde of een grap die door niemand verteld werd.

Beide opties stemmen hem mistroostig. Schaamt hij zich? Nee, hij is de schaamte al lang voorbij, en dat maakt hem nog mistroostiger. Hij weet zichzelf geen houding te geven en besteld nog maar een bier. Iets met een ingewikkelde naam, iets met een anekdote, dan kan hij de barman daar mee vermoeien en verstrijken er weer drie minuten. Maar de barman luistert maar met een half oor, omdat hij wel geïnteresseerd is in de wedstrijd. Hij doet alsof hij ineens een ingeving heeft en pakt een pen en een papiertje uit zijn binnenzak.Football en Voetbal krabbelt hij, en daar zullen ze raar van opkijken Als er iemand probeert mee te lezen zullen ze niet snappen wat er staat, de moeite is tevergeefs, er is niemand die mee wil lezen.

Hij kijkt op de klok, half twaalf nog maar, zijn ogen speuren de omgeving af, nog steeds geen lekkere wijven. Bij de deur blijven zijn ogen hangen, misschien dat ze binnenkomt, vroeger zou zijn hart dan opgesprongen zijn, nu zou hij niet weten hoe hij zou moeten reageren. Misschien dat hij haar zou kunnen vertellen dat hij een draakje voor haar zou slachten, misschien zou hij kunnen vertellen dat hij tot drie uur op haar zou wachten, dat hij tot drie uur op haar heeft gewacht, avond aan avond, maar dat ze nooit meer door die deur kwam. Misschien kon hij vertellen dat hij een ex van haar zou vermoorden. Misschien dat ze daar om zou moeten lachen. Misschien dat niemand dan door zou hebben of ze zou lachen om een grap die niet verteld werd of een grap die niemand hoorde.

Nee, ze heeft niet veel inbeeldingsvermogen nodig om hem daar voor zich te zien. Om zijn eenzaamheid te voelen die als een loden last op haar schouders drukt. Om te zien hoe hij opstaat, de avond al opgevend voordat deze goed en wel begonnen is. Maar ook vanavond zal ze niet door die deur komen. Ook vanavond zullen haar voeten elders dansen, lichtvoetig zal ze zijn, zijn ijzeren greep zal verslappen. Ze zal niet meer achterom kijken, dat weet hij ook wel, ze zal de deur gesloten houden, het heeft geen zin meer om te wachten. Het is tijd voor een nieuw begin.

zondag 13 januari 2013

Nieuwe vrienden in 2020

Omdat ik 2 dagen niet geblogt heb, time cheaten niet goed voelt, het weekend is, en mensen alles wat ik ooit schreef over transgenders de laatste tijd verslinden, ben ik de archieven ingedoken van wat ik ooit schreef. Ik schreef dit verhaal als inzending voor een wedstrijd, waar het niet gewaardeerd werd, maar dat geeft niet, want stiekem schreef ik het nog meer voor mijn lieve vriendinnetje die tegenwoordig een lief vriendje is, en die waardeerde het dan weer wel. Veel leesplezier.




Mijn nieuwe vrienden in 2020
Raven staart naar haar beeldscherm. Dat doet ze nu al minuten lang, alleen maar staren, apathisch bijna.  Naast haar staat een mok thee die inmiddels koud geworden is. Haar psycholoog had haar een opdracht mee gegeven, “schrijf maar een opstel”, had ze gezegd, luchtig, alsof het niets voorstelde.”Hoe ziet jouw leven eruit in 2020? Wie zijn je vrienden, wat heb je bereikt? Waar ga je naartoe? Hoe voel je je?”. Raven haalt diep adem, maar ook dit helpt niet. Eigenlijk is ze boos, heel boos. 

*
“Het leven van Raven in 2020”, ramt ze uiteindelijk neer. Ze drukt harder op de toetsen dan strikt noodzakelijk is.

From: Raven1994@live.com
To:
AnneliesdeVries@ziggo.com
Subject: Het leven van Raven in 2020
Hoe ziet mijn leven eruit in 2020?
Weet ik veel!
Totaal anders dan nu in ieder geval.
Ik hoop dat ik de operatie dan achter de rug heb, dat ik Raven niet meer ben, niet meer hoef te zijn. Ik ben Raven al niet, nooit geweest ook eigenlijk. Waarom willen die stomme hoeren dat niet zien? Ik ben Victor! 

Raven laat een snik horen, “godverdomme, ik ben Victor”, schreeuwt ze, maar ze word door niemand gehoord. Ze haalt haar arm langs haar gezicht om haar tranen te drogen en gaat dan verbeten door.
Wie zijn je vrienden, wat heb je bereikt?

Waarom is dit in hemelsnaam 1 vraag denkt Raven nijdig. Ik splits hem wel op in twee deel vragen, niet dat het daar makkelijker van word. Maar vast wel overzichtelijker.
Wie zijn je vrienden? 

Anna? Zou Anna nog vrienden met mij willen zijn als ik Raven niet meer ben? En Lisa? Nee, vast niet. Ik heb altijd bij ze weggehouden dat ik eigenlijk geen meisje ben. Als ik mijn borsten afbind, en jongenskleren aan doe, dan ben ik alleen.  Niemand weet het, hoe ik me voel diep van binnen. Hoe ik mezelf ieder avond in slaap huil. Hoe ik verliefd word op meisjes. Maar meisjes zien mij niet staan, want als ze naar mij kijken dan zien ze Raven, Victor is onzichtbaar voor ze.
Ik moet nieuwe vrienden maken in 2020. Vrienden die ik nu nog niet ken, die ik nog nooit eerder gezien heb. 

Ronald zal mijn vriend zijn. Ronald is groot en sterk, de meisjes kijken naar hem op omdat hij zoveel tijd in de sportschool door brengt. Zijn torso is gespierd en zongebruind. “Hier kleintje”, zal hij tegen mij zeggen als hij mij zijn handdoek toewerpt. En ik zal naast hem zitten tot mijn torso even gespierd is als dat van hem.

Anna, mooie Anna, misschien word ze wel verliefd op mij. Zullen we toch vrienden blijven, maar dan als stelletje. Misschien kan ze er aan wennen dat ik Raven niet meer ben maar Victor. Ik zal haar altijd beschermen. Ik ken al haar geheimen, al haar onzekerheden, omdat ze tegen mij praat alsof ik ook een meisje ben. Dat moet toch handig zijn. Anna zal aan mijn zij lopen en alle andere jongens zullen jaloers zijn dat ik zo’n mooi meisje heb, dat wij zo volmaakt gelukkig zijn. Zo zal het gaan.
En Luke, Luke zal ook vrienden met mij willen zijn. We zullen samen sleutelen aan scooters en auto’s, onze handen zullen altijd onder de smeer en vuiligheid zitten. Wij kunnen alles maken wat kapot is en nog meer. 

Wat heb je bereikt?
De mensen zullen me eindelijk zien zoals ik ben. Ze zullen me niet meer zo raar vinden, omdat mijn gedrag eindelijk overeenkomt met hoe ik eruit zie. Ik zal nooit meer rokjes of jurken hoeven dragen. Nooit meer geheimen met mij mee dragen. Meisjes zullen naar mij omkijken omdat mijn lichaam zo mooi afgetraind is en mijn haar zo mooi dik. Jongens zullen tegen mij opkijken omdat ik net meer kan, meer durf dan dat zij durven en kunnen. Mensen zullen van mij houden. Ze willen vrienden met mij zijn. Met mij valt tenslotte altijd iets te beleven.

Waar ga je naartoe?
Waarom moeten mensen altijd ergens naartoe? Is het niet goed om gewoon te zijn waar je bent?
Waar ga ik naartoe vraag je me? Alsof ik een plan heb dat verder gaat dan wie ben ik en wie wil ik zijn. Raven gaat helemaal nergens naartoe hoor je me, in 2020 bestaat Raven niet meer. Raven zal niet meer dan een vage herinnering zijn, dat vreemde meisjes in fotoalbums van de mensen die zich nu mijn vrienden noemen. Een rokje ergens achterin de kast dat de tand des tijd overleeft heeft, omdat mijn moeder het niet over haar hart kon verkrijgen het weg te gooien. Maar ik, nee, ik zal er niet meer zijn, en omdat ik nergens zal zijn kan ik ook nergens naartoe gaan.

Raven krijgt de smaak van het schrijven te pakken. Woorden komen onder haar vingers vandaan alsof het automatisch schrift is. Het lijkt alsof het allemaal buiten haar om gebeurd. Alsof zij er niets mee te maken heeft. Alsof Victor echt iemand anders is en niet gewoon een deel van haar.

Hoe voel je je?
Boos, wil Raven intikken, maar ze haalt het weer weg. In 2020 hoeft ze niet meer boos te zijn, in 2020 is ze 26, dan mag ze haar eigen beslissingen nemen. Dan is er geen vader, geen moeder geen stomme psycholoog meer die haar kan vertellen wat ze moet doen. Ronald en Luke zullen haar pestkoppen niet meer zijn, ze zullen haar haren niet meer in de fik steken, haar tas niet meer leeggooien op het schoolplein. Ze zal niet meer uitgelachen worden omdat ze er niet uit ziet zoals de andere meisjes, omdat ze zich niet gedraagt zoals de andere meisjes. Ze zal geen lippen van jongens meer hoeven te kussen in het fietsenhok, haar borsten niet meer laten betasten, alleen omdat ze erbij wil horen. 

Gelukkig, tikt ze daarom.
In 2020 zal ik gelukkig zijn. Ik zal een nieuw leven hebben. Ik zal een nieuw iemand zijn.

*

Ze leest het document nog eens over. Maar de tranen die achter haar ogen prikken zorgen ervoor dat dit onmogelijk is. Abrupt drukt ze op verzenden. Ze wil er vanaf zijn, er niet meer aan hoeven denken. Ze heeft genoeg geleden nu. Raven is moe, zo moe, ze kan niet meer. Dit geheim dat ze al die tijd met zich mee gedragen heeft drukt te zwaar op haar schouders.

*
Tegen de tijd dat het mailtje Raven’s psycholoog heeft bereikt ligt Raven in het ziekenhuis, haar maag word leeggepompt, ze is nog nauwelijks bij bewustzijn. Het is de vraag of ze 2020 nog gaat halen. Om over haar nieuwe vrienden nog maar te zwijgen.

Het stoutste jongetje van de klas

Een blog uitdaging. Schrijf een blog met als titel het stoutste jongetje van de klas.
Nu ja, die uitdaging ga ik wel aan.

Van de zomer woonde hij nog ergens anders, maar midden in de vakantie gebeurde dat verschrikkelijke waar hij het liever niet over heeft. En nu zit hij hier ineens in dit dorp. Waar hij niemand kent, en alles saai en stom is. In de buurt zijn geen kinderen, misschien zijn die op vakantie, hij weet het niet. Gelukkig gaat hij naar de BSO, mama zegt dat hij daar wel vriendjes zal maken. Mama heeft makkelijk praten, die wilde hier heen. Het is allemaal haar schuld.

En echt, hij doet zijn best om vriendjes te maken, maar de andere jongetjes lijken hem niet te zien, hem niet nodig te hebben, ze hebben allemaal al vriendjes. Hij probeert te achterhalen wat ze doen, welke spelletjes ze spelen, maar het lijken geheime codes die hij niet kan ontcijferen. Dat frustreert hem, het maakt hem boos, hij wil gewoon, mee doen. Hij wil dat je andere jongens hem zien, dus doet hij stoerder dan hij is. Hij schreeuwt, speelt de baas, klimt op het dak, smokkelt stiekem chips en cola mee, maar het helpt allemaal niets. Ze vinden hem alleen maar raar. Mama zegt dat het tijd nodig heeft. Mama heeft makkelijk praten, die heeft haar beste vriendje mee genomen naar dit dorp, die heeft geen nieuwe vrienden nodig.

Nog twee weken, dan begint de school, dan zal alles anders worden. Dan zal hij nieuwe vrienden maken. Ondertussen is het gewoon een kwestie van afwachten. Hij leest zijn boeken, speelt zijn computerspelletjes en heel af en toe, speelt hij buiten, met kinderen uit de wijk, die andere mensen bespugen, uitschelden, en altijd chips en cola bij zich hebben die ze dan stiekem opeten uit het zicht van grote mensen. Hij doet niet meer mee met de spelletjes die de BSO juf verzint.En de andere kinderen zijn eigenlijk ook maar een beetje saai en kinderachtig met hun spelletjes. Nee, dit is echt. Dit is vriendschap zoals vriendschap bedoeld is, door dik en dun. Mama zegt dat dit nu juist de verkeerde vrienden zijn, dat ze een slechte invloed op hem  hebben. Mama moet haar grote bek houden, ze begrijpt er helemaal niets van.

Als de school eindelijk begint zitten de jongetjes van de BSO bij hem in de klas. Zijn reputatie is hem vooruitgesneld. Nu al is hij het stoutste jongetje van de klas. Hij probeert zich er tegen te verzetten, maar word door niemand gehoord. Hij schreeuwt het uit, want hij wil zo graag gezien worden voor wie hij echt is. Maar dat interesseert niemand iets. Zij hebben hem niet nodig, zij hebben al vriendjes. En hun mama's zeggen dat hij een slechte invloed op ze heeft.

Hij zit in een vicieuze cirkel waar hij niet uit komt. Hij is een tikkende tijdbom. Er is maar een oplossing, de school moet weg, dus steelt hij wasbenzine en een aansteker en kijkt van een afstandje toe hoe de vlammen deze gehate plek langzaam opeten. Zonder school zal hij niet langer het stoutste jongetje van de klas zijn. Eindelijk kan hij zichzelf weer worden. Opgelucht haalt hij adem als zijn voeten hem steeds verder van deze verschrikkelijke plek brengen. Mama zegt dat ze niet snapt wie zoiets doet, als ze het nieuws van de afgebrande school hoort, en streelt hem liefkozend door zijn haar. Zullen we samen iets leuks gaan doen vraagt ze. Hij knikt enthousiast, eindelijk word hij gezien.

donderdag 10 januari 2013

Oude vrienden

De oude vriend die al jaren in het buitenland verbleef kwam plotseling langs, omdat hij in de buurt was. En weg gingen mijn voornemens over iedere dag bloggen, en ook nog eens iets te zeggen te hebben.
Want ik werd te veel in beslag genomen door herinneringen aan vervlogen tijden. Toen wij allebei nog een stuk jonger waren, we zullen nooit meer zo jong zijn als toen, maar aan de andere kant, we zullen ook nooit meer zo jong zijn als nu.

Soms overkomt het leven je en heb je gewoon weg even geen tijd om erover te schrijven.

Tot morgen!

woensdag 9 januari 2013

Uitgesteld afscheid

Bij werken met kinderen hoort ook afscheid nemen, zeker in tijden van recessie. Ouders verliezen banen, hebben geen opvang meer nodig of kunnen geen opvang meer betalen. Soms is dat ronduit klote.
Vandaag moest ik me voorbereiden op zo'n klote afscheid. Dit meisje wil ik helemaal niet missen. Haar onbevangenheid maakt me altijd vrolijk. Het is niet dat we elkaar nu de hele tijd opzoeken. Het is een erg zelfstandig meisje, ze heeft mij niet zo nodig. Maar ik mag haar gewoon graag.

Ik merkte bij haar ook dat ze afscheid aan het nemen was. Ze was net iets aanhankelijker, benoemde de hele tijd wat ze allemaal wel niet voor het laatst aan het doen was, en hoe jammer het was dat ze niet naast me kon zitten in het busje.

Totdat haar moeder haar kwam ophalen met goed nieuws, ze blijft nog 3 maanden extra!
En ons afscheid kunnen we nog even voor ons uit schuiven! Gelukkig maar.

dinsdag 8 januari 2013

Verre reizen

Gisteren moest een van de meisjes op mijn werk huilen omdat ze haar grote broer zo erg miste. Hij was de wereld aan het bereizen en had haar zomaar achtergelaten. Ooit was ik ook zo'n rot zus, die zomaar haar biezen pakte en een paar maanden in het buitenland ging werken. Ik probeerde het leed te verzachten door elke week kaartjes naar huis te schrijven, vaak een eigen exemplaar voor mijn kleine zusje. Zou zij ooit een traan om mij gelaten hebben toen? Zou ze me gemist hebben? Of maakte die kaartjes het allemaal echt minder erg?

Ik besluit het haar te vragen. Ze zegt dat ze me natuurlijk miste, maar dat ze bovenal heel trots was op haar grote zus, die zomaar zo'n avontuur aan ging. En dat ze samen met mijn moeder eigenlijk te druk was met het cool voor mij vinden, om het erg te vinden. Bovendien had ze nu vrijelijk de beschikking over mijn kledingkast gehad, dat is ook wat waard.

Onwillekeurig glimlach ik, omdat ik me altijd gesteund heb gevoeld door mijn familie. Omdat mijn kleine zusje dat zo goed weet te verwoorden. Omdat we altijd onze eigen keuzes hebben mogen maken.

En met dat kleine meisje op mijn werk komt het ook wel goed. Ik vertel haar over mijn eigen avonturen van ooit, lang geleden. Samen maken we een tekening voor haar grote broer. Die ze naar hem kan opsturen waar ter wereld hij ook mag zijn. En ze neemt zich stellig voor om zelf nooit een verre reis te maken. Bang voor wat ze achter moet laten.




maandag 7 januari 2013

Timing

Een van mijn lievelingsgedichten van Marion Bloem uit de bundel "Liefde is soms lastig, liefste"

Gisteren vertelde ik Marion op Twitter dat ik dit zo'n mooi gedicht vond, en dat ik het bij mij thuis voorlees aan iedereen die het maar wil horen, op van die avonden dat je nu eenmaal niets anders kunt doen dan elkaar gedichten voorlezen. (mijn lieve Visje, ik hoop dat er nog veel van die avonden gaan volgen). De kwaliteit van mijn webcam zuigt, en het geluid is niet perfect. En Marion zelf leest het veel mooier hier veel mooier voor! Maar toch, nu Visje door omstandigheden even veel te ver van mij vandaan woont moet dit even de vervanging zijn. En jullie mijn publiek.

zondag 6 januari 2013

De niet bestaande onbekende

Omdat het weekend is, nog een juweeltje van mijn vorige blog die hier een herkansing krijgt!

De gitarist en ik hebben een gesprek over muziek. Hij heeft muziek en een melodielijn maar nog geen woorden. Ik vertelde hoe ik vroeger, als klein meisje, toen ik nog op ballet zat soms in mijn eentje naar de koffieconcerten bij ons in het theater ging. Hoe oud zou ik geweest zijn? Een jaar of zes?
Ik voelde me heel groot en volwassen als ik daar dan zat. Het andere publiek zag mij vooral als een schattig klein meisje, dat daar zo braaf zat te luisteren. Soms boden ze me een dropje aan. Als ik daar dan zo zat, sabbelend op mijn dropje sloot ik mijn ogen en bedacht ik hele verhalen. Over huppelende konijntjes die achterna gezeten werden door grote storm wolken. Of over familie leden die ik niet meer zag en hoe hun levens waren. Dat is het voordeel van mensen die je niet meer ziet, in je fantasie kunnen ze van alles worden en zijn.

De gitarist vraagt wat voor een verhaal ik bij zijn muziek voor me zie. Hij speelt, ik sluit mijn ogen. Ik zie een meneer met een koffer en een regenjas op een treinstation. Het station is verlaten, alleen deze meneer is er, het regent. Hij gaat op reis, er hangt een zweem van opwinding over hem heen. Op reis gaan is niet heel normaal voor deze meneer. Hij heeft een 9 tot 5 baan en leeft een voorspelbaar leven. Maar stiekem droomt hij weg, is hij al maanden, nee jaren aan het plannen, aan het voorbereiden, en nu, nu is de dag aangebroken dat hij stopt met dromen. Hij zet zijn koffer neer, die heeft hij niet meer nodig. Hij laat hem staan als hij de trein in stapt. Tegenover hem zit een meisje met rode lippen, ze kijkt dromerig uit het raam en heeft niet in de gaten dat hij naar haar kijkt, dat hij iets groots gaat doen. Het meisje glimlacht, een binnenpretje, de meneer word hier euforisch vrolijk van, hij wil zijn plannen delen, hij wil vertellen, en voordat hij er erg in heeft spreekt hij haar aan. Hij verteld maar en verteld over waar hij vandaan komt, dat het allemaal niet makkelijk is geweest, maar dat daar nu verandering in komt, dat hij knopen heeft doorgehakt, dat hij de sprong in het diepe gaat wagen, zonder vooraf zwemlessen te nemen. En hij zal nog wel zien of hij verdrinkt of zal blijven drijven. Het meisje laat hem praten, laat hem vertellen, ziet die sprankeling in zijn ogen, ziet dat zijn dromen misschien niet rexebel klinken, maar dat hij gelukkig is, gelukkiger dan hij in tijden geweest moet zijn, als ze naar zijn doorleefde gezicht kijkt. En ze voelt dat het goed is.

De gitarist had hele andere ideeen met het lied, hij snapt niet waar mijn beelden vandaan komen. Hoezo een 9 tot 5 baan? Hoezo een reis? Jammer, ik vond deze meneer net zo sympathiek. Ik was al een beetje van hem gaan houden. Ik wilde met hem mee op reis, ik wilde weten wat hem toch zo gelukkig had gemaakt, en hoe hij tot dat inzicht gekomen was. Maar ik zal er nooit achter komen. De meneer is een afgekeurd idee, hij bestaat niet. Hij is mijn niet bestaande onbekende en zal dat blijven!
Trein2(1)

zaterdag 5 januari 2013

Waar word ik blij van

Op mijn blog over vooruitzichten reageerde Sonja van Broekhuizen dat ik misschien maar eens lijstjes moest maken van wat ik ooit nog eens wil doen. (Als ik genoeg tijd en middelen heb)
Ik antwoorden dat  ik even geen tijd had voor "als ik ooit...." doelen, actie moet er komen! Misschien was haar cursus van drammen naar dromen dan misschien iets voor mij. Aangezien ik een dromer op en top ben klikte ik nieuwsgierig haar link aan.

Daar lees ik dat je deze cursus vooral moet doen als je:
“Ik weet niet waar ik écht blij van word”, tenminste, dat denk ik.
“Wil het wel anders, maar weet niet hoe” gezien al mijn talloze mislukkingen in het verleden.
“Waarom anders doen, het gaat nu best wel aardig” ondanks dat het mij veel energie kost.
“Kan wel ruggesteun gebruiken om mijn dromen te verwezenlijken” anders blijf ik de dingen doen die mij alleen maar energie kosten.

Ja, maar ho eens even, roept er meteen een stemmetje in mijn hoofd. Ik weet heel goed waar ik echt blij van word. In mijn huidige werk als pedagogisch medewerkster word ik blij van de vertrouwensband die ik met ouders en kinderen heb. Ik vind het echt tof als ik het vertrouwen van de kinderen (en ouders) weet te winnen en ze vergeten dat ik de juf ben, maar mij als gelijkwaardig gesprekspartner zien, waar ze bij terecht kunnen met hun angsten, onzekerheden maar ook met vrolijke verhalen en verliefdheden.

Ook geniet ik in deze functie erg van het bedenken van thema's en vakantie programma's. Ik vind het een uitdaging om iedere keer weer met iets nieuws en verrassends aan te komen zetten.

Daarnaast wordt ik erg blij van iedere opdracht die ik binnensleep met sprooksjesjuf. Ik geniet er van om verhalen voor te lezen of te vertellen, mee te gaan in de fantasie wereld van de kinderen, heerlijk met ze te kliederen en knutselen, koken, yoga op dramalessen te verzorgen. Ook geniet ik er van mijn samenwerking met Van prinses tot piraat en hoop ik deze verder uit te bereiden. We zouden een goed duo zijn om de kinderhoek van bijvoorbeeld een festival op te leuken, in ons eigen sprookjesdecor. Vol leuke spelletjes, verhalen en Smink. Ik vind het heerlijk om typetjes te spelen en uit te diepen (ook voor grote mensen)

Trainingsacteur lijkt me ook een heel erg gaaf beroep! Denk dat ik daar verschillende vaardigheden in kwijt kan.

In mijn stages en vrijwilligerswerk heb ik altijd erg genoten van het organiseren van (thema) feesten, (thema) cafe's, bandjes avonden en (mini) festivals. Zeker in Apollo heb ik bijna 2 jaar lang iedere maand 2 a 3 bandjes gehad. Echt een super kick.

En mijn kinderverhaal wat steeds meer vorm aan begint te nemen maakt me natuurlijk ook erg blij. Mensen die ik stukjes heb voorgelezen of laten lezen zijn stuk voor stuk allemaal erg enthousiast.

Wil het anders maar weet niet hoe? Misschien dat dat voor mij op gaat,  maar niet omdat ik dingen die ik in het verleden deed als mislukt beschouw. Ben je gek, misschien is sprookjesjuf nog niet zo ver van de grond als ik graag zou willen. Maar het heeft me kennis laten maken met nieuwe plekken, nieuwe wensen en nieuwe doelgroepen. Had nooit gedacht dat ik zo zou genieten van een groep gehandicapte kinderen bijvoorbeeld. Dat zij geen geld meer hebben om mij te betalen is hooguit jammer, maar zeker geen mislukking!

Misschien dat het dan ligt aan het stukje, dingen doen waar je energie van krijgt, want als je doet wat je leuk vind, gaat het je gemakkelijk af. Iets dat zeker waar is en wat  ik ook heb mogen ervaren. Ik ben dan ook echt wel bereid om dingen anders te doen. In mij bruisen genoeg ideeën en bescheiden dromen. De vraag is eerder welke werkgever zit er op mij te wachten? Welke baan past bij de dingen die ik leuk vind. En bij de dingen waar ik energie van krijg.

Ben ik toch weer een stukje dichterbij dan ik dacht! 

vrijdag 4 januari 2013

Anja


Tegen beter weten in nam ik toch maar eens een kijkje op mijn oude blog, daar kwam ik deze herinnering aan een vakantie van lang geleden tegen. Die me bij het teruglezen weer een glimlach bezorgde.Vandaar een herplaatsing hier.  

Ik vind een flesje wijn in mijn koelkast. Zo'n klein flesje waar je twee glaasjes uit kunt halen, zoals je bij de Albert Heijn kunt kopen. Alleen is deze dan niet van de Albert Heijn. Waar het wel vandaan komt weet ik niet meer. Ik zal het er toch zeker zelf neergezet hebben? Dan schiet me ineens een zomer avond te binnen, op de terug weg van ons Wales tripje was Shopvriendin gaan slapen terwijl ik het nachtleven aan boord van het schip samen met Anja verkende. Het kan overigens ook dat Anja een andere naam had, en dat Anja haar beste vriendin was waar ze veelvuldig over sprak. Ik weet het niet meer, mijn geheugen laat me in de steek.

Anja en ik concludeerde al snel dat er niet echt een nachtleven was. Uiteindelijk ontdekte we wat leven op het dek. En terwijl we Engeland achter ons lieten en de schemering in trad stonden wij daar te praten over het leven. Anja was gescheiden, een nieuwe levenspartner had ze nog niet, veel te verwarrend ook voor de kinderen. Maar nu de kinderen groter werden voelde ze toch weer iets kriebelen. Ze was niet van plan de rest van haar leven alleen te blijven.

Er waren wel eens mannen geweest, waar ze dan een avondje wat mee was gaan drinken. Maar uiteindelijk werd het hem toch niet. Ze staarde over het water, alsof daar ergens antwoorden verscholen lagen. Ik luisterde naar haar levensverhaal, dat was onze taakverdeling.

Het staan bij de reling was ons gaan vervelen en we hadden plaatsgenomen aan een tafeltje. De bar ging bijna dicht, we konden nog net een drankje bestellen. De man achter ons vond dat belachelijk en kocht alle wijn die er nog in huis was. Er werd hem een doosje met 24 kleine flesjes overhandigd. Terwijl Anja vertelde over haar vriendinnen van de vrijgezellenclub en hoe deze nu allemaal een nieuwe partner gevonden hadden, allemaal, behalve zij. En hoe ze nu liever met nieuwe partners op vakantie gingen in plaats van met haar, opende de man met de 24 flesjes zijn eerste flesje en dronk dit in een paar slokken leeg. Anja ging verder, dat zij het allemaal anders aan zou pakken, als je een partner hebt kun je toch nog wel gewoon met een vriendin op vakantie? Je hoeft je vriendinnen toch niet te laten vallen? De man opende nog twee flesjes en gaf er een aan de vrouw tegen over hem, die deze giechelend in ontvangst nam. En terwijl Anja vertelde over haar ex man waar ze nog steeds vrienden mee was, en over mensen die ze vroeger had gekend met een open relatie, waar de moeder van het gezin dan bij het ontbijt uitgebreid verslag deed over met wie ze had liggen neuken terwijl de vader niet op of om keek van zijn krant werden er nog wat flesjes geopend en leeg gedronken. Anja had dat maar niets gevonden, zo'n open relatie, daar kun je toch niet gelukkig van worden? Nee als het zo moest, dan bleef ze liever alleen, want wanhopig was ze niet, dat moest ik niet denken hoor.

De man met de 24 flesjes en zijn vriendin giechelden terwijl ze naar de flesjes keken. Het was duidelijk dat ze al ver heen waren, wat ze met het restant moesten wisten ze niet, tot de man een inval kreeg. Met een zwierig gebaar zette hij twee flesjes voor ons neer. Anja en ik bedankten vriendelijk maar vonden het wel weer mooi geweest, dus namen we de flesjes mee naar onze hutten. En zo komt het dat er een onbekend flesje wijn in mijn koelkast staat. Even twijfel ik of ik het op zal drinken. Dan hoor ik de waterkoker afgaan en besluit ik toch maar thee te maken. Over een paar weken zal ik het opdrinken, en toasten op Anja die voor een nacht onderdeel van mijn leven uitmaakte en haar verhaal vertelde. Ik zal op haar drinken en de herinnering die ik nu nog even vast wil houden zal vervagen. Zoals dat gaat met vrienden voor een nacht.

De lelijkheid van Carnisselande

Als ik met Draak (niet te verwarren met Draakje) een nogal lange autorit maak vind ik eindelijk een medestander in mijn kritiek op de architectuur van Carnisselande. Sinds ik daar heb stage gelopen ben ik nog nooit in een wijk geweest die lelijker was. Carnisselande heeft weinig tot geen sfeer. De gebouwen lijken er lukraak neer gezet te zijn en hebben geen samenhang. Alsof er tegen 10 verschillende architecten gezegd is, weet je wat, jij krijgt dat stukje zet er maar iets neer, maakt niet uit hoe het eruit komt te zien en ook in kleur en materiaal keuze ben je geheel vrij.

Een andere verklaring kan ik echt niet bedenken voor wat daar gebeurt is. Ik was jongerenwerker (in opleiding) en moest nogal vaak de straat op om jongeren te spotten. Je kent het wel, analyseren of ze buiten rond hangen, en met wie, en waar, en op welke tijdstippen. Er hingen vrij weinig jongeren rond op de tijdstippen dat ik mee mocht (want meisjes mochten alleen overdag de straat op) dus was ik overgeleverd aan de lelijke gebouwen. Gesprekken gingen vaak zo. "Moet je dat nou zien, wie verzint zoiets, die kleurencombinaties, slaat echt helemaal nergens op." "OMG! ze noemen het Carnisse Avenue, wat denken ze wel niet? Zo ziet een Avenue er toch helemaal niet uit? Wat dachten ze, we geven het een hippe naam? Dan komt de rest vanzelf?" "En dan die "groenrotonde", denken die mensen niet na? Als het de bedoeling is dat die rotonde begroeit, zouden ze er dan niet iets neerzetten dat sneller groeit? Op deze manier duurt het nog zeker tien jaar voordat we de bedoeling kunnen zien" "Oh gruwel, heb je dat gezien? Een rijtje vuurtorens!, kom op dat kan echt niet, ze zitten niet op Ameland, ik zie het al voor me, waar woon jij? Nou derde vuurtoren van rechts, wie verzint dit in vredesnaam!" "Laura, LAURA, als je je er zo aan ergert, waarom doe je er dan niets aan? "Maar kom op, serieus, niemand vind dit toch mooi?"

Mijn collega's waren het er over eens. Ik had iets met architectuur moeten gaan doen. Want niemand ergerde zich kennelijk aan de lelijkheid en onfunctionaliteit van gebouwen zoals ik dat deed. Totdat ik dus bij Draak in de auto zat, en er eindelijk eens iemand was die het met me eens was. En bovendien nog eens hele leuke suggesties had voor verbetering.

afbeelding door: Draak

donderdag 3 januari 2013

Vooruitzicht WOT #1 2013

Vroeger had ik altijd een doel, een droom, iets om naartoe te werken.
Maar sinds een aantal jaar weet ik het niet zo precies meer, en hoop ik nog steeds op een dag wakker te worden en dan te weten wat ik wil. Ondertussen zijn dagen weken, maanden en jaren geworden en weet ik het nog steeds niet. Ik ben zonder focus. Zonder echt doel, en blijf maar hopen wakker gekust te worden.

Misschien dat dit het jaar van focus moet worden, van doelen stellen, van verandering, van vooruitzicht. Maar vooralsnog heb ik geen uitzicht op wat die doelen moeten gaan zijn. Jullie houden mijn vooruitzichten dus nog te goed.

P.s

suggesties zijn welkom

Maten

Onlangs kwam ik erachter dat er mensen zijn die geen vrienden hebben maar "maten".
Aangezien ik meer een vrienden persoon ben fascineert dat me, maten. Maten zijn niet hetzelfde als vrienden. Volgens mij moet je een man zijn om maten te kunnen hebben.

Maten drinken samen bier, praten over vrouwen, voetbal en computers. Braden het vlees op een BBQ, sjouwen banken drie trappen omhoog, op hun rug, en komen je elektra wel even aanleggen. Eigenlijk zijn maten vooral functioneel.

Vrienden daar in tegen zijn emotioneler, die drinken wijn tot diep in de nacht, pratend over dromen en wat ze bezighoud, appeltaart en liefde, heel veel over liefde. Vrienden kunnen zowel mannen als vrouwen zijn. En alles wat maten kunnen, kunnen zij misschien ook wel, je weet het alleen niet zeker, in die zin zijn vrienden dus verrassender. Minder voor de hand liggend.Vrienden zijn emotioneler.

Ik heb vrienden waarmee ik soms maten dingen doe, zoals fikkie stoken, bbq'en voor het ontbijt, op Hunnenbedden klimmen of op de foto gaan bij het bordje van Maaskantje. Maar die bbq is dan vooral heel culinair, met gegrilde groentes, en tomatensoep, en er word zoveel bij gegiebeld en gekletst over de belangrijke dingen des levens dat zelfs deze activiteiten dan weer vooral vrienden activiteiten worden.

Ondertussen fantaseer ik over de romantiek van maten, die gaan vissen, en dan drie dagen niet met elkaar praten, behalve dan om elkaar af te zeiken over de lengte van hun penissen. Denk dat ik het saai zou vinden. En snel terug zou verlangen naar mijn vrienden, die gewoon lief mogen zijn en niet alleen nuttig. 

woensdag 2 januari 2013

Zombie style


Het feest was goed! De champagne vloeide rijkelijk. Door de schmink kwaliteiten van Van Prinses tot Piraat zagen we er allemaal super mooi uit. En kon ik er eindelijk eens uitzien als Sally! (voor de niet Tim Burton fans, check a nightmare before christmas) Er waren zoveel hapjes dat we er nog ruim van konden ontbijten en er voor de gastheer en vrouw nog steeds genoeg over is om een week lang van te kunnen eten.  Er werd goed gedanst. Ik heb me heerlijk kunnen uitleven als youtube dj en werd zelfs bedankt voor de muziek die ik opzette. (niet geheel onlogisch, wie kan Einsteinbarbie nu niet waarderen?) We kregen een spetterend gitaaroptreden. Hebben onze headbang kwaliteiten kunnen showen. Het enige nadeel is, dat ik me nu, op twee januari nog steeds voel alsof ik een zombie ben. Terwijl het feestje toch al even over is. Bedankt iedereen die erbij was! En een goed 2013 voor iedereen die het miste!

dinsdag 1 januari 2013

1 januari




Ieder jaar schrijf ik in mijn agenda een zinnetje over mijn oud en nieuw, en waar ik wakker werd. Alsof dat een voorbode gaat zijn voor hoe mijn jaar gaat verlopen. 

In 2005 gaf ik samen met mijn toenmalige vriendinnetje een feest in ons eigen huisje, we woonde net een paar maanden samen en bouwde een eigen wereld. Wakker in je eigen bed! De volgende dag een strandwandeling met haar vrienden op Scheveningen, even lekker uitwaaien. 

In 2006 hadden we een feestje bij haar op de Scouting, ik hield niet van scouting, maar er was karaoke, en het was zo dichtbij dat ik weer wakker kon worden in mijn eigen bed. De foto’s zou ik nog steeds toe gestuurd krijgen, ooit, maar ooit wordt snel nooit. 

In 2007 hadden we een feestje in de Exit, het was het enige feest waar nog kaarten voor waren. We leerde een wijze les, als er nog kaartjes zijn voor een feest, de dag voordat het feest is, dan heeft dat een reden. We sliepen stiekem in Apollo, een homojongerenvereniging waar ik op dat moment voorzitter van was, we werden wakker op de houten banken en gebruikten onze jassen als deken, omdat we niet voorbereid genoeg waren een bedje neer te leggen van te voren. Ik vond het een twijfelachtig begin van het nieuwe jaar. 

In 2008 werd ik wakker op een matrasje op de vloer bij Ons Lotte, een echte deken en een echt kussen. Het feestje was aanzienlijk beter dan dat van 2007. Zou alles nu beter worden? Alleen dan wel zonder haar? Vroeg ik mezelf vertwijfeld af. 

In 2009 vierde ik feest met Claudia, eerst bij shopvriendin, later gingen we samen naar Ons Lotte, we belanden op een kraakfeestje waarvan we ons afvroegen of alle meisjes wel echte meisjes waren. De lagen van mijn rokje veroorzaken een trance. Ik word wakker naast Lotte, in een echt bed. De slaapplaatsen gaan in ieder geval vooruit. 

2010 Een feestje met de Gesprekspartner en zijn vrienden, voor het eerst in jaren werd ik wakker naast een lief, ik was in extase en wilde dat zo lang mogelijk rekken. 

2011 een feestje bij mijn nieuwe heksenvrienden, met spelletjes en vuurwerk. Ik werd wakker in mijn eigen bed. Dat was lang geleden! Op 1 januari wilde ik samen met Neelis naar het strand, het uitwaaien jaren geleden was goed bevallen. Maar een auto ongeluk verpeste dat. Sinds dien mijden we elkaar op 1 januari. 

2012 een housefeest samen met de gitarist. We dansen tot in de vroege uurtjes en fietsen dan naar zijn huis. Ik heb tenslotte een fiets in Amsterdam. Ik word wakker in een echt bed, zelfgemaakt van vlonders.

2013 jullie mogen ook in de werkschuur slapen, zegt de eigenaar van de boerderij waar vrienden van vrienden een feestje organiseren. Direct roepen we enthousiast dat we natuurlijk in de schuur willen slapen. Hoe vaak krijg je nu de kans wakker te worden in een boerenschuur? Kamperen op een luchtbed, met een slaapzak en een houtkachel die ons warm stookt, en een van mijn liefste nieuwe vriendinnetjes naast me. Als dit geen goed jaar wordt weet ik het ook niet meer.
Als ik dit allemaal zo terug lees in mijn stapels oude agenda’s komt er een glimlach op mijn gezicht. Wat leuke herinneringen aan leuke feestjes, avonden, dagen en vervlogen tijden. Ik hoop dat ik deze traditie nog jaren mag voortzetten. Wie weet op wat voor een verassende plekken ik nog kom.