donderdag 28 juni 2012

Belofte wot #26

De hele week heb ik al het gevoel dat ik moet bloggen. Ik heb ook genoeg te vertellen. Zo ging ik met mijn jongste zusje naar de film Jackie, omdat mijn moeder kaartjes gewonnen had. Eigenlijk wilde we met zijn vieren gaan, maar we kregen de agenda's niet gelijk. Dus zijn mama en andere zusje samen gegaan. Prima, ze konden ook wel wat tijd met elkaar gebruiken, en wij ook.
Wat hebben we gelachen, ook om de mensen die niet moesten lachen om wat overduidelijk zo grappig waren.

Toch lukt het me niet om een letter op mijn scherm te krijgen.
En daar voel ik me dan schuldig over. Want het voelt alsof ik beloofd heb om te bloggen, en belofte maakt schuld. Aan wie ik dat dan precies beloofd heb en wat er gebeurd als ik me er niet aan hou weet ik niet.

Misschien moet ik het maar eens proberen, kijken wat er gebeurd!!! 


donderdag 21 juni 2012

Bloed WOT #25

"Juf, verteld u  nog eens, hoe ging dat bij u, de eerste keer ongesteld worden",, vraagt het puberende meisje. Nu ze borstjes begint te krijgen en ik de enige was die beaamde dat het pijn doet, en dat het heel anders gaat dan je verwacht bestookt ze me wel vaker met dit soort vragen. Kennelijk heerst er een taboe op dit soort onderwerpen. Waarom vertellen we meisjes niet gewoon dat als je borsten krijgt je eerst een soort vreemde harde schijfjes krijgt die vooral heel pijnlijk zijn. Dat het dan nog heel moeilijk voor te stellen is dat het ooit zachte bollen zullen gaan worden. En minder gevoelig heus waar.

Dus ik vertel over de eerste keer dat ik ongesteld werd. Ik zat al lang en breed op de middelbare school en al mijn vriendinnen waren al zo'n beetje aan de beurt geweest. Ik had een vriendinnetje dat al naar de dokter was gegaan omdat ze zich zorgen maakte dat het zo lang uit bleef. Ze was tenslotte al 15. Maar ik had de nodige kennis opgedaan uit het meidenblad "Fancy" en maakte me nergens druk over. In onze familie werden vrouwen gewoon niet zo vroeg ongesteld. Bovendien had ik er helemaal niet zo heel veel zin in, dat vrouw worden., nee, ik wilde nog wel even kind blijven.

Maar op een dag gebeurde het onoverkomelijke. Het was een zomerdag en we waren op vakantie met nog een ander stel met een klein kindje. We hadden al dagen in de auto gezetten, op de laatste dag ontdekte ik tijdens een plaspauze bloed in mijn broekje. Ik wist wat dit betekende maar wilde het nog even voor mezelf houden. Bovendien waren die andere mensen er ook, en ik wilde niet dat de hele wereld meteen op de hoogte was. Dus propte ik wat wc papier in mijn onderbroek en ging in de auto zitten alsof er niets aan de hand was. Later zette ik ook het tentje op en pompte het luchtbed van mij en mijn zusje op. Gewoon alsof het een dag als alle anderen was. Toen ik eindelijk alleen in mijn tentje was checkte ik hoe het er voor stond. Ik schrok best wel een beetje en kwam tot de conclusie dat  wc papier niet de meest ideale oplossing was. Dus ik riep mijn moeder, heel hard. Maar die had natuurlijk ook een lange reis gemaakt en was nog bezig ons tentenkamp op te slaan, dus die had helemaal geen zin in een zeurende dochter. "Kom maar even hierheen" riep ze. "Dat kan niet", riep ik terug. Ik was best een beetje radeloos nu, wat als ik haar niet kon overtuigen dat ze naar mij toe moest komen? Ik mankeerde tenslotte niets aan mijn benen. "Het kan echt niet" riep ik er voor de zekerheid dus maar achteraan.

Op wat er daarna gebeurde had ik weinig invloed. In eerste instantie was mijn moeder vrij discreet, ze overhandigde me wat maandverband en vroeg of ik wist hoe ik het moest gebruiken. Natuurlijk wist ik dat, ik las immers de Fancy. Voor mij zou hiermee de kous af zijn. Maar ineens haalde ze het in haar hoofd om te vragen of ik nu een feestje wilde geven. Mij leek bloed in mijn onderbroek niet echt iets om een feetje om te geven. Maar grote mensen hadden wel vaker rare ideeën. Ik hoorde er nu kennelijk bij, was een vrouw en dat moest hoe dan ook gevierd of ik nu wilde of niet. Dus kwam die mevrouw van dat andere stel me even feliciteren. Hoe verzinnen ze het! Mijn wens om het verder klein te houden werd gerespecteerd, maar wat er toen gebeurde was zo niet nog stommer. Ze wilde het niet helemaal zomaar voorbij laten gaan, dus werd er besloten om Mc Donalds te gaan halen en ik kreeg, jawel een HAPPY MEAL!!!! Was ik eindelijk een vrouw, iets waar iedereen zich kennelijk op verheugd had, werd ik afgescheept met een Happy Meal!

Het meisje grinikt, een feestje lijkt haar ook iets te ver gaan, maar een Happy Meal om te vieren dat je een vrouw bent? Zoiets kunnen alleen grote mensen maar verzinnen is ze het helemaal met me eens.

woensdag 20 juni 2012

Zou jij....

Op feestjes en partijen is het altijd leuk tijdverdrijf om te praten over onmogelijke keuzes of dingen waarvan de kans dat ze gebeuren wel heel erg klein is. Zou je liever doof of blind zijn is zo'n vraag. Ik ken veel mensen die van muziek houden en daarom resoluut zeggen liever blind te zijn, want braille is zo geleerd en boeken hoef je niet perse te lezen, die kunnen je ook voorgelezen worden. Ik vraag me af hoeveel makkelijker braille is dan gebarentaal. En de impact van het niet kunnen zien lijkt mij ook figuurlijk niet te overzien. Maar goed, ik ben dan ook erg gesteld op mijn zicht.

Wat zou je doen met een miljoen, is ook zo'n vraag waar mensen uren over door kunnen praten. Zou je blijven werken? Eindelijk gaan doen wat je leuk vind? Waarom deed je dat dan niet al in de eerste plaats? Wat houd je nu tegen om te doen wat je leuk vind? Gaat het echt alleen om geld? Of zijn er andere drijfveren die jou tegen houden in het doen wat je echt leuk vind? Zou je het uitgeven aan een huis? Een auto?  Of een groot feest geven? Zoveel mensen, zoveel wensen.

Er zijn ook vragen die je veel minder vaak hoort, maar daarom niet minder interessant zijn. Zou jij, bijvoorbeeld trouwen als je daar vrijheid voor terug zou krijgen?

Stel dat je in een fijnmazige cultuur bent opgegroeid (klik hier voor een beetje theorie over f en g culturen) en anderen mensen dus voor jou bepalen wat je doet en met wie je dat doet. Ook al ben ja allang 18 geweest en misschien zelfs wel al 20. Zou je dan met een willekeurig iemand trouwen waar je niet van houd of verliefd op bent gewoon om eindelijk je eigen gang te kunnen gaan? Of zou jij andere manieren vinden om je vrijheid te bevechten?

Misschien moet ik dat op het volgende feestje eens in de groep gooien,  of denk je dat ik de sfeer daarmee om zeep  zou helpen? Omdat dit soort gesprekken eigenlijk bedoeld zijn als entertainment, en niet echt ergens over mogen gaan?

dinsdag 19 juni 2012

E-mail

Toen ik stage liep bij een jongerencentrum vroeg mijn stagebegeleider om mijn e-mail adres. Ik vond dat toen een beetje een vreemde vraag, e-mailen was iets dat ik voor de lol deed, niet bepaald iets waarbij ik dacht aan mijn stagebegeleider. Het was een draak van een man die mij ieder stagegesprek aan het huilen kreeg. Maar ik was een braaf meisje dus gaf mijn e-mail.Caja_Artemis@msn.com.

Waarom heb je geen e-mail adres met je eigen naam? Vroeg mijn begeleider, je heet toch geen Caja, of wel soms? Ik legde uit dat iedereen een nickname had, dat onze ouders dat wel zo veilig vonden op internet. Maar de man wist van geen ophouden, ik had een zakelijk e-mailadres nodig met mijn eigen naam. Dat stond, beter. Ik was het natuurlijk hartgrondig met de man oneens. Hoezo een zakelijk e-mail adres? Was ik zakelijk dan? Ik droeg toch ook geen mantelpakje? Nee, zakelijk was iets dat ver van mijn bed stond, waar ik later nog wel eens over wilde nadenken, maar nu zeker niet!

Toen ik mezelf een stagiaire hoorde aanraden om een wat zakelijker e-mailadres aan te maken omdat lovleygirrrlllyyyy1993@live.com nu niet bepaald representatief is als je bijvoorbeeld een sollicitatiebrief wilt versturen verbaasde ik mezelf misschien nog wel het meest.

Kennelijk vind ik dus toch dat bepaalde adressen niet kunnen. En niet alleen bij die stagiaire betrapte ik mezelf daarop. Toen ik van een jeugdvriendinnetje zag dat ze nog steeds voornaam+loves+achernaam jongen waarop ze stiekem verliefd was@hotmail.com gebruikte, ook al is ze lang en breed getrouwd met iemand met een totaal andere achternaam vond ik dat ook een beetje stom. En vooral heel erg puberaal eigenlijk. Hoewel mijn Caja_Artemis adres even oud is als dat van haar vind ik dat dan weer wel kunnen, ook nu nog. Natuurlijk heb ik voor zakelijke dingen inmiddels een professioneel adres, met mijn voor en achternaam. Maar ik voel me nog steeds verbonden met Caja_Artemis, het is een deel van mij geworden.

Misschien is dat wel waarom ik inmiddels vind dat je zorgvuldig om moet gaan met welk adres je voor welk doel gebruikt. Het heeft tenslotte alles met imago te maken. Met wie je bent, of wilt zijn. Wat je identiteit is of zou moeten zijn. En hoe serieus zou jij loveleygirllllyyyyy1993 op de werkvloer nemen? Juist dus!

maandag 18 juni 2012

Pret met luciferdoosjes

Twee van de meiden bij mij op het werk kwamen met het idee om iets met het thema recyclen te doen. Dus zijn we druk in de weer met het bedenken van een tweede leven voor tal van dingen. Vandaag waren de luciferdoosjes aan de beurt.  

Het werd bijvoorbeeld een bedje voor een poppetje



 Een envelopje voor een lief briefje


Of een doosje voor je sieraden


Het enige nadeel was dat we een beetje vals gespeeld hebben, en dus speciaal voor dit doel luciferdoosjes gekocht hadden. Ik zit nu met een overschot aan lucifers. Eens kijken wat we daar mee kunnen maken! 







donderdag 14 juni 2012

Flexibel wot # 24



Jaren geleden had een kennis die "al" studeerde en een studentenkamer had hier een kaart van op haar wc hangen. Nu, jaren later kan ik niet meer aan haar of het woord flexibel denken zonder Babette voor me te zien. Ik vraag me af wat er van haar geworden is, en wat de muren van haar wc nu siert.

woensdag 13 juni 2012

Appelboom

Ik heb een appelboom
Vol verboden vruchten
Om te testen of ik
De verleiding kan weerstaan
Gisteren zag ik in haar takken
Een slang vriendelijk lachen
Nu weet ik zeker
Wat ik altijd al wist
Ik hou van appels
En ben niet bang voor slangen

dinsdag 12 juni 2012

Stralend in het nieuw

"Wat zie jij er goed uit, zit je goed in je vel", vraagt mijn collega als ze op me af komt lopen. Ik kan haar geen ongelijk geven, ik zie er goed uit. In tegenstelling tot wat ik me had voorgenomen deze maand ben ik mezelf eens lekker te buiten gegaan en heb ik me in het nieuw gestoken. Eigenlijk had ik een maand niets willen kopen dat ik niet direct nodig heb. Maar toen shopvriendin belde dat de tango opruimingsuitverkoop had kon ik de verleiding niet weerstaan. Ik moest die laarsjes gewoon hebben. En dat andere paar was nu maar 15 euro, volgende maand kan ik ook heus wel consuminderen. Als ik nu de rest van de maand braaf doe! En echt ik heb mijn best gedaan om het daar bij te laten, maar toen ik bij Desigual eindelijk de perfecte jeans vond, zo een waar ik al jaren naar op zoek ben, niet een saaie, niet een met glitters overgoten, maar gewoon een leuke met bloemetjes erop, helemaal mij, kon ik ook die niet laten liggen. En ja ik geef het toe, dat shirtje dat ik erbij propte was niet echt nodig. Hoewel het wel degelijker is dan alles wat ik voor de rest bezit. En mijn nieuwe locatie manager hecht nogal waarde aan degelijk en bedekt. Helemaal overbodig was het dus niet! Ik kan nog wel 100 redenen verzinnen over waarom het best een goed idee was dat ik gefaald ben in mijn consuminder maand. Maar eigenlijk is dat helemaal niet nodig. Want soms mag je gewoon iets kopen omdat je denkt er gelukkiger van te worden. En geloof me, het werkt, zo vaak wordt me nu ook weer niet gevraagd of ik goed in mijn vel zit ;)

maandag 11 juni 2012

31,26 of Ladiesrun Rotterdam 2012 |

Ik heb helemaal niets met getallen. Sterker nog, ik heb er eerder iets tegen. zodra ik een reeks getallen zie breekt het zweet me uit. Want stel je voor dat iemand verwacht dat ik iets met die getallen doe. HELP!

Ik had dan ook heel lang geen lievelingsgetal. Wat is er nu leuk aan een getal? Je kunt een lievelingskleur hebben, of een lievelingsdier, een lievelingszanger of zangeres van mijn part een lievelingsgerecht, kunstenaar of architect, maar een getal? Toen ik 8 was vond mijn buurmeisje dat het zo niet langer kon. Ik had een lievelingsgetal nodig dat meteen dienst kon doen als geluksgetal. Ik weet nog hoe ik haar niet begrijpend aan keek. "Dan doe je je leeftijd maar", besloot mijn buurmeisje. En dat deed ik. Zodoende is 8 nog steeds mijn lievelingsgetal, of 88, nog beter! Ondertussen geloof ik echt dat 8 een mooier getal is dan bijvoorbeeld 3of 6,6. Ik roem de vorm en de oneindigheid (in vorm) van het getal en verdedig het zelfs tegen malle mensen die bijvoorbeeld PI of zoiets onzinnigs als lievelingsgetal hebben.

Toch kreeg 8 zondag een klein beetje concurrentie. En wel van het getal 31,26. Ik proef het bijna op mijn tong, kan ervan in extase raken, 31,26. Mooier nog dan 32.31 (2009) of 33,29 (2010). Want 31,26 zit alweer een klein beetje dichter bij 30. En hoewel 30 worden met angst aan jaagt is de 5 km in 30 minuten uitlopen mijn streven. Zondag, tijdens de Ladiesrun deed ik er 31,26 minuten over, mijn persoonlijk record, mijn trots!

Ladiesrun Rotterdam 2012 | Uitslag Laura Renes

donderdag 7 juni 2012

Toetsen WOT #23

Vorig jaar was ik het gelukkigste meisje op aarde.

Soms zijn er van die mensen die je bewonderd, om wat ze kunnen, of om de manier waarop ze je weten te raken. Diamanda Galas is voor mij zo'n vrouw. Ik snap het als de meeste van jullie nog nooit van haar gehoord hebben en als je wel van haar gehoord hebt dat het je totaal niet aanspreekt.Maar mij wist deze mevrouw vanaf de eerste noot die uit haar keel kwam te raken.. Misschien moet ik erbij vermelden dat het niet de meest gelukkige periode van mijn leven was, ook niet direct de meest ongelukkige, maar periodes van groot ongeluk lagen nog voor de deur. Mijn grootste problemen waren dat ik puber was (en dus om onverklaarbare redenen soms ineens diep ongelukkig) en dat ik verliefd werd op meisjes (niet perse iets om ongelukkig van te worden, maar dit afwijken van de norm maakte me af en toe wat zwaar op de hand).

Muzikaal gezien was ik net aan het ontdekken dat er meer was dan Gloria Estefan. Ik zette mijn wankele eerste stapjes in de wondere wereld van singer songwriters, en dan het liefst meisjes met piano's. Geen idee waar deze liefde voor de piano ineens vandaan kwam, doet er ook niet toe. Hij was er, en ik kreeg de naam Diamanda Galas door als iets dat ik echt eens moest luisteren. Ik zou het zeker weten geweldig vinden. Die vrouw wat niet zomaar een zangers maar een stemkunstenares, en als zij de toetsen van haar piano indrukte kon je eigenlijk niets anders dan betoverd zijn. Natuurlijk bedacht ik me dat deze omschrijving iewat overdreven was. Maar het prikkelde me wel. Dus ging ik naar de cd winkel, dat deed je toen nog, om haar te beluisteren.

Wow, dit was, nu ja, anders dan alles dat ik daarvoor gehoord had. Dit was emotie die zo duister en zwaar was dat ik meteen mijn eigen kleine probleempjes vergat. Ik werd er zelfs een beetje vrolijk van. Want wat er ook nog met me gebeuren zou, het zou nooit zo alles overweldigend zijn als dit. Ik liet me meevoeren door de klanken die ze uit haar pianotoetsen en haar keel wist te krijgen. Klanken waarvan ik daarvoor het bestaan niet eens vermoed had. En ja, ik was betoverd.

Vorig jaar besloot ik dat het tijd was haar eens live te gaan zien, maar op haar website waren niet echt speeldata in de buurt. Londen was geloof ik het dichtstbijzijnd. En hoewel ik ervan overtuigd was dat niemand met me mee zou willen gaan en ik een hekel aan alleen reizen heb had ik besloten dat ik er heen moest. Tot mijn moeder belde. Er waren nieuwe namen toegevoegd aan de lijst van optredende artiesten van een festival waar we heen gingen, en DIAMANDA GALAS stond erbij.
Ze zou optreden in het opera gebouw, een perfecte plek voor haar als je het mij vraagt, maar met als nadeel dat er maar een beperkt aantal plekken beschikbaar zouden zijn. Ruim een uur van te voren stonden we klaar om een kaartje te regelen. Toen ik het kaartje eindelij vast had voelde ik me een pubermeisje, maar wel een heel gelukkig pubermeisje. Mijn stiefvader en mijn moeder hebben het concert voor mij uitgezeten, wat ongetwijfeld een beproeving voor ze is geweest. Maar ik ben ze eeuwig dankbaar, want na een hele rij vrij ontoegankelijke nummers sloot ze af met dit.





En kon ik het eindelijk live zien, horen en beleven! Dank jullie wel!

woensdag 6 juni 2012

Feestje

"Ik ga jou blogs echt niet meer lezen", klaagt Visje, "je maakt me iedere keer bijna aan het huilen".
Dus sorry lieve lezers dat ik de afgelopen 2 blogs frustraties en verdriet van me af heb geschreven, het was even nodig. Maar vandaag zal ik dat niet doen, want vandaag is er een feestje te vieren. Dit is alweer mijn 100e blog op Miss Artemis. Leg de rode loper maar uit, hang de ballonnen maar op, ik zorg wel voor de hapjes en de drankjes.

Bij mijn vorige blog (www.laurarenes.weblog.nl) vond ik het een heel ding, dat honderdste blog. Mede omdat ik zo ongeveer iedere week wilde ophouden met bloggen. Ik voelde me zo onzeker over mijn kunnen,  zorgvuldig had ik voor mijn vrienden en familie weggehouden dat ik aan het bloggen was geslagen. Dood eng vond ik het, om iets van mezelf te laten lezen. Bovendien was ik uber kritisch en vond ik voornamelijk dat ik heel slecht schreef. Visje was meer dan eens mijn eenmans publiek, die de stukjes die ik publiceerde las voor publicatie. Hij zag er altijd wel iets in en stimuleerde me om door te gaan. "Als je nu eerst eens 100 stukjes schrijft, en daar de beste 50 uithaalt", moedigde hij me aan, "dan heb je toch al een bundel. Hoe denk je dat echte schrijvers dat doen"? Om eerlijk te zijn had ik geen idee hoe echte schrijvers dat deden, maar het klonk me aannemelijk in de oren. Dus ik ging door tot ik 100 blogjes had geschreven, en vroeg mijn lezers om hun favorieten door te geven, zodat ik een top 50 kon samenstellen. Die top 50 is er nooit gekomen. Maar na die eerste 100 had ik mezelf en mijn angsten overwonnen. Natuurlijk voel ik me nog weleens onzeker, of kwetsbaar. Natuurlijk denk ik niet ineens dat ik de beste schrijfster van de wereld ben. Maar ik heb mijn eigen stem gevonden. En merk nog iedere dag dat ik groei.

Ik weet inmiddels dat goed genoeg soms echt goed genoeg is. En dat je niet iedere dag een perfect stukje kunt schrijven. Niet getreurd, morgen weer een kans. Toch gaat die onzekerheid nooit helemaal weg. Als ik een weekje niet geschreven heb kan het nog steeds voelen alsof ik alleen maar bagger uitkraam. Alsof ik het niet verdien gelezen te worden. Maar aan de andere kant, je kiest er vrijwillig voor om mij te lezen, als het je niet bevalt zul je daar vast mee ophouden. Dus ook hier blijf ik nog even doorgaan, tot ik er minstens 500 heb, zoals de eindstand was op mijn vorige blog voordat ik hierheen verhuisde. En uhhhh oh ja, als cadeautje voor mijn eerste 100 op Miss Artemis zou ik toch graag horen als je een favoriet blog hebt, sommige dingen veranderen nooit.

dinsdag 5 juni 2012

Loslaten

Afscheid nemen, loslaten, het hoort bij mijn werk en ik heb het al ontelbare keren gedaan, moeten doen. Kinderen worden te groot voor de peuterspeelzaal of BSO, hebben geen overblijf meer nodig, mogen voortaan zelf thuis blijven, verhuizen, ouders verliezen banen of gaan minder werken. Het is zelfs een keer voorgekomen dat ik zelf wegging om mijn geluk elders te beproeven. Je zou dus zeggen dat ik een expert ben geworden in dit afscheid nemen, dit loslaten. En ik moet zeggen meestal gaat het me ook wel goed af.

Nu de zomervakantie voor de deur staat komt ook die periode van afscheid nemen er weer aan. Bij bijna alle kinderen gaat dat me goed af. Maar bij haar niet. Zij is een meisje dat altijd enorm veel aandacht vraagt, dat woest kan worden als ik even geen tijd heb om te kijken naar haar koprol, haar zandtaartje of haar kunstjes op de fiets. Een meisje dat ook al is ze het grootste gedeelte van de tijd best wel groot en stoer nog zo vaak even op schoot komt kruipen om een knuffel te halen. Een meisje dat al jaren lang 5 dagen per week onder mijn hoede is. En nu hebben haar ouders van de een op de andere dag besloten dat het genoeg is geweest, dat ze er aan toe is om alleen naar huis te gaan, om lekker buiten te spelen met vriendjes en vriendinnetjes.

En echt ik gun haar dit meer dan wie dan ook. Maar er knaagt  iets. Ergens is er zo'n onbehagelijk gevoel dat zich hier tegen wil verzetten. Dat haar nog niet los kan laten. Dan zie ik haar weer met ketchup op haar knie onder het klimrek liggend, zogenaamd huilend, om uit te testen of wij hier wel op reageren. En o wee als ik dan een keertje niet reageer, omdat ik weet dat het ketchup is en de andere kinderen net zo goed mijn aandacht verdienen. Dan kwamen de echte tranen, omdat ik niet genoeg om haar zou geven, omdat het mij niet zou interesseren dat ze bloed had, dat het slecht met haar ging.  De gesprekjes die ik daarna met haar had, dat ik heus wel om haar geef, dat ze heus wel belangrijk is, maar dat ik liever heb dat ze op een positieve manier aandacht vraagt, want als er straks een keer echt iets aan de hand is, hoe moet ik haar dan nog geloven? Had ik de vorige keer niet al over Peter en de Wolf verteld?

Nee, een meisje dat nog zoveel aandacht en begeleiding vraagt, kan ik niet loslaten zonder dat dit mijn hart breekt. Ik weet dat het mij professioneel gezien niet zo zou mogen raken. Dat ik dit niet mee naar huis hoor te nemen. Maar ik kan niet anders. Het raakt mij te diep.

Lief meisje, straatmadelief er vrolijk op los, en kom af en toe nog langs voor een kopje thee. Weet dat niet iedereen die je aandacht geeft per definitie goede bedoelingen heeft. Ik ga je vreselijk missen. maar vertrouw erop dat je me weet te vinden als dat nodig mocht zijn. Ik heb nog twee maanden om je dat te vertellen, om je dat duidelijk te maken. Maar woorden lijken steeds weer te kort te schieten voor levenslessen in een notendop. Ik moet erop vertrouwen dat je het vanaf nu zelf kunt. (met hulp van je papa en mama natuurlijk) En ja mensen, dat vind ik vreselijk moeilijk!

maandag 4 juni 2012

Zondag

"Wat doe je zondagochtend" vraagt ze. Ik aarzel alsof dit een strikvraag is. Wat doe ik zondagochtend. Mogelijkheden passeren de revu, slapen, brak zijn, kotsend boven de wc hangen nog dronken van een feestje. Weet ik veel wat ik zondagochtend doe, niets waarscheinlijk, slapen hoop ik.

"Ga je mee naar de kerk?", ik kijk haar met grote ogen aan, "ga je mee naar de kerk" prevel ik zachtjes. Nee natuurlijk ga ik niet mee naar de kerk, waarom zou ik naar de kerk gaan, wat heb ik daar te zoeken. En dat op zondag ochtend!!! Wie heeft er in hemelsnaam uitgevonden dat God het best bereikbaar is op zondagochtend. Denk ik, maar ik zeg het niet, ik zeg niets, ik kijk alleen maar.

"Ik ga ze vertellen dat ik me geen vrouw voel zegt ze, en ik wil graag dat je daar bij bent".
"Hoe laat was het ook alweer", hoor ik mijn eigen onvaste stem zeggen. Want ook al verlies ik een van mijn beste vriendinnetjes en heb ik nog geen idee wat ik ervoor terug krijg. Behalve dan vragen, stel dat we elkaar niet meer aardig vinden straks. Kunnen we nog wel praten zoals we dat gewend zijn? Ga ik straks dingen ineens niet meer bespreken omdat zij een hij aan het worden is? Verander ik in mijn benadering en gedrag naar hem toe? Veranderd hij in gedrag en benadering naar mij toe? Ook al maakt dit me bang en verdrietig, ik kan en wil hem niet laten vallen.

Dus zit ikop zondagochtend in de kerk. En hoor ik haar aan het eind van de dienst vertellen over haar worstelingen het afgelopen jaar. Hoe het beeld in haar hoofd niet klopte met het beeld in de spiegel. Want in haar hoofd is ze een man en in de spiegel kijkt een vrouw haar aan. Ik hoor haar aan de gemeenschap vragen of ze haar voortaan hem willen noemen, en hij. Of ze haar bij haar nieuwe mannelijke naam willen noemen. Ik probeer me te focussen op de andere mensen in de zaal, op hun reacties. Maar dat lukt me bijna niet, want er rollen tranen over mijn wangen. De zaal reageert bijna niet. Totdat iemand achter me roept dat het zo dapper is. En eigenlijk word ik een beetje boos. Voor deze mensen is het om het even of mijn vriendinnetje een man of een vrouw is, ze staan zover bij haar vandaan dat ze met gemak, nu al over gaan op haar mannelijke naam. Ze vinden het alleen maar dapper. Ze zijn niet bang om haar te verliezen. Ze denken er niet over na dat er van alles gaat veranderen, dat niets meer hetzelfde is. Daarna word ik boos op mezelf. Want maakt het mij verdomme wel uit of het een hij of een zij is? Gaat zijn/haar geluk niet boven alles?
Nu de wereld het ook weet, nu het niet meer een geheimpje is, nu het zo echt word, nu ik er niet meer kan denken dat het misschien maar een gril is die weer over kan gaan komt de klap ineens dubbel aan.

Rust zacht lief vriendinnetje, en welkom nieuwe vriend, van wie ik eigenlijk nog maar zo weinig weet maar die mij door en door lijkt te kennen. Alsof we elkaar altijd al kende. Uit een vorig leven ofzo.