donderdag 31 mei 2012

Passie WOT #22

Gek, maar als ik aan passie denk dan denk ik aan iets alles overheersends, iets dat je ademt, iets dat je leeft. Iets dat als een rode draad door je leven gaat en bij alles wat je doet weer naar boven komt. Ik zie beelden voor me van mensen met saaie kantoorbanen die heimelijk op de klok kijken, uren aftellend tot ze in rode jurken en schoenen met witte stippen de tango mogen dansen. Ik zie muzikanten die nauwelijks een droge boterham verdienen, maar toch door gaan met muziek maken omdat ze nu eenmaal niets anders kunnen dan musiceren. Of schrijvers opgesloten in zolderkamertjes, afgesloten van iedere vorm van sociaal leven, om daar bladzijde na bladzijde te vullen met woorden. Bij passie denk ik nooit aan meervoud. Want als iets zo alles overheersend is dan kun je er moeilijk twee of meer van hebben. Je leven kan lastig en helemaal in het teken van gitaarspelen en tegelijkertijd helemaal in het teken van breien staan. Misschien dat je het kunt combineren door uitsluitend gitaartassen te breien, maar dat lijkt me iets te veel water bij de wijn.

Ik vind een heleboel dingen leuk om te doen. Maar om nu van een passie te spreken? Ik weet het niet. Ja ik zou me geen raad weten als ik nooit meer zou mogen schrijven. Schrijven voelt soms als iets dat ik gewoon moet doen. Een roeping zou je het misschien kunnen noemen. Maar is het ook mijn passie?

Toneelspelen dan? Al vanaf kleins af aan geniet ik van de mogelijkheid even iemand anders te kunnen zijn. Jaren lang heb ik met veel plezier toneelgespeeld en als tiener waren mijn toneellessen vaak het enige lichtpuntje in mijn tienerleven. Je zou het de rode draad van mijn leven kunnen noemen. Want op de een of andere manier komt het altijd wel weer boven. Of ik geef les, of ik speel zelf een typetje. Maar is het ook mijn passie?

Kinderen dan misschien? Zolang ik me kan herinneren ben ik een kindermagneet. Op feestjes waren mijn danspartners meer dan eens rond de drie jaar. Dat ik uiteindelijk met kinderen ben gaan werken. En dat het me aan het hart gaat wat er in al die kinderlevens gebeurd is dan ook niet heel verwonderlijk. Maar is het mijn passie, alleen omdat ik er toevallig heel goed in ben? Omdat het me zo natuurlijk af gaat?

Van sprookjes kan ik echt genieten en mijn sprookjesworkshops zijn iedere keer weer een feestje om te mogen voorbereiden en organiseren. Maar wat zou dan mijn passie zijn? Die sprookjes of het organiseren?

Afgelopen jaar kreeg ik een basgitaar voor mijn verjaadag. Een te gek ding. Waar ik met veel plezier op probeer te spelen. Ik waan mezelf al helemaal een popster als ik erop speel. Maar een passie? Wederom, nee.

Kortom ik kan heel veel dingen heel gepassioneerd doen, voor een paar weken, of voor een leven lang. Maar ik heb niet genoeg focus om van een passie te kunnen spreken. Ik verzamel hobby's, kan heel veel een beetje, maar ik ben niet toe aan een saaie kantoorbaan zodat ik op mijn klok de uren weg kan kijken om in rode jurken de tango te dansen. Liever dans ik in mijn rode jurken door het leven, doe ik nu eens dit en dan weer dat. Alleen de wind weet wat hij morgen voor mij in petto heeft.

woensdag 30 mei 2012

Vingerverven

Als we op de BSO aan het schilderen zijn bedenk ik me dat het veel leuker is om met je vingers te verven dan met kwasten. Dus doop ik mijn vingers in de verf en ga aan de slag. Zonder plan, met behulp van een vier jarig meisje en onze stoere snuffel stagiair. Uiteindelijk word het best een vrolijk schilderij, vol bloemen, zon en een vrolijk meisje. Moet ik misschien toch maar eens vaker doen!

donderdag 24 mei 2012

Conventies #wot 21



"Jongens, wat gaan we vandaag doen?" leg ik de groep voor?
Het blijft stil. Ze zijn te loom iets voor te stellen, of durven dit niet goed.

"Er kwamen net een paar meiden vragen of we met water gaan spelen", ga ik onvermoeibaar verder. "Maar misschien heeft er ook iemand een fototoestel bij zich, want op het programma staat dat we de wijk in gaan om foto's te maken van alles dat veranderd". (je moet weten dat verandering ons maandthema is) Schaapachtig kijken de kinderen me aan. Het zijn nu al te veel opties, terwijl ik mijn derde optie, namelijk schilderen op het raam nog niet eens had opgenoemd.

"Oké jongens, even vingers, wie wil er met water spelen", ga ik schooljuffig verder. Meteen steken 9 kinderen enthousiast hun vinger op. De meerderheid, het staat buiten kijf dat we dit gaan doen. Toch ben ik nieuwsgierig waar de rest voor kiest. "Vingers voor wie er foto's in de wijk wil maken". Nu voert een van de jongens ineens het hoogste woord. "Ja jongens, niet allemaal tegelijk" roept hij met theatrale gebaren alsof ik zojuist het stomste idee ever lanceerde. De groep lacht met hem mee. Aarzelend steekt een van de meisjes haar vinger op, een ander meisje volgt. Zij zijn gek op het maken van foto's en durven kleur te bekennen. Ondanks, of misschien wel juist dankzij de grote mond van dit jongetje.

Ik geef de meiden een compliment, omdat ze zich niets aantrekken van de groepsdruk, gewoon durven te vertellen wat ze zelf willen. de rest van de groep stopt meteen met lachen. Oeps, eigenlijk zaten daar ook nog wel wat kinderen bij die liever foto's hadden willen maken, of ramen hadden willen beschilderen, maar bang waren om als enige hun vinger op te steken. Bang om af te wijken van de norm. Het jongetje met de grote mond voelde zich een beetje in de hoek gezet, zeker toen de rest van de kinderen ook begon uit te spreken dat ze het heel stoer van deze meiden vonden.

Wie had ooit gedacht dat dit thema voor zo'n grote verandering zou zorgen. Dat het de kinderen zou leren dat je je echt niet altijd hoeft aan te passen aan heersende (ongeschreven) conventies. Ik in ieder geval niet!




donderdag 17 mei 2012

Mode WOT #20

Een vriend van mij heeft zichzelf kennelijk tot doel gesteld om zijn leven in foto's op Facebook te zetten. We zijn al lang vrienden, langer dan dat ik me vroeger kon voorstellen dat je vrienden met iemand zou kunnen zijn. Het is dus niet verwonderlijk dat ik ook op sommige van die foto's sta. Ik zie mezelf jaren jonger dan nu. Met de meest wonderlijke outfits. Van mode trok ik me zo te zien weinig aan. Wat dacht ik toen ik die blauwe panty besloot te kopen? En wat dacht ik toen ik hem ook nog besloot te gaan dragen?



En die haarband, met die doodshoofden, die ik in drie kleuren had en continue in had? Waarom? Wat was er aan de hand met mijn gevoel voor stijl? En hoe is het in vredesnaam mogelijk dat ik ook nog wel eens een compliment kreeg voor die stijl, of liever gezegd totaal gebrek aan stijl? Kennelijk kwam ik ermee weg.

Gelukkig maar. Want hoe wonderlijk mijn outfits ook waren of zullen zijn. hoe weinig ze ook met mode te maken hebben, ze maken me wel wie ik was, wie ik ben! Als ik over tien jaar foto's van nu terug kijk zal ik ook geen standaard vrouw in standaardmevrouwenkleren zien. Maar wat kan ik nu helemaal van mezelf verwachten? Zo standaard ben ik ook niet!

woensdag 16 mei 2012

Op zoek naar de perfecte koelkast

Ik ben opzoek naar een nieuwe koelkast. De oude doet nog prima waar hij voor gemaakt is, namelijk koelen. Toch voldoet hij niet meer aan mijn eisen. Hij is te groot en niet energiezuinig genoeg. En energiezuinig is iets dat ik steeds belangrijker vind. De vraag is alleen hoe ver moet je daar in gaan? Moet je een apparaat dat het in principe prima doet wegdoen omdat het te veel ruimte in beslag neemt en niet zo heel zuinig is? Belast je daar het milieu eigenlijk niet nog veel meer mee?

Ik ben er nog niet helemaal over uit. Vooralsnog denk ik vooral aan de ruimte (een kamer die ik over ga houden, waar nu alleen een koelkast in staat) die het me gaat opleveren en de energierekening die iets minder omhoog zal gaan in deze tijden van dure stroom.

Terwijl ik dit allemaal zit te overdenken en alvast op internet rond surf om me een beetje te oriënteren dient het volgende probleem zich aan. Want waar moet een koelkast nog meer aan voldoen? Buiten klein en energiezuinig moet hij het liefst ook een vriesvakje hebben. Lijkt me niet heel erg vreemd. Maar verder? Moet het een a merk zijn? Moet ik voor de goedkoopste gaan? En het uiterlijk? Moet ik voor veilig wit gaan? Of is zwart of een hip kleurtje een beter idee? Kortom, ik ga nog wel even bezig zijn met mijn zoektocht naar de perfecte koelkast!

vrijdag 11 mei 2012

Prinsessen en anderde sprookjesachtige meisjes

Vandaag begon een van de meiden zomaar uit zichzelf een lijstje te maken van sprookjesprinsessen. Even dwangmatig als bij mij moesten het er tien zijn. Toen we er niet aan tien kwamen mochten andere sprookjes meisjes ook wel. Want na Doornroosje, Sneeuwwitje en Assepoester vonden we het toch wel lastig worden. Volgens het Meisje was Belle ook een prinses, volgens mij was het de dochter van een marktkoopman, maar na dat ze trouwde met het beest/de prins werd ze vast een prinses. En hoe zat het met Ariël? Dat was toch ook een (zee)prinses? Met een beetje moeite bedachten we dat ook prinsessen waar we de naam niet van kende telde. Dus de prinses op de erwt en de zwanenprinses mochten ook. Nog maar drie te gaan. Het prinsesje uit koning Lijsterbaard kende ze niet. En de prinses met de gouden bal en de kikker? Zou die tellen? Of moesten we onze lijst toch aanvullen met Roodkapje, Raponzel en Duimelijntje. We kwamen er niet helemaal uit. Maar dat geeft ook niet. Wat ik wel weet is dat ik al veel te lang geen lijstjes meer heb gemaakt en dat het hoogtijd word dat ik dat weer eens doe. Binnenkort dus een lijsjtje met een iets volwassener thema...

donderdag 10 mei 2012

Baksteen WOT #19

Ooit maakte ik met kinderen een bewerking op het sprookje "stenensoep". Een verhaal dat gaat over twee zwervers die nu echt helemaal geen geld meer hadden en daarom de list van de stenensoep bedachten. Zij zouden de steen mee brengen, en iedereen die ook een beetje van deze bijzondere soep wilde proeven moest een ingrediënt mee nemen. Het zou zeker de moeite waard zijn, want het zou de lekkerste soep worden die een ieder ooit geproefd had. Natuurlijk wilde de mensen graag van deze soep proeven en dus kwamen ze in grote getale aan met de lekkerste ingrediënten, je kunt je voorstellen dat het echt de lekkerste soep werd die de mensen ooit geproefd hadden. Ze voelde zich dan ook niet eens opgelicht. En onze zwervers hadden hun buikje rond gegeten.

Nu was ik voor dit stukje opzoek naar een beetje een grote steen, een baksteen het liefst. Want ook de mensen achterin de zaal moesten de steen goed kunnen zien.Alleen hoe kom je aan een steen?
Ik zag mezelf al staan in de winkel.

"Hallo"
"Hallo, kan ik u helpen?"
"Ja, nou kijk, ik ben op zoek naar een baksteen"
"Een hele?"
"Ja, een hele"
"U bent nogal wat van plan dan"

U begrijpt, ik ben nooit naar die winkel gegaan, omdat deze conversatie me al een toneelstukje op zichzelf leek. Hoe ik het wel heb opgelost weet ik niet meer. Ik vermoed dat ik gewoon een kiezelsteen van het strand hebt geraapt!

dinsdag 8 mei 2012

Grote opruiming

Gisteren had ik een dagje vrij en ben ik aan het opruimen geslagen. Of nu ja, eigenlijk probeer ik de hele maand al op te ruimen, of liever gezegd dingen weg te doen. Want ik vind het moeilijk om afstand van spulletjes te doen.. Op 1 mei deed ik mijn drakenglas weg, ooit gekregen van iemand die vond dat ik voortaan uit glazen met een drakenvoet moest drinken. Het stond al jaren in mijn vensterbank stof te vangen.Ik hou helemaal niet van draken en het past niet bij de rest van mijn glazen. Je kunt wel stellen dat ik het een draak van een glas vond. Maar je moet een gegeven draak uhhh paard niet in de bek kijken. Op 2 mei zei ik vaarwel tegen een gothic poster, ooit gekregen op een festival en helemaal uit Duitsland hiernaartoe gesleept,dus weg mocht hij niet, maar wat ik er mee moest? De randjes waren inmiddels zo gehavend dat ophangen niet meer tot de opties behoorde. Op 3 mei besloot ik dat het kaarsenhoudertje dat een vriendinnetje mee had genomen van een verre reis, maar dat ik altijd een onhandig onding had gevonden weg te doen. Of eigenlijk besloot Shopvriendin dat het zo echt niet langer kon, ik emmerde nog dat het echt niet weg kon, want cadeau gekregen. Maar Shopvriendin had daar geen boodschap aan. Weg ermee! Op 4 mei wilde ik bewijzen dat ik het heus ook wel op eigen kracht kon, en gooide ik een doosje weg, gekregen van een ex, altijd lelijk gevonden, toch had het zelfs een plekje in mijn vitrinekast gekregen. De Gitarist vond plagend dat ik het moest bewaren. Het was toch mooi? Maar ik was vastbesloten en mikte het zelfverzekerd in de prullenbak. Op 5 mei had ik eindelijk een keer een makkie. Mijn nichtje was jarig en als verrassing had ik fanatiek mini's voor haar verzameld, ze stonden netjes uitgestald in mijn kast en mochten nu eindelijk weg. Misschien een beetje vals spelen, maar na al deze emotionele afscheidsscenes was ik wel toe aan een beetje rust. Op 6 mei raakte ik overmoedig, ik ontdeed me van een stempel die er grappig uitzag maar het al jaren niet meer deed, en van een plastic bakje dat een vriendinnetje ooit bij haar Happy Meal had gekregen en aan mij had gegeven, want was ik niet zo'n fan van W.I.T.C.H? Gisteren besloot ik dus dat  het niet alleen bij weggooien moest blijven maar dat er ook nodig gesopt en ontstopt moest worden. Ik zette de gigantische vruchtbaarheidsboedha die overigens weinig vruchtbaarheid opgeleverd heeft op facebook voor wie hem wilde hebben (er is verrassend weinig animo voor, en dat terwijl hij je post prima kan bewaken). Mijn gootsteentje loopt weer door en de badkamer blinkt me te gemoed. Maar toen ik stuitte op een mapje met liedjes uit mijn basisschooltijd, oude werktstuken, boekverslagen en tekeningen werd ik week en kreeg ik niets meer uit mijn handen. Ik hoop dat ik niet te veel van dit sentiment tegen ga komen, want ik weet zeker dat er dan van weggooien niet veel meer komt, en mei heeft nog zoveel dagen.

donderdag 3 mei 2012

Nep Wot #18

Lisa staat voor de spiegel. Vanavond moet alles perfect zijn, want dan heeft ze een date met Ben. Ben die ze al maanden stiekem leuk vind. Ben waarvan ze had gedacht dat hij haar niet zou zien staan. Die Ben heeft haar nu uitgenodigd om mee te gaan naar het concert van Katzenjammer. Nonchalant had hij laten vallen dat hij een kaartje over had, omdat zijn zusje toch niet mee kon, of zij misschien.... Ze wist niet of ze moest geloven dat het kaartje toevallig over was. Het was wel erg toevallig geweest. Ze was een fan van het eerste uur, dat kon hem niet ontgaan zijn. Voor de zekerheid zag ze dit dus maar als een date. Haar gezicht zat verstopt onder een dikke laag foundation, oogschaduw en lippenstift. Ze plakte haar nep wimpers op, die met die schattige steentjes. Haar haren golfden prachtig, geholpen door een haarstukje waardoor het extra lang leek. Met haar handen waaraan ook de nodige zorg besteed was, nieuwe acrylnageltjes, cremetje, duwde ze de kussentjes in haar BH omhoog. Er waren haar twee cupmaten groter beloofd. Keurend bekeek ze het resultaat. Als hij haar nu nog niet zou zien staan wist ze het ook niet meer, haar spiegelbeeld liet het stuk zien waarvan ze nooit vermoed had dat het in haar zat. De bel gaat, zenuwachtig opent ze de deur, haar heupen wiegen langzaam heen en weer. Het is Ben, samen met twee van zijn beste vrienden. Misschien was het toch geen date. Even schaamt ze zich voor haar nep tieten, haar nep nagels, haar kleurenlenzen, nep haar en nep wimpers. Wat moeten ze wel niet van haar denken? Nu heeft vast iedereen door dat ze hem leuk vind. Bovendien is de rest gewoon in t-shirt en spijkerbroek. Ze stapt bij hem in de auto, de hele weg naar de concertzaal toe zegt ze niets. Ze weet zich geen houding te geven. Gelukkig ontdooit ze zodra ze de eerste noten van Katzenjammer hoort. Ze kan niet stil blijven staan en blijven luisteren. Deze muziek vraagt erom om op gedanst te worden. Enthousiast springt ze op en neer. Haar haarstukje zakt uit, haar wimperlijm laat los, haar nagels breken af, zweet druppeltjes dwarrelen over haar voorhoofd. Ze lacht als ze haar haren, haar echte haren naar achteren gooit. Ben komt achter haar staan. Fluistert dat hij haar zo veel leuker vind, gewoon als zichzelf. Dat hij haar verkering had willen vragen, maar door al dat nep niet wist of hij haar wel echt leuk vond. Opgelucht kust ze hem. Even vind ze zichzelf de stomste trut op aarde, natuurlijk was het wel een date, natuurlijk vond hij het ook eng en natuurlijk vond hij haar ook leuk, precies zoals ze was. Dat had hij toch wel laten blijken de afgelopen maanden? Voortaan zou ze gewoon weer als zichzelf gaan!