donderdag 29 maart 2012

Opzet #wot 13

Het was heus geen opzet dat ik niet mee deed aan deze WOT. (De Write On Thursday, een initatief van met-k.com) Ik was het gewoon vergeten, mijn hoofd zat veel te vol met andere dingen, dat is alles.

dinsdag 27 maart 2012

De techniek staat voor niets #phot


Vandaag had ik een techniek cursus. Even mocht ik snuffelen aan hoe leuk het is om met kinderen bezig te zijn met techniek. Maar voordat we kinderen enthousiast kunnen maken moeten we eerst zelf enthousiast zijn, was het motto van Henk, onze cursusleider. Dus vooruit, handen uit de mouwen. Met kinderlijk enthousiasme werden we aan het werk gezet. Een zeepkist moesten we maken, niet zomaar een as met wielen eraan, nee er zou iemand in moeten kunnen zitten. (gelukkig was het een prototype op schaal, en hoefde ik er niet zelf in bij het uitproberen)

Wij sloegen aan het ontwerpen. En het pakte goed uit. De zeepkist van Huisgenoot en mij kwam veruit het verst. Stiekem zijn we daar natuurlijk best een beetje trots op.

maandag 26 maart 2012

Dag vriend!




Gisteren avond las ik de laatste bladzijde van Dag vriend! Een boekje over intiem kapitaal in tijden van Facebook. Een boekje dat me aan het denken zette. Want het roept vragen op. Wat is privacy? Wat zet je wel online? En wat niet? Mag iedereen zomaar alles lezen of dienen we selectiever te zijn? Kunnen internet vrienden ook vrienden zijn of moet je hiervoor iemand op zijn minst een keer in het echt ontmoet hebben.

Vragen die ik mezelf ook wel stel zonder dit boekje. Maar eveneens vragen die ik vaak weg wimpel, ach het zal zo'n vaart niet lopen. Dan kunnen ze lezen dat ik biseksueel ben. Nou en? Wat dan nog? Alsof dat een geheim is! En als er tijden van oorlog komen en ze me een kogel door mijn kop willen schieten omdat ik ook op vrouwen val, dan doen ze dat maar. Ik zal strijdlustig zijn. Zal mezelf niet verstoppen of verloochenen. Ik ben wie ik ben. Toch?

Op andere momenten liet ik me weer wel weerhouden bepaalde dingen te posten. Een gedichtje schrijven voor mijn overleden Tante, geen probleem, een blogje over mijn overleden Oma, ach ik liet wat details weg, schreef niet hoe ik me echt voelde, maar ook dat moest kunnen. Maar me met Foursquare inchecken in het rouwcentrum? Nee, dat vond ik een brug te ver gaan, dat doe je niet. Het voelde voor mij onfatsoenlijk.

Vandaag overleed mijn oom. Een uur geleden poste mijn neven een berichtje op facebook met de tekst:

Lieve papa

Na een heel lang ziektebed heb je dan eindelijk de rust gevonden. Lieve papa rust zacht, ik zal altijd van je blijven houden.

Een andere neef ging nog minder strikt met de privacy van mijn oom om, hij maakte een linkje naar het facebook profiel van mijn oom en omschreef zijn worsteling met kanker.

Ik wist niet eens dat het kanker was waar mijn oom aan dood lag te gaan. Misschien maakt mij dat een slecht nichtje. Onze band was niet zo heel innig. Maar ik wist wel dat mijn Oom dood lag te gaan. Vrijdagavond zijn ik en mijn zusjes met mijn vader mee gegaan om afscheid van zijn broer te nemen. Nu is hij dood en ik lees dat op Facebook. En ik denk aan intiem kapitaal, het voelt niet correct dit via zo'n onpersoonlijke weg te vernemen. En heus, ik ben wel blij voor mijn neven, en hoe ze gesteund worden door hun vrienden op Facebook. Maar ik had het liever anders vernomen.

Aan de andere kant doen ik en mijn zusjes er ook aan mee. Op twitter plaats ik:
OMG lees niet via Facebook dat mijn oom is overleden, hadden ze niet even kunnen bellen.

Een paar minuten later lees ik bij mijn zusje:
Mijn zus belde net. "Ik lees net op Facebook dat oome wim is overleden" hmm toch fijn dat we er via internet nog achter komen

En ik schrijf dit blog. Vol met intiem kapitaal en geklaag. Want we voelen ons te kort gedaan, we hadden liever een persoonlijk berichtje gehad. En dat gevoel willen we delen. Het is maar een duaal iets, dat intiem kapitaal. Je kunt het er niet over hebben zonder er aan mee te doen. Maar dat concludeerde Stinne Jensen, de schrijfster van Dag vriend! zelf geloof ik ook al.

donderdag 22 maart 2012

Vriend wot # 12

Er is al zoveel gezegd en geschreven over vriendschappen. Dingen die allemaal waar lijken. Zoals dat je steeds minder vrienden hebt naarmate je ouder word. Echte vriendschappen, doen mensen er dan vaak nog een schepje boven op. Want kennelijk is er onderscheid in "echte" vriendschappen en nep vriendschappen. Een onderscheid dat de meeste mensen benoemen als vrienden en kennissen. Ja, kennissen genoeg, maar vrienden, echte vrienden bedoel ik dan, die heb ik steeds minder. Een zin die ik nu toevallig zelf verzin, maar die ik zo over had kunnen nemen uit een damesblad. Daarna volgt dan vaak een zin dat de acteur of actrice van in de 50, want die zeggen dit soort dingen graag en veel, zijn of haar vrienden op de vingers van een hand kan tellen.

Ik kan daar weinig mee. Ik weet niet zo goed wat het onderscheid is tussen een vriend, een echte vriend of een kennis. Is iedereen die je kent maar waar je niet mee bevriend bent een kennis? Of moet je toch een bepaalde band met iemand hebben voordat je iemand tot je kennissenkring kunt rekenen? Moet je bijvoorbeeld bij elkaar op de koffie geweest zijn? Of is een oud collega of de buurvrouw van je moeder ook een kennis? En hoe zit het dan met de mensen waar je ooit mee bevriend was, maar waar de vriendschap mee is over gegaan? Of in ieder geval de intensiteit waarmee die vriendschap beleefd word. Is dat dan een ex vriend? en als je dan weer wel vrienden word in een latere fase van je leven ben je dan een ex ex vriend?

Het zijn mij te veel voorwaarden allemaal. Ik geloof dat rond mijn leeftijd de standaard is om 5 vrienden te hebben. Maar dat minder eigenlijk vrij normaal is. Ik denk dat ik er een stuk of 15 heb. Echte vrienden, waarvan ik weet dat ze mij accepteren zoals ik ben en die ik accepteer zoals zij zijn. Sommige ken ik meer dan de helft van mijn leven. Andere ken ik een jaar of 4. Met sommige deel ik lief en leed, met andere deel ik dezelfde interesses. Sommige bel ik nooit. Andere spreek ik bijna dagelijks. Ik hoef niet met iedereen hetzelfde te delen of evenveel om deze mensen als mijn vrienden te beschouwen, maar ik weet dat ze er zijn, en waarschijnlijk altijd zullen blijven zijn. Omdat we onderdeel van elkaars geschiedenis zijn. En dat is een prettig idee.

Dank jullie wel voor jullie bestaan. Jullie weten wie je bent!

zondag 18 maart 2012

Inhaaldag

Een inhaaldag op zondag? Wat moet er in te halen zijn? Nee hoor, hier doe ik niet aan mee! Ik stap zo met mijn boekenweekgeschenk in de trein en ga heerlijk lezen. Verder doe ik helemaal niets. Behalve genieten van de zon dan. Misschien mijn nagels lakken of iets anders wijvigs, om deze wijvenweek af te sluiten!!! Tot de volgende wijvenweek!

zaterdag 17 maart 2012

Het multitaskende superwijf

Het multitaskende superwijf? Ik ben haar nog niet tegen gekomen. Volgens mij bestaat ze ook niet. Ik ben haar in ieder geval niet, wil haar ook niet zijn en ergens denk ik dat ik haar ook niet wil kennen. Ze staat voor mijn gevoel te ver van mij af, te ver van wat ik prettig en leuk vind ook.

Nee, geef mij mij en mijn vriendinnen maar. Wij zijn niet perfect, multitasken niet, en als we dit eens wel proberen dan lukt ons dat niet. Dan rennen we van het washok naar de afwas en weer terug en vergeten we dat allebei als de telefoon gaat. Dan hangt onze was voor de helft op, is de afwas voor de helft gedaan en gaan we toch cupcakes bakken, gewoon omdat dat leuker is en we dat met elkaar kunnen doen.

En daar voelen we ons heel goed bij. Misschien zijn we geen superwijven, misschien zijn we niet perfect en misschien kunnen we niet tien dingen tegelijk. Misschien zijn onze huizen niet altijd netjes aan kant. Maar als we bij elkaar zijn, dan is het een feestje. En dat is ook heel wat waard!

vrijdag 16 maart 2012

Zelfscensuur

"Goh Lau, dat wat jij allemaal op je blog schrijft, is dat niet een beetje persoonlijk?"
Een vraag die ik meer dan eens gekregen heb. Want niet bloggers denken dat bloggers alles maar op straat zetten. Hun vuile was bij wijze van, altijd buiten hebben hangen.
Maar niets is minder waar. De bloggers die ik ken zijn over het algemeen hele zelfbewuste heren en dames, die heel goed het onderscheid weten te maken tussen een leuk, vermakelijk, luchtig, goed geschreven stukje en een lief dagboek. We zijn ons ervan bewust dat er mee gelezen word. Ook al weten we niet precies wie dat dan zijn, die lezers.

En daar houden we dus rekening mee in de stukjes die we schrijven. We leggen onszelf een bepaalde zelfcensuur op. We bepalen wat privé is, wat in onze binnenwereld moet blijven en wat de rest van de wereld ook mag weten. Soms mogen dingen uit de binnenwereld naar buiten als ze verwerkt zijn, opgelost, verdwenen, dan lachen we om onszelf en de obstakels die we zagen, die eigenlijk niet meer dan kleine hobbels waren. Andere dingen worden nooit geschikt voor die grote boze buitenwereld, die houden we lekker voor onszelf. En dat is prima zo.

We creëren op deze manier wel een beeld van onszelf dat niet helemaal eerlijk is. Al naar gelang de instelling van de blogger zal het of lijken alsof er nooit een vuiltje aan de lucht is, we altijd de liefste collega's van de hele wereld hebben, de beste vriendinnen en fantastische maaltijden. Of dat alles ons altijd tegen zit. Dat onze kinderen slecht presteren op school, onze collega's monsters zijn en alles ons altijd tegen zit. Beide beelden kunnen natuurlijk niet waar zijn. Dat weten jullie ook heust wel.

Hoewel dit een feel good blog behoort te zijn doe ik mijn best beide kanten te laten zien. De dagen waarin de zon altijd schijnt en rode stippeltjesjurken helemaal bij me passen. En de dagen waarop het eigenlijk allemaal maar zo zo is, waarop ik met moeite de dag door kom. Dus als je nu nog eens vraagt of het allemaal niet te persoonlijk is wat ik hier blog, nee helemaal niet, want ik bepaal wat jij over mij te weten komt, daar is niets persoonlijk aan!

donderdag 15 maart 2012

Dromendag, crisis #wot 11

De dag is er nog niet helemaal over uit wat ze wil. Is het nu rokjesdag of dromendag?
Ik ben er ook niet helemaal uit, dus voor de zekerheid trek ik een rokje aan en loop ik met mijn hoofd in de wolken. Dan is het een dromerige rokjesdag. Of een rokjesachtige dromendag, daar ben ik nog niet over uit.




Mijn rokje, of eigenlijk een jurkje, is te vrolijk voor hoe ik me voel. De stippen en het rood behoren toe aan een meisje dat ik ooit was, maar dat ik nu even kwijt ben. Want er is crisis in huize Artemis. Logees lopen in en uit. Logees met allemaal hun eigen bagage. En ik sta voor ze klaar met kopjes thee, kopjes koffie en een luisterend oor. Zet je zorgen daar maar neer, daar in de hoek naast die dozen heb ik nog wel een plekje over. Langzaam vult mijn huis zich met slaapzakken, dozen, kleding en gitaren. En mijn hoofd vult zich met verhalen, heftige verhalen, die niet van mij zijn, maar wel bij mij neergelegd worden. Ik voel dat ik overstroom. Maar wil dat niet, want ik moet sterk zijn, ik moet tegen de stroom in zwemmen, alle bordjes draaiend houden.




Ondertussen dringt de lente zich op, en blijkt het ook nog rokjesdag te zijn, of dromendag. En ik weet het even niet meer. Gehuld in rood met witte stippen loop ik met mijn hoofd in de wolken te doen alsof er niets aan de hand is. Dat de enige crisis die ik moet bezweren is kiezen of het nu rokjes- of dromendag is. Als ik de eerste zonnestraal voel weet ik dat ik het kan. Dat de crisis weg zal gaan zoals we nu ook de winter achter ons laten. Dat ik snel weer dat meisje word, dat helemaal thuis is in vrolijke jurkjes. Ja, daar droom ik van op deze dromerige rokjesdag!

woensdag 14 maart 2012

Moh, kijkt nu. We zitten hier met een mening

Meningen wie heeft ze niet?
Een mening over de Limonade die te zoet is, dat enne leuke rokje, die schoenen, het nieuwe kapsel van je collega, de prijs van de druiven, de kwaliteit van televisieprogramma's, maar bovenal over jezelf.
Want nu heb je dat leuke jurkje wel, maar in de spiegel thuis lijk je er toch ineens een paar pondjes te dik in. En heel leuk hoor, die kans op promotie. Maar kun je dat nu allemaal echt wel aan? Is die ander er niet toch veel beter voor geschikt? Kortom je bent de hele dag bezig met een mening hebben. Probeer het maar eens, een dag nergens een mening over te hebben. Wedden dat je binnen een uur al over minstens tien dingen een mening hebt? Zonder dat je daar iet aan lijkt te kunnen doen. Lijkt te kunnen doen ja, want met een beetje oefening kun je dat stemmetje in je hoofd echt wel de mond snoeren.

Iedere keer als je morgen merkt dat je een mening aan het vormen ben zeg je tegen het stemmetje in je hoofd dat het even lekker buiten moet gaan spelen. En dat je zelf wel uit maakt of je daar wat van wilt vinden en zo ja wat je er dan precies van wilt vinden.

En voor je het weet geniet je in je toch wel erg leuke jurkje van die lekkere zoete limonade terwijl je naar programma's kijkt die nu je er geen waardeoordeel over hoeft te hebben best vermakelijk zijn. Als dat geen plezierig vooruitzicht is!

dinsdag 13 maart 2012

Phot #3 Hoezo jaarlijkse traditie?


Afgelopen zaterdag was het Rotterdamse museumnacht. Na afloop leg ik mijn button bij de verzameling van voorgaande jaren. Weer een nacht met andere mensen, andere kunstwerken, maar in dezelfde stad. Mijn stad! Mijn herinnerigen!

Guilty pleasures en kleine kantjes

Ik ben schuldig. Als ik heel vroeg mijn bed uit moet, omdat ik laten we zeggen om 8 uur op mijn werk moet zijn in plaats van kwart voor 12, zoals ik gewend ben, dan doe ik dat alleen als ik weet dat er een grote mok warme chocolademelk op mij staat te wachten. (eventueel wil ik die ook wel zelf maken).

Ik ben schuldig. Soms koop ik tijdschriften die ik niet lees, omdat er cadeautjes bij zitten, of omdat ze zo mooi glimmen.

Ik ben schuldig. Ik ben erg gevoelig voor leuke spelletjes op mijn telefoon, wordfeud, drawsomething, ik heb ze als eerste.

Ik ben schuldig. Een rood jurkje, een jurkje met stippen of een combinatie van beide kan ik maar met moeite in de winkel laten hangen.

Ik ben schuldig. Als een electrich apparaat, bij voorkeur mijn smartphone of labtop, niet doet wat ik wil, kan ik veranderen in een klein driftkikkertje dat stampvoet tot het desgewente apparaat doet wat ik wil. (meestal gaat het niet sneller met al dat stampvoeten tussendoor)

Ik ben schuldig. Ik vind het stiekem nog steeds leuk om door een hele diepe regenplas heen te fietsen en mijn benen dan op mijn stuur te leggen zodat ik iig niet nat word.

Ik ben schuldig. Als ik ongesteld ben kijk ik het liefst actiefilms met mijn mannelijke vrienden. Even geen gezeur van gierende hormonen of heftige emoties, gewoon lekker elkaar de kop in rammen.

Ik ben schuldig. Soms stel ik voor dat we een filmpje kijken op mijn werk zodat ik popcorn kan eten. Popcorn word bij ons namelijk alleen gegeten als er film gekeken word.

Ik ben schuldig. Ik denk echt dat thee lekkerder is als 'ie in mijn lievelingsbeker geseveerd word.

Ik ben schuldig. Vaak let ik meer op het uiterlijk van producten die ik koop dan op de kwaliteit. Mijn fototoestel? Of 'ie goed is? Geen idee, maar hij is wel roze.

En jij? Waar ben jij schuldig aan?

maandag 12 maart 2012

Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten

And the winner is.... Miss Artemis.
"En Miss Artemis, wat is jouw wens voor het uiversum?"
"Nou ja, dat het leven altijd zo leuk is als op Lowlands, voor iedereen"
"Weet je dat zeker?"
"Gratis nagellak voor iedereen?"
"Nou meer iets uhh, intelligenters, bedoelde ik eigenlijk"
"pedicure voor iedereen?"
"Meer iets in de trant van wereld...."
"Oh ik weet het al, wereldreizen voor iedereen, gratis, dat lijkt me een goed idee ja"
"Nee, muts, ik bedoel wereldvrede"
"Oh, je bedoelt serieus dat ik nu iets over voedsel voor hongerende kindjes moet gaan zeggen, dat soort dingen?"
"Uhh ja, als je een goede Miss bent, dan wel ja, schoonheid zit niet alleen van binnen weet je"
"Oke, oke, ik wens wereldvrede en heel veel voedsel voor alle hongerige kindertjes"


Triiiiiiiiiiiiiinnnnnnnnnnnnng, mijn wekker gaat, gelukkig maar, want dat beautyqeenen is wel erg vermoeiend.

donderdag 8 maart 2012

Precair wot #10

Precair, getverderie wat een snot woord dacht ik toen ik vanmorgen de wot opdracht las. Want precair doet me denken aan een categorie van woorden waar ik ridicuul en hautain ook onder schaar.
Woorden die je veelal gebruikt om jezelf slimmer voor te doen dan je bent. Woorden die je niet nodig hebt als je voldoende zelfvertrouwen hebt. (de paar academici die echt niet meer weten hoe je normaal moet communiceren daar gelaten) Bovendien zijn het woorden waar synoniemen voor zijn die wel iedereen direct begrijpt. Wat is er mis met belachelijk, hooghartig of hachelijk? Waarom hebben we daar andere woorden voor nodig als de lading hetzelfde is?

Me hierover opwindend kwam ik niet meer toe om na te denken over precair, precaire situaties. Er was geen enkele anekdote die me te binnen schoot. Ik klapte volledig dicht. Het zegt vast meer over mij dan over het woord, of over mensen die deze woorden bezigen. Maar wat precies, dat weet ik niet, het is mijn blinde vlek. Misschien ontdek ik spoedig waarom het me zo irriteert en maak ik binnenkort in iedere zin gebruik van woorden die ik ook makkelijker had kunnen zeggen. Gewoon omdat het kan.

Spiriview # Bidden

Spiriview is een initiatief van Miss Artemis en Haagje. Elke eerste en derde woensdag van de maand geven zij je een view in hun spirituele wereld door middel van een creatief werkje. De opdracht van deze keer is de bidden.


Bidden op je knietjes voor het bed, "Here houd ook deze nacht....", handjes netjes gevouwen, of is bidden in stilte zijn? Je aandacht focussen, tot (innerlijke) inzichten komen? En kan iedereen (ongeacht of je in die heer ergens op zijn wolkje ver weg geloofd)bidden?

Iedereen mag mee doen met Spiriview, wil je mee doen en heb je zelf geen blog? stuur mij even een mailtje en ik zet hem hier nier als gastblog. Het volgende Thema is "Ostara" (of pasen als je daar meer mee hebt) en dient geplaatst te worden op 21 maart.

dinsdag 6 maart 2012

Verzameling? PHOT # 2


Nee hoor, ik verzamel helemaal niets. Al dat verzamelen kost mij te veel energie. Wat doen deze heksjes dan gegroepeerd in mijn vensterbank? Zouden ze een vergadering houden? Recepten uitwisselen? Wie zette ze daar neer? Deed ik dat? Zijn ze zelf aan komen vliegen? Ik weet het niet, maar ik vind ze wel lief, dus ik denk dat ik ze maar adopteer!

maandag 5 maart 2012

Inspiratie

Blogpraat ging over inspiratie (en variatie). Voor mij is het niet zo heel duidelijk wat inspiratie precies is. Het is zo'n ongrijpbaar vaag begrip. Toch heb ik ook weleens momenten dat ik mij erg geinpireerd voel.  Dan wil ik dingen creëren, blogjes schrijven, workshops uitwerken, knutselwerkjes bedenken, yogalesjes verzinnen en het liefst allemaal tegelijk. Maar wat het is dat mij daartoe in beweging zette? Ik weet het niet. Soms is het een gesprek met iemand, een zin die ik ergens lees, een plaatje dat ik ergens zie. Andere keren is het gewoon een gevoel, een ik moet iets en ik weet niet wat. Weer andere keren lijkt de inspiratie ver te zoeken. Dan zit ik achter mijn computer, wil ik echt wel geniale dingen schrijven maar komt er helemaal niets. Terwijl er echt wel genoeg gebeurd is, op straat, op mijn werk, in mijn hoofd, maar het vind de juiste weg niet om eruit te komen. De inspiratie lijkt dan opgedroogd.


donderdag 1 maart 2012

Vrij wot #9

Als puber las ik een boek over een school waar maar een regel gold. Meer was ook niet nodig.

"Jouw vrijheid eindigt waar die van een ander begint".

Ik dacht daar veel over na. Want waar eindigde mijn vrijheid dan precies? En wie was die ander waarvan de vrijheid dan pas begon? Wat betekend vrijheid eigenlijk en hoe vrij kun of wil je zijn?
Als mijn vrijheid betekend dat ik jou daarmee in de weg zit, wil ik die vrijheid dan toch koste wat het kost hebben? Mezelf toe eigenen? Of is vrijheid eigenlijk ook gewoon een beetje geven en een beetje nemen?

Nu, zoveel jaar later ben ik er nog steeds niet over uit wat het nu precies betekend. Maar het lijkt me een mooi uitgangspunt. Want als mijn vrijheid eindigt waar die van jou begint dan betekend dat in ieder geval dat ik rekening met jou moet houden. En jij misschien ook wel met mij. En dat is een wereld waarin ik liever leef dan een wereld waarin iedereen zijn eigen vrijheid boven alles en iedereen wil zetten.