woensdag 29 februari 2012

Cupcake


Cupcake

Do you wanna be my cup
Do you wanna be my cake
Do you wanna be my strawberry cupcake

Do you wanna be my rock
Do you wanna be my doll
Do you wanne be my rock 'n roll doll

But don't you run away on me
Don't you be my enemy
Don't you be my scared run away enemy


Vandaag maakte de Sprookjesjuf doornroosje cupcake's.


dinsdag 28 februari 2012

Verboden voor grote mensen PHOT # 1


Weet je nog hoe het was toen je klein was en je geheimpjes had, die niemand mocht weten? Of nu ja, misschien je lief dagboek of je beste vriendinnetje, die jou dan ook weer een ge heimpje vertelde dat niemand mocht weten. Vandaag maakte wij deze doosjes, voor al je grote en kleine geheimen, lieve woordjes en losse frummels. Verboden voor grote mensen!

maandag 27 februari 2012

Lievelingsdingen

Ik ben een voorstander van lievelingsdingen.Omdat ze je instant blij maken, of omdat ze je helpen focussen. Hoewel dit soms wenkbrauwen doet optrekken. Toen ik een foto maakte van een Artemisbeeld in Rome vond een van mijn reisgenoten dat maar raar. "Maar het is mijn lievelingsgodin", riep ik uit. Dit maakte het alleen nog maar raarder. Want wie heeft er nu een lievelingsgodin? Nu ja, ik dus! Daarom een lijstje met mijn lievelingsdingen.

Mijn lievelingsgodinnen zijn Artemis, Nehalenia en Hekate.
Mijn lievelingssteen is Amathyst
Mijn lievelingskleuren zijn rood, groen, zwart en paars
Mijn lievelingsgetal is 8 al vind ik 888 nog mooier
Mijn lievelings zangeres is An Pierle
Mijn lievelingsscrijfsters is Jeanette Winterson
Mijn lievelingsbloemen zijn rozen en madeliefjes
Mijn lievelingssprookjes zijn koning lijsterbaard, duimelijntje en 12 wilde zwanen
Mijn lievelingstoneel actrice is Linda van Dijck
Mijn lievelinsschrijver is Ernst van der Kwast (of Tommy Wieringa, een lastige keuze)
Mijn lievelingsdrankje is thee
Mijn lieveling alcohol houdende drankje is mede
Mijn lievelingsbeddengoed is van PIP
Mijn lievelingsservies is van BLOND Amsterdam
Mijn lievelingsfestivals zijn Lowlands en WGT
Mijn lievelingspennen zijn mijn vulpen, mijn kroontjespen en mijn stabilo's
Mijn lievelingskunstenaars zijn Van Gogh, Frida Kahlo, Escher, Hundertwasser en een of andere chinese vrouw waarvan ik niet meer weet hoe ze heet maar die wel hele coole roze boos kijkende poppetjes in hele vrolijke werelden vingerverft
Mijn lievelingsyoga houding is de boom
Mijn liefelingskledingstukken zijn jurkjes en rokken
Mijn lievelingsgroente is spinazie
Mijn lievelingssnelkaar recept is pasta, maar ik vind Grieks koken ook erg leuk als ik wat meer tijd heb.

eigenlijk heb ik best veel lievelingsdingen

zondag 26 februari 2012

Contacteren

Als ik de telefoon ophang kijkt hij me uitdagend aan en zegt "Ik ben benieuwd wat Paulien Cornelisse daarvan vind". Onthutst zeg ik "waarvan?", want ik heb echt geen idee waarom Paulien iets zou vinden van wat ik doe of zeg, zo intressant ben ik nu ook weer niet. 'Contacteren', zegt hij nu, en zijn blik heeft iets fanatieks. Mijn blik is meer verbaasd, waarom zou Paulien iets vinden van het woord contacteren, dat is toch gewoon correct? "Nee hoor", zegt hij, je moet zeggen "contact opnemen met". "Bovendien", gaat hij verder, "heeft Paulien een hekel aan verkeerd taal gebruik, ze kan zich daar echt aan irriteren, dat zei ze laatst in een interview".

Ik besluit dat het verstandig is mijn mond te houden, ook al weet ik bijna zeker dat je ook contacteren mag zeggen. Eigenlijk doet het er ook niet meer zoveel toe of je dat nu wel of niet mag zeggen. Waar het echt om gaat is dat mensen die zichzelf irriteren aan iets dat kennelijk verkeerd taalgebruik is dat ineens in de mond van Paulien Cornelisse leggen. Alsof het dan meer gewicht heeft. Paulien zou het vast verschrikkelijk vinden, dus pas op, straks staat ze met de taalpolitie voor de deur.

Overigens niet echt een drijging. Het lijkt me wel gezellig als Paulien hier op de stoep staat. Kunnen we gezellig thee drinken, praten over circusles voor volwassenen en bellenblazen. En uhhhh volgens het woordenboek bestaat contacteren gewoon, oke in Nederland is het niet de standaardtaal waar het dit in Belgie wel is, maar fout is het zeker niet!

zaterdag 25 februari 2012

Opruimen

Het leek me een goed idee om solidair met de mensen die vasten mijn eigen 40 dagen projectje te beginnen. Dus maakte ik een lijstje van mogelijke projecten.

* weer beginnen met sporten
* meer mediteren
* iedere dag iets opruimen (al is het maar een kastje, doos, la of tafeltje)
* minder computeren
* meer breien
* meer spelen op mijn bassgitaar

Ergens had ik het idee in mijn achterhoofd dat het me allemaal wel zou lukken, maar uiteindelijk heb ik me gefocust op minder computeren en iedere dag iets opruimen.

Woensdag ruimde ik dus mijn salonstafel op. Ik heb zo'n model met een plank eronder die steeds voller gepropt word met spullen. Die spullen moesten weg, gewoon verdwijnen. De ruimte die ik daarmee overhield kon ik gebruiken om de tijschriften die ik ergens in de hoek van de woonkamer op de grond had liggen neer te leggen. Veel verder kwam ik vandaag niet want dit bleek ook de plek te zijn waar ik mijn dagboekjes neer gelegd had. Dus las ik stukjes tekst over het grote verdriet dat ik 4 jaar geleden had toen mijn lief en ik besloten niet meer met elkaar verder te gaan en ik hierheen verhuisde.

Donderdag was mijn gang aan de beurt. Ik ruimde de schoenen berg die onder het tafeltje dat daar voor de sier staat netjes op. Ook staat hier een kastje met badkamer spulletjes dat ik niet kwijt kan in mijn badkamer. Ik ging door een heel verleden van haardrachten heen. Potjes wet hair look, van toen mijn haar nog korter was en ik vooral rommelig haar wilde hebben. Flesjes spul dat mijn slag netjes strak moest trekken van kort daarna, toen het vooral netjes moest zijn. En heel veel potjes, spuitbusjes en mouse om van mijn matige slag weelderige krullen te maken, een periode waar ik nog steeds in zit. Alles waar ik geen krullen van krijg moet het veld ruimen. Evenals het overgrote deel van mijn body lotion collectie, een pakje haarverf in een saaie kleur dat ik ooit van iemand kreeg en een verzameling zonnebrandcreme van twee jaar geleden. Ik vond een potje dagcreme waarvan ik niet meer wist dat ik het op voorraad had en voelde me intens gelukkig met deze vondst. Net wat ik nodig had.

Op vrijdag was mijn slaapkamer aan de beurt. Een van de weinige kamers die ik af kan sluiten. Dus meer dan eens gooi ik hier een tasje spulletjes uit de woonkamer neer omdat er bezoek komt en ik geen tijd heb echt op te ruimen. Bovendien ruim ik de helft van mijn bed vaak in als een soort van kantoor. Hele stapels boeken, tijdschriften en notitie boekjes liggen er. Shopvriendin die op bezoek kwam storte zich ondertussen op mijn wasgoed. Hele stapels had ik verzameld, klaar om opgevouwen te worden en in mijn kast te verdwijnen. Ondertussen vond Shopvriendin dat mijn kapstok beter achter mijn bed konden staan. Nu stonden daar de dozen met spullen die ik voor mijn sprookjesjuf workshops gebruik, die volgens haar beter naar de berging konden verhuizen. Met het laatste was ik het niet eens, maar die kapstok was misschien wel een idee. Het is nogal een sta in de weg. Dus werd de kapstok leeggehaald. In een van de tassen die eraan hingen vond ik mijn amethysten ring tegen, gekocht in Mexico en lang geleden al verloren beschouwd, ik had zelfs al een vervanging gekocht. In een ander tasje vond ik mijn Yoga kaarten terug, ook deze was ik al weken kwijt. Voor de rest vond ik vooral veel troep, huppakee, weg ermee! Mijn bed is nu weer gewoon een bed, en er bleek een vloer in mijn slaapkamer te liggen. *SHOCK* Als ik op deze manier door ga heb ik niet eens genoeg spullen om 40 dagen op te ruimen. Kom ik misschien toch nog aan een van mijn andere doelen toe :P

donderdag 23 februari 2012

Feit WOT # 8

Ik hou niet van feiten, ze zijn zo statisch, zo niet meer te veranderen, zo wiskundig. Ze laten zo weinig aan de verbeelding over. En echt, ik snap wel dat het fijn is om feiten te hebben, omdat ze het fundament zijn waar we op voort bouwen. A kwadraat + B kwadraat = C kwadraat. Dat is een feit, een veiligheid ook wel. Niemand zal het hier met me over oneens zijn. Niet dat iedereen weet wat je ermee moet, niet dat ik weet wat je er mee moet (iets met een evenwijdige driehoek meen ik me te herinneren) maar dat doet er niet toe, we hebben met zijn allen aangenomen dat het waar is. Zoals we hebben aangenomen dat niets sneller dan het licht kan gaan en de wereld rond is. Daar valt geen discussie over te voeren. Je kunt het hooguit mededelen.

 "De wereld is rond".
"Ja dat weet ik, en hij draait ook".
 "Klopt".
 Einde discussie.

Leuker is het als het over dingen kan gaan die niet universeel waar zijn.

"Dingen met stippen zijn leuker".
"Weet je dat wel zeker Laura? Ik heb een hekel aan dingen met stippen, ruitjes, die zijn pas hip"
"He getsie, ruitjes? dat meen je niet".
"Ja, vooral de Schotse ruit vind ik erg leuk".
"Oh ja, Schotse ruiten zijn ook wel leuk, maar niet zo leuk als dingen met stippen".

Het geeft meer spanning, meer mogelijkheden tot het verbreden van je horizon. Geef mij maar meningen en laat de feiten aan de wetenschappers die weten veel beter wat ze ermee aan moeten dan ik!

woensdag 22 februari 2012

Bekentenis

"Ik moet je iets bekennen", fluisterd hij, terwijl hij een wit kopje ophoud.
Alert door zijn serieuze toon kijk ik naar hem op, ik ben een en al aandacht als ik het kopje aanpak.
"Ik heb geen koffie", zegt hij tenslotte.
Opgelucht schiet ik in de lach, de alarmbellen gingen voor niets af, hij lust, net als ik, geen koffie. Weer iets voor op ons lijstje van gemeenschappelijkheden.

dinsdag 21 februari 2012

Sleutel

Zodra ik een voet over de drempel heen steek roept mijn collega van de peuterspeelzaal "heb je je sleutel bij je". Een vraag die door het automatisme waarmee hij gesteld word eigenlijk geen waarde heeft.
"Ja natuurlijk" roepen we dan geiriteerd. Waarna we grapjes met elkaar maken over dat we echt geen baby's meer zijn en dat we allemaal volwassen zijn en op ons zelf wonen. Nooit zei ik er iets van, tot ze het voor elkaar kreeg om zelfs toen ze me afzette voor mijn eigen huis te vragen of ik mijn sleutels bij me had.
De maat was vol, natuurlijk had ik die bij me, wat dacht ze wel niet.
De collega had nooit geweten dat ik ik me hier zo aan geiriteerd had. Het was gewoon een vraag die ze thuis ook aan man en kinderen stelde. Ze had er geen kwaad ingezien.
Mee opgehouden is ze er niet. Maar nu vraagt ze het plagerig, vlak voordat ik verbaasd de deur dicht wil doen omdat ik deze toevoeging miste. Zeg uhhhh Lau, ik durf het bijna niet te vragen, maar uhhhhh heb je je sleutel bij je. Het gekke is dat ik nu het een dolletje geworden is ik een glimlach op mijn gezicht het gebouw verlaat, ja hoor mama, ik heb mijn sleutel bij me. Lekker puh!

maandag 20 februari 2012

Beeldbellen met Oma

Mijn Oma was haar tijd ver vooruit, nog voordat mobile telefoons en internet algemeen goed waren droomde zij van beeldbellen. Want dat kon in Amerika meende mijn Oma. Ik weet niet of ik toen der tijd geloofde dat zoiets echt kon.Maar het sprak wel tot de verbeelding. Je moet weten dat mijn Oma overleed toen ik tien was een tijd waarin je met een beetje geluk een comendor 64 achter in de klas had staan en pacman uber cool was.

Vandaag heb ik mijn eerste hangout videochat op google+. Hoe het me gelukt is erin te komen is me nog steeds een raadsel. Maar volgens Elja (miss #blogpraat herself) is dit over een paar jaar vast heel normaal en weet iedereen hoe het werkt. Nu klungelen we maar wat aan, en giebelen een beetje om onze eigen klungeligheid. Onwillekeurig moet ik aan mijn Oma denken, eigenlijk zou ik haar op willen bellen, en willen vertellen dat ik beeldbelde met iemand die helemaal in Amerika woont en dat dat nu ook gewoon in Nederland kan, maar ik vrees dat beeldbellen met het hiernamaals nog niet tot de mogelijkheden behoord.

zaterdag 18 februari 2012

Kop of munt

Pfffff, zucht Robin terwijl ze uit het raam kijkt., Ik wist niet dat kiezen zo moeilijk kon zijn.
Was ik nog maar zes, toen was mijn grootste zorg of ik de volgende dag met Lotte of met Petra zou gaan spelen. Niets van levensbelang, keuzes die ik net zo goed zou kunnen maken door het opgooien van een muntje. Kop ik speel met Lotte, munt ik speel met Petra. Hoewel dat toen ook hele delicate keuzes leken te zijn. Want stel je voor dat ik twee dagen achter elkaar met Lotte gespeeld had, dan kon dat echt niet nog een derde dag zonder Petra te kwetsen. Maar op de een of andere manier leek het altijd wel weer goed te komen. Nu is het nog maar de vraag of het ooit weer goed komt. Dit keer heb ik er zo'n zooitje van gemaakt, is alles zo krom dat ik niet weet of het ooit weer mogelijk is het recht te maken denkt Robin. In haar hand houd ze een muntje. Zou ze het proberen? Kop het blijft aan, munt ik maak het uit. Zou het zo simpel kunnen zijn? Ze gooit het muntje op, gewoon zomaar, om te kijken wat er gebeurd. Munt, shit, ik wil het helemaal niet uit maken. Ik hou van hem. Maar stel nu dat iedereen gelijk heeft. Dat het een klootzak is, dat hij met mij hetzelfde doet als wat hij toen met Lisa deed? Was dat niet Lisa haar eigen schuld geweest? Was Lisa niet gewoon een stomme trut geweest? Ik probeer het gewoon nog een keertje, voor de zekerheid, je weet maar nooit. En weer gooit Robin het muntje op. Kut! Munt!

Dit blog kwam tot stand met behulp van mijn facebook vriendjes die mij woorden gaven waar ik dit verhaaltje omheen heb verzonnen. Bedankt jongens.

donderdag 16 februari 2012

Keuze WOT # 7

Ik ben 10 en ik weet al precies hoe de wereld eruit gaat zien, later als ik groot ben. Als ik nu goed mijn best doe op school dan ga ik strakjes net als Elise studeren voor recreatie medewerkster in Utrecht. Want dat lijkt me zo'n leuk beroep. Ik kan er alles in kwijt wat ik leuk vind. Theater, creativiteit, werken met kinderen, ja dat wil ik! En dan ga ik daarna trouwen en kinderen krijgen.

Ik ben 12 en voordat ik kan gaan studeren in Utrecht moet er nog een middelbare school gekozen worden. Die stap had ik even over geslagen. Gelukkig heeft mama een idee, de agrarische school, een paar dorpen verder op, is dat niet iets voor mij? Ik weet niet precies wat dat is, en mijn vriendinnetjes gaan allemaal naar andere scholen, maar zodra ik daar een voet over de drempel heb gezet ben ik verkocht en heb ik gekozen. Hier ga ik naar school, wat mijn vriendinnetjes ook doen of zeggen. 

Ik ben 16 en ik wist het allemaal zo zeker, ik zou naar Utrecht gaan. Maar als ik kijk wat ik met mijn profiel allemaal kan begint het te duizelen. Er zijn zoveel beroepen die ik uit zou kunnen voeren, zoveel mogelijke levens, hoe weet ik nu welk van deze mogelijkheden het beste voor me is? Laat ik maar gewoon naar Utrecht gaan, me vasthouden aan de keuze die ik maakte toen ik 10 was, ik wil dit tenslotte al bijna de helft van mijn leven. Maar als ik in Utrecht ga kijken verzuip ik in de sfeer daar, bovendien bellen die luitjes maar niet terug, misschien moet ik iets anders gaan doen. Sociaal Cultureel Werk, is dat niet iets voor mij? En dat kan gewoon in Rotterdam. 

Ik ben 17 en ik heb het best mogelijke leven gekozen dat er maar te kiezen viel. Sociaal Cultureel Werk is mij op het lijf geschreven. Soms dan ben ik boos, heb ik hier nu al die jaren voor op mijn tenen gelopen, dit hoorde toch boven mijn niveau te zijn? Ik was toch een dom meisje? Waarom gaat dit mij dan zo makkelijk af? Maar verder voel ik me als een vis in het water. Misschien durf ik binnenkort zelfs wel uit de kast te komen. 

Ik ben 19 en mijn leven is een zooitje. Maar niet door keuzes die ik maakte. Men zegt dat niet kiezen ook een keuze is maar ik geloof niet dat dat hier iets mee te maken heeft. Anderen hebben voor mij gekozen. En dus leef ik nu van dag tot dag uit een rugzakje. Ik moet mezelf wel aardig vinden nu, want ik ben alles wat ik heb. 

Ik ben 20 en heb een vriendinnetje, toch maak ik de keuze om voor drie maanden weg te gaan naar het buitenland. Dit was mijn droom toen ik tien was. Recreatie medewerkster maar dan in luxe hotel resort aan de Griekse kust. Met haar hou ik weinig rekening, ik ken haar nog niet zo goed en wil het haar niet mijn hele leven nadragen als ik straks spijt krijg als ik niet gegaan ben. 

Ik ben 21, geworden op Griekenland. Mijn verjaardag hier was heel bijzonder, iedereen had er zoveel werk van gemaakt. Ik weet een ding, nu ik zo gewend ben aan al deze vrijheid wil ik niet meer terug naar huis. Maar waar moet ik dan heen? Het vriendinnetje vraagt of ik bij haar wil komen wonen. Ik weet het niet, misschien moet ik dat maar doen, ze is hier een maandje op bezoek geweest en dat ging goed, waarom zou dat langer niet goed gaan? En wat voor een werk moet ik eigenlijk gaan doen als ik strakjes terug ben? Vriendinnetjes zijn op een BSO gaan werken. Zal ik dat ook maar een tijdje gaan doen? Tot ik weet wat ik echt wil?

Ik ben 25 en vraag me af wat ik nu met mijn leven moet. Mijn relatie is niet zo heel goed, maar ik denk dat het mijn enige kans op kinderen is. Ga ik blijven, ongelukkig worden maar wel met kinderen? Of ga ik weg, met een kans op geluk maar dan wel zonder kinderen? Ik durf de keuze niet zo goed te maken. Gelukkig maakt het vriendinnetje de keuze voor mij. "Misschien moet je maar weg gaan schreeuwt ze in een woede aanval" en mijn keus is snel gemaakt. Misschien moet ik dat maar doen ja! Ik bel een van mijn beste vrienden en drie maanden later woon ik met hem. 

Ik ben 29, ik heb al best wat keuzes gemaakt, of keuzes niet gemaakt en er zullen best nog wel wat keuzes bij komen die ik dan wel of niet zal maken. Soms dan hoop ik nog steeds dat ik op een dag wakker word en dat ik dan precies weet wat ik worden wil, of wat ik moet met de rest van mijn leven. Maar eigenlijk weet ik dat best wel al een beetje. Ik wil een succes maken van www.sprookjesjuf.nl. Die kinderen, ach die gaan waarschijnlijk niet meer komen, maar dat geeft niet, zonder ben ik ook heel gelukkig. En dat huwelijk? Ik weet niet waar ik op mijn tiende dat malle idee vandaan haalde, misschien is mijn leven anders geworden dan ik toen dacht, misschien zal mijn leven anders worden dan ik nu denk. Maar dat geeft niet, ik heb nog een eindje voor de boeg, maar ik ben mans genoeg! 


woensdag 15 februari 2012

De God - Spiriview #1

Spiriview is een initiatief van Miss Artemis en Florine Fleur. Elke  eerste en derde woensdag van de maand geven zij je een view in hun spirituele wereld door middel van een creatief werkje. De opdracht van deze eerste keer is de god.




Op verzoek toch nog een aanpassing aan dit blog. De tekst van de foto is niet te lezen en zal ik hieronder uittikken. 

Oh God, 

Een hufter moet je zijn.
Groot, sterk, robuust, veel kracht, weinig emotie.
Je kunt het je niet veroorloven dat je kinderen je zien huilen. Want jij bent het die hen beschermen moet. Voor zwakte is geen plek. Je moet een voorbeeld stellen.Dus donder je en tier je en overschreeuw je jezelf. En emoties? je zult ze wel hebben, als niemand kijkt, als je helemaal alleen bent, als je zeker weet dat niemand je betrappen kan.
Maar niet in het openbaar, want vrouwen willen geen mietjes, vrouwen willen beschermd worden. De wereld rust op jouw schouders.
Een hufter moet je zijn.



Ook meedoen? De opdracht voor de volgende keer (woensdag 7 maart) is 'bidden'. Meedoen terwijl jezelf geen blog hebt? Mail je inzending naar Miss Artemis dan wordt je inzending als gastblog geplaatst. Wanneer je meedoet dan kan je de link naar jouw inzending onder dit bericht plakken.


Eenzaam kopje

Het is weer woensdag witte kopjes dag. Ben bijna door mijn witte kopjes heen, dus moet of nieuwe gaan schrijven of een nieuwe uitdaging gaan bedenken.

Er was met deuren gesmeten, geschreeuwd en gescholden. Er was een besluit genomen, zo gaat het niet langer we gaan hoe dan ook vandaag nog uit elkaar. Er werd gewikt en gewogen, cd van jou, cd van mij, cd van ons allebei, maar gekregen van MIJN vrienden, dus van MIJ! Er werd gepakt, in dozen gestopt, verdeeld en weggegooid. Ieder bordje, ieder kopje, ieder glas, ieder mes, iedere vork, iedere lepel die van mij was verdween in een doos. Haar kastjes die gisteren nog ook van mij waren geweest, laat ik leeg achter. Op het aanrecht staat een eenzaam wit kopje als ik de deur voor goed achter me dicht trek.

dinsdag 14 februari 2012

Over liefde

"Ik heb al een tijdje geen lijstjes meer gemaakt", zeg ik tegen Visje, "het word tijd voor meer lijstjes, want van lijstjes word je gelukkig". "Heb je al een onderwerp, of mag ik een onderwerp aandragen", vraagt ze. Ik sta altijd open voor suggesties, maar deze had ik niet verwacht. Of ik een lijstje wil maken met dingen die ik weet over de liefde. Ik weet niet of ik wel iets weet van liefde, meestal denk ik dat liefde gewoon niet zo voor mij is weggelegd. Ik ben teveel Joni Mitchel voor liefde, en dan kun je soms maar beter tot de conclussie komen dat je er maar beter mee kunt stoppen. Maar ik ben ook een pleasser, dus hier, met liefde een lijstje van de dingen die ik weet over de liefde, voor Visje en iedereen die het verder maar lezen wil.

1 Het is onzin dat je eerst van jezelf moet houden voordat je van anderen kunt houden. Voor de meeste mensen is het veel makkelijker om mild tegen over een vreemde te zijn dan tegen over zichzelf. En hoewel het aan te raden is ook van jezelf te houden denk ik dat er genoeg mensen zijn die perfect in staat zijn van anderen te houden zonder van zichzelf te houden.

2 Liefde is niet universeel en kan voor iedereen iets anders inhouden

3 Er zijn verschillende soorten liefde, de liefde die je voor je partner voelt zal niet hetzelfde zijn als de liefde die je voor je kind of de buurvrouw voelt, maar het is wel allemaal liefde.

4 Mensen die alleen maar op zoek zijn naar licht en liefde zonder te erkennen dat het soms ook wel eens gewoon ronduit ellendig kan zijn allemaal zijn niet te vertrouwen, blijf bij hen uit de buurt.

5 Je hart zal gebroken worden (je zult er zelf vast ook wel een paar breken hier en daar) bissonkit helpt. Plak je hart weer aan elkaar en ga door met leven. (Een goede vriendin die je thee, ijs en chocolade komt brengen wil ook weleens helpen)

6 Liefde is zelden verstandig, soms is het nodig in een achtbaan te stappen, van de hoogste duikplank af te springen of andere engen dingen te doen in naam van de liefde. Dat is niet erg, risico's nemen hoort bij het leven.

7 Als je in liefde geeft zul je ook in liefde ontvangen. Doe dingen onbaatzuchtig, verwacht niets terug, en kijk eens wat voor een rijkdom je dat op zal leveren.

8 Liefde vraagt soms heel wat geduld en compassie, het is hard werken en regelmatig op je tong bijten

9 Liefde is niet perfect, dat geeft niet, perfectie is namelijk tamelijk saai

10 Al deze punten zijn zo veranderlijk als het weer, uiteindelijk ben jij de enige die bepaald wat liefde voor jou is en wat voor een rol je dit in je leven wilt laten spelen, liefde voor een 3 jarige is anders dan liefde voor een 80 jarige. Evalueer mee.

Ter illustratie een soort van lijstje dat ik over liefde schreef in 2004. Ik werkte in Griekenland, had mijn lief achter gelaten om mijn droom na te jagen en kreeg toen van een meisje dat ik nog nooit gezien of gesproken had een mailtje met de vraag "wat is liefde?". Dit was mijn antwoord aan haar. Wat ze er mee gedaan heeft of wat er van haar terecht gekomen is weet ik niet, onze e-mail wisseling was kort en bloede dood. Maar met enige regelmaat denk ik terug aan dat gekke mailtje en mijn antwoord terwijl ik zo ver weg was van iedereen waarvan ik hield.


>Dat is natuurlijk een zeer goede vraag waar ik heel toevallig de afgelopen
>dagen heel veel over heb nagedacht omdat ik moederziel alleen in kreta zit.
>(ik werk daar voor drie maanden)
>
>Liefde is de taal die je spreekt met je geliefde, vrienden of family en
>hoewel het gewoon nederlands is zijn jullie de enige die hem verstaan.
>
>Liefde is een brief, een kaartje of een telefoontje als je je erg alleen
>voelt
>
>Liefde is een vergeelde foto die je overal heen mee naartoe neemt
>
>Liefde is een kaarsje dat je brand voor iemand die je lief hebt in hier dan
>toevallig een griekse kerk
>
>Liefde is een plekje in je hart waar iedereen in woont waar je aan denkt
>als je je aanzaam voelt
>
>Liefde is bij elkaar willen zijn bij zonsopgang, volle maan maar ook als
>het eens regent of stormt
>
>Misschien is liefde zelfs wel een cola flesje dat je krijgt van een barman
>die dat voor je bewaard heeft (al denk ik dat dat meer vriendschap is, maar
>vriendschap kun je niet hebben zonder liefde)
>
>Of een mailtje dat je van iemand die je niet kent krijgt waarin de vraag
>geseld word wat is liefde?

En wat is liefde voor jou?

maandag 13 februari 2012

Trending koortsdroom

Hatsjoe, mijn hoofd zit vol watten, om me heen vliegen zakdoekjes in het rond. Ik kan niet nadenken. Ik kan alleen maar hatsjoe. Visje duwt haar telefoon onder mijn neus. Gisteren was Visje kwijt, ook daar kan ik niet over nadenken, wil ik niet over nadenken, hatsjoe. Ik kijk naar de telefoon, #blogpraat is bezig, ook daar kan ik niet aan denken. Toch log ik in op twitter. Af en toe roep ik iets. Niets geniaals dit keer, mijn hoofd laat dat niet toe, hatsjoe. 

Dan gebeurd het, even lijkt het een koortsdroom, maar dat is het niet, #blogpraat is tending topic. En echt we willen wel praten over hoeveel blogs we hebben en of we Engels, Duits, Spaans of alleen Nederlands bloggen. Maar het lukt niet meer, de euforie is te groot, we zijn trending topic! Heel blogpraat lijkt nu koortsdromen te hebben over t-shirts en dwdd. 

Hatsjoe, vandaag gaat het niet meer goed komen, maar dat hoeft ook niet, we zijn trending! 

donderdag 9 februari 2012

Kapstok WOT # 6

Het is zo'n zondagmorgen van alles kan en niets hoeft. Zo'n zondagmorgen waarop de stad beloftes maakt die nooit helemaal waar worden. De helft van de winkels is open, de andere helft is dicht en ik kan nooit precies onthouden welke helft nu open is en welke dicht.
Wij kennen elkaar nog niet zo lang, en vinden elkaar wel leuk, of de een vind de ander  leuk en de ander denkt dat de een ook wel leuk is. En ik kan niet zo goed onthouden of ik nu de een of de ander ben.

We spelen ons favoriete spelletje dat er op neer komt dat we door de stad slenteren, terecht komen in  een deel waar alle winkels dicht blijken te zijn en wij met onze neuzen tegen de ruit aan bekijken wat de winkel aan koopwaar te bieden heeft. Meestal design winkels, de ander houd van design en strak. Dan begint het. "Ik vind dat kastje daar in de hoek wel leuk" zegt de een dan bijvoorbeeld. Waarop de ander antwoord "Welke bedoel je? Die naast die leuke stoelen?". "Echt? vind je die stoelen leuk? Vind je die krukken daar niet veel leuker? Die achter dat gekke ding?" En zo blijven we staan tot we onze smaken aan ieder product gestaafd hebben. Soms hebben we geluk, dan zijn de winkels open en kunnen we naar binnen. Andere keren lopen we zo te dwalen dat we  niet eens weten waar we precies zijn.

Op zo'n keer wijs ik een kapstok aan, niets bijzonders, dat deed ik wel vaker is was op zoek naar een staande kapstok en had mijn oog laten vallen op zo'n exemplaar dat eruitzag als een boom. Maar die waren erg duur en als er drie dingen over heen lagen kon je niet meer zien dat het een boom was. Nu wil ik best geld uitgeven aan design, maar ik denk dat ik meer dan drie dingen aan mijn kapstok wil hangen. Dus wijs ik een kapstok aan in een tweedehands winkel  die daar statig koopwaar staat te showen. Kettingen en sjaaltjes, brillen, en tasjes. De kapstok is vast niet te koop, maar wat een leuk idee!!!

Weken later staat de ander voor mijn deur, we zien elkaar al heel wat minder nu. De kapstok dient als afscheidscadeau. En ik vind het het stomste cadeau ten afscheid ooit, ik wil niet dat iemand zoveel moeite voor mij doet, met een kapstok de halve stad door loopt, de metro neemt met een kapstok onder de arm en dan voor mijn deur komt staan. Mij te veel ballast die ik niet meer wil delen als ik eigenlijk los moet laten. Maar ik zeg "kom maar binnen, met je kapstok, wil je thee?" en doe alsof ik blij verrast ben.

Write On Thursday is een initiatief van Karin Ramaker, ieder donderdag geeft ze ons een woord om ons over te verwonderen, verbazen, door te laten inspireren, kortom een woord om een blog over te schrijven. Het woord van vandaag is 'kapstok'.

woensdag 8 februari 2012

9 witte kopjes

Of het niet eens tijd werd om mijn uitzet bij elkaar te gaan sprokkelen, vroeg hij. Hoezo een uitzet bij elkaar sprokkelen had ik geroepen. Want ik had gezien hoe vriendinnetjes een beren servies verzameld hadden, en had meteen instant medelijden met hun toekomstige vriendjes gehad. Ben je eindelijk verlost van het boerenbond van mama heeft je vriendin een beren leuk servies. Als dat niet een reden is om alsnog toch maar niet te gaan samen wonen.

Ik zou het dus anders aanpakken, ik zou geen uitzet sparen maar geld. Harde euro's in plaats van vrolijke beertjes. Maar hij bleef maar zaniken en zeuren over bordjes en bekkertjes, pannetjes en kopjes. Ik weet niet eens waar ik later ga wonen, of met wie, had ik geroepen. En die ander, die ik nu nog niet kende, waar ik de smaak nog niet van wist, die moest het toch zeker ook mooi vinden?

Daar had hij geen boodschap aan gehad. Spullen moest ik kopen, het liefst een hele lijst. Dus kocht ik een wit servies, 9 witte bordjes, 9 witte dopjes voor je ei, 9 witte schoteltjes, 9 witte kopjes, 9 witte van alles en nog wat.

Door de jaren heen was er soms een ander, die voor even of iets langer koffie of thee kwam drinken uit mijn kopjes. Maar meestal was ik alleen, alleen met mijn witte kopje, speciaal gekocht voor die ander, waar ik de smaak nog niet van kende.

vrijdag 3 februari 2012

Een enkel sneeuwvlokje

"Kijk juf", roept een van de meisjes en ze duwt een besneeuwd handschoentje onder mijn neus.
"Ja", roep ik "het sneeuwt" en ik glimlach naar het meisje, iets dat nog een hele prestatie is, want ik houd niet van sneeuw. Of misschien leg ik het verkeerd uit, als het sneeuwt en de hele wereld met een laagje wit bedekt is, dan kan ik hier echt van genieten. De wereld ziet er anders uit onder een laagje wit. Dan wil ik wandelingen maken, mijn voetstappen zetten waar niemand anders dat nog deed, me verwonderen over de bomen en de volgeltjes, die ook als de wereld wit is vrolijk blijven zingen.

Maar ik weet inmiddels dat dit morgen weer weg is, dat de wereld dan bedekt is met een grijze laag smurrie die met de dag gladder word. Door de week vind ik dat nog niet zo erg, ik fiets overal door heen met mijn dikke banden. Maar als het weekend nadert begin ik me te ergeren aan metro's en treinen, die ineens nier meer rijden. Het hele leven lijkt stil te staan. En ik kan niet goed tegen stil staan. Het verplichte onthaasten dat dit weer met zich mee brengt, daar heb ik een hekel aan.

"Maar juf, kijk nog eens goed, kijk eens echt" zegt het meisje met het besneeuwde hanschoentje dat nog steeds onder mijn neus bungelt. Ik kijk, en zie waar zij zich zo over verwonderd. Een enkel sneeuwvlokje, in de vorm van een sterretje zo perfect dat kan alleen de natuur maken. En weer glimlach ik, maar nu kost het me geen enkele moeite. Ja, dit is mooi! De rest van de pauze zijn we bezig met het vangen van sneeuwvlokjes en bestuderen we de prachtige stervormen. Ik vergeet mijn grote mensen gedachten over metro's en treinen en ben even helemaal in het nu. Want in dit winter wonderland hoor je  niet te chagrijnen, in dit winter wonderland moet je je vooral niet vergeten te verwonderen.

donderdag 2 februari 2012

Verwondering WOT # 5

Write On Thursday is een initiatief van Karin Ramaker, ieder donderdag geeft ze ons een woord om ons over te verwonderen, verbazen, door te laten inspireren, kortom een woord om een blog over te schrijven. Het woord van vandaag is 'verwondering'


"Zolang je je blijft verwonderen komt alles goed", zegt de dronken man in het cafe. "Je moet blijven kijken als een kind, verwonder je over de opkomende zon, een boom of dit glas wijn. Terwijl hij dat zegt heft hij zijn glas in de lucht alsof hij een toast wil uitbrengen op verwondering. Ik luister en knik, ja je moet je blijven verwonderen, vind ook ik. "Jij kan dat", zegt hij "jij hebt dat kinderlijke nog in je". En weer knik ik, omdat ik niet weet hoe ik hier op moet reageren, omdat ik weet dat hij me sowieso niet al te serieus neemt of misschien ook wel gewoon omdat hij gelijk heeft. Ja, ik kan dat, ik kan me verwonderen, ik kan kijken door de ogen van een kind en dingen zien alsof ik ze voor het eerst zie. Ik kan onnozele waarom vragen stellen terwijl ik weet dat het antwoord niet belangrijk is, ik kan mezelf dommer voor doen dan dat ik ben omdat ik geen zin heb met kennis en kunde te pochen, omdat het me helemaal niets kan interesseren dat iedereen mij hier onderschat. Ik kan over hele serieuze onderwerpen luchtige verhaaltjes vertellen. Gewoon omdat luchtig ook belangrijk is, omdat je soms ergens om moet kunnen lachen, omdat verwondering je echt verder kan brengen. 


Dan kijkt hij me een fractie van een seconde diep in mijn ogen aan en zegt "Jij bent als de monnik die zich onnozel voordoet, die luistert, liever dan praat, maar eigenlijk een genie is.
En echt ik zie mezelf niet als een genie, maar even voel ik me betrapt, even voel ik al mijn maskers van kinderlijkheid en verwondering van me afvallen als een ui, even weet ik dat ik misschien wel de idioot ben die dacht niet serieus genomen te hoeven worden als ik wat ik weet zoveel mogelijk verstop, voor mezelf houd. Even voel ik me naakt. 



Langzaam trek ik mijn jas, pak ik mijn tas en mompel ik dat ik nu echt weg moet, er moet een metro gehaald. Ik zie je volgende maand wel weer. Ik laat de man achter, zwaai nog even kinderlijk als ik op de trap ben en verdwijn dan snel de nacht in.